Αλλαξε κάτι από το φθινόπωρο όταν η κυβέρνηση έδινε τη μάχη για την πανεπιστημιακή αστυνομία; Διεπιστώθη μεταστροφή της κοινής γνώμης, η οποία στην πλειονότητά της τότε συμφωνούσε με το σχέδιο; Σχέδιο το οποίο, σημειωτέον, η κυβέρνηση το είχε εντάξει στο πρόγραμμα που της επέτρεψε να κερδίσει τις εκλογές. Τίποτε δεν άλλαξε. Οπως διαβεβαιώνει το υπουργείο Παιδείας, το σχέδιο προχωράει σε συνεργασία με τα πανεπιστήμια. Απόδειξη ότι την επόμενη εβδομάδα το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη θα προκηρύξει τον διαγωνισμό για την οργάνωση του σώματος. Δεδομένου ότι προβλέπεται πεντάμηνη εκπαίδευση των αστυνομικών που θα συγκροτήσουν το σώμα, είναι προφανές ότι δεν θα είναι έτοιμο για την επόμενη εκπαιδευτική χρονιά. Αρα ακόμη κι αν δεν άλλαξε τίποτε, είναι μάλλον προφανές πως κάτι άλλαξε. Και το ερώτημα είναι τι άλλαξε. Επειδή δε το θέμα της πανεπιστημιακής αστυνομίας εντάσσεται στη διαχείριση της δημόσιας τάξης, σε ένα από τα πιο ευάλωτα σημεία της όπως είναι τα πανεπιστήμια, δικαιούσαι να αναρωτηθείς μήπως η καθυστέρηση, άρα η αλλαγή, αφορά στον ρόλο της αστυνομίας. Της αστυνομίας που δεν μπόρεσε να εφαρμόσει τον νόμο για τον περιορισμό των διαδηλώσεων και τώρα εμφανίζεται ανέτοιμη να εφαρμόσει τον νόμο για την προστασία των πανεπιστημίων. Της αστυνομίας που με κάποιον μαγικό τρόπο έχει εξαφανισθεί από τους δρόμους του κέντρου της Αθήνας.
Με αφορμή τον ξυλοδαρμό στη Νέα Σμύρνη, ξεκίνησε ένας πόλεμος που στόχο είχε να περιορίσει την αποτελεσματικότητα της αστυνομίας υπονομεύοντας το ηθικό της. Ηταν ο πόλεμος της «αστυνομοκρατίας», ένα παραμύθι που δεν το υιοθέτησαν μόνον οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, οι υπερασπιστές του Κουφοντίνα, και όσοι τότε πάλευαν για να ακυρώσουν τα μέτρα κατά του κορωνοϊού. Στη διάδοσή του συνέβαλε ασμένως και ένα σημαντικό τμήμα των «διαμορφωτών της κοινής γνώμης». Πέτυχαν τον στόχο τους; Αν ναι, μήπως και η καθυστέρηση στην οργάνωση της πανεπιστημιακής αστυνομίας θα πρέπει να πιστωθεί στην επιτυχία τους;
Η πανεπιστημιακή αστυνομία δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι ένα εργαλείο που θα βοηθήσει τη λειτουργία της πανεπιστημιακής ζωής. Η δε πανεπιστημιακή ζωή δεν ανήκει ούτε στους πρυτάνεις ούτε στους καθηγητές, πολύ λιγότερο δε στις νεολαίες και τις συμμορίες της ανομίας που τη λυμαίνονται δεκαετίες τώρα. Ανήκει στη μεσαία τάξη. Αυτή ενδιαφέρεται πάνω απ’ όλα για ένα πανεπιστήμιο που λειτουργεί για να βοηθήσει τα παιδιά της. Οπως και η δημόσια ασφάλεια αφορά τα μεσαία στρώματα του πληθυσμού. Οι μεταρρυθμίσεις ή η ανάπτυξη χρειάζονται χρόνο για να αποδώσουν. Ομως η δημόσια τάξη έχει άμεσο αντίκρισμα. Αν δεν κάνω λάθος το «πολιτικό κόστος» δεν το κρίνουν οι υπερασπιστές του Κουφοντίνα, ούτε οι καταληψίες, όσο θόρυβο κι αν κάνουν. Το κρίνει η μεσαία τάξη.