Είναι επίτευγμα της κυβέρνησης ή αδυναμία της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Σχεδόν δύο χρόνια μετά τις τελευταίες εκλογές, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, η κυβέρνηση της Ν.Δ. διατηρεί διψήφιο ποσοστό διαφοράς από τον ΣΥΡΙΖΑ, που εμφανίζει παρατεταμένη στασιμότητα στη δυναμική του. Η επιτυχία της κυβέρνησης, να μην καταγράφει σοβαρή δημοσκοπική φθορά, γίνεται μεγαλύτερη εάν συνυπολογίσει κάποιος ότι η διετία που μεσολάβησε από τις εκλογές μέχρι τώρα δεν ήταν ακριβώς περίπατος. Τις προκλήσεις για οικονομική ανάκαμψη μετά τη δεκαετία της κρίσης διαδέχθηκε μια νέα κρίση, η πανδημία. Ανεξαρτήτως επιμέρους αστοχιών και λαθών, η μεγάλη εικόνα, σε σύγκριση και με όσα συνέβησαν σε άλλες χώρες, είναι ότι η κυβέρνηση χειρίστηκε καλά την πανδημία. Είναι πλεονέκτημα η δυνατότητα άμεσης σύγκρισης, που δεν αφήνει πολιτικό περιθώριο για υποθετικά σενάρια και υποσχέσεις για θαυματουργές λύσεις. Και, βεβαίως, η κυριαρχία της πανδημίας έθεσε στο περιθώριο ή υποβάθμισε σημαντικά πολλά ζητήματα που θα πρόσφεραν πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης. Στην προχθεσινή δημοσκόπηση της Metron Analysis (Mega) η ανησυχία για την πανδημία και την ιατρική περίθαλψη υποχωρεί στην καταγραφή των σοβαρότερων προβλημάτων για τους πολίτες και κερδίζουν έδαφος ως σημαντικά προβλήματα η οικονομία και η ανεργία. Φαίνεται ότι οι εμβολιασμοί και η σταδιακή βελτίωση των δεικτών από το μέτωπο του κορωνοϊού δημιουργούν σταδιακά προσδοκία ότι αφήνουμε τα δύσκολα σε αυτό το μέτωπο πίσω μας. Επιστρέφουν, έτσι, οι σταθερές αγωνίες, πρωτίστως η δουλειά και τα χρήματα.
Σε πρόσφατη συζήτηση με στέλεχος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης η διαπίστωσή του, αναφορικά και με την εικόνα των δημοσκοπήσεων, ήταν ότι «πανδημία και πολιτική δεν πάνε μαζί». Η επιστροφή σε πιο κανονικά για την πολιτική διαχείριση και αντιπαράθεση ζητήματα θα είναι ένα κρίσιμο τεστ: της αντοχής της κυβέρνησης, που διατηρεί ακόμη τη δυναμική που την έφερε στην εξουσία, αλλά καλείται πλέον να αποδείξει ότι μπορεί να εκφράσει τις προσδοκίες που συνοδεύουν αυτήν τη δυναμική. Κρίσιμο τεστ και για την αντιπολίτευση, η οποία δείχνει να απειλείται από τη φθορά της καθήλωσης των ποσοστών της.
Το πεδίο αντιπαράθεσης θα είναι μια σειρά από μεταρρυθμίσεις που η κυβέρνηση δρομολογεί σε κεντρικά ζητήματα, όπως για παράδειγμα στα εργασιακά και στην εκπαίδευση. Κεντρικό ερώτημα είναι αν οι προωθούμενες αλλαγές πιάνουν τον σφυγμό και τα ζητούμενα της πραγματικής ζωής, της καθημερινότητας. Αν, δηλαδή, οι προσαρμογές στην αγορά εργασίας μπορούν να ρυθμίσουν αποτελεσματικά μια εργασιακή πραγματικότητα που ήδη βιώνουν πολλοί εργαζόμενοι. Και, αντίστοιχα, εάν με τις αλλαγές στην εκπαίδευση επέλθει εξορθολογισμός ενός μοντέλου που δείχνει να εξυπηρετεί περισσότερο μικροσυμφέροντα, τοπικισμούς, συντεχνιακά ζητούμενα, δυσκίνητες γραφειοκρατίες, με αποτέλεσμα τους λειτουργικά αναλφάβητους αποφοίτους της δευτεροβάθμιας και την παραγωγή πτυχίων χωρίς αντίκρισμα στην τριτοβάθμια.
Η κυβέρνηση θα κριθεί για τις επιλογές με τις οποίες θα προχωρήσει και η αντιπολίτευση για τη δυνατότητα να ξεφύγει από τη φασαρία και τη διαμαρτυρία και να γίνει παραγωγική. Η πανδημία, αργά ή γρήγορα, τελειώνει σαν δικαιολογία και για τους δύο.