«Μην κοιτάς εμένα, το μπαλάκι να κοιτάς». Ηταν η πρώτη εντολή του δασκάλου μου τον προηγούμενο αιώνα, στην προηγούμενη ζωή μου. Τότε που δεν επιτρεπόταν να παίξεις αν δεν ήσουν ντυμένος στα άσπρα. Ασπρο μπλουζάκι, άσπρο σορτσάκι, άσπρες κάλτσες και παπούτσια, στο κοκκινόχωμα των γηπέδων του Πανελλήνιου. «Μη σπας τον καρπό» ήταν η δεύτερη. «Οταν σερβίρεις, βγάζε την ανάσα όσο πιο δυνατά μπορείς» ήταν η τρίτη. Ο δάσκαλος είχε τυπώσει και επαγγελματικές κάρτες: «Αθανάσιος Βλεχώνης, καθηγητής αντισφαιρίσεως». Ηθελε να με βάλει να παίξω στο εφηβικό πρωτάθλημα, όμως το δικό μου μυαλό ήταν αλλού. Παρ’ όλα αυτά, συνέχισα να παίζω, ώσπου αναγκάστηκα να σταματήσω εξαιτίας του βλαμμένου ώμου μου. Δεν έφταιγε αυτός. Εγώ δεν τον φρόντιζα. Και μου άρεσε να παρακολουθώ αγώνες. Τον Μποργκ, τον θεατρίνο Μακ Ενρόε, τον Φιλίπ Νοά, τη Ναβρατίλοβα, τη Στέφι Γκραφ κ.τ.λ. Εμαθα να θαυμάζω την αυτοπειθαρχία, την αυτοσυγκέντρωση, την ακρίβεια, την υπομονή. Το τένις είναι εγκεφαλικό άθλημα. Το σώμα υπηρετεί το βλέμμα. Ωσπου να δω τον Τσιτσιπά και τη Σάκκαρη, σκεφτόμουν πως η Ελλάδα δεν μπορεί να βγάλει μεγάλους τενίστες, γιατί είμαστε ανυπόμονοι και παρορμητικοί. Στον ημιτελικό με τον Ζβέρεφ φοβόμουν στα μεγάλα ράλι μήπως ο Ελληνας χάσει την υπομονή του. Από την άλλη, το τένις είναι ατομικό άθλημα. Οπότε ταιριάζει στον εγωισμό μας.
Οι δύο πρωταθλητές, ο Τσιτσιπάς και η Σάκκαρη, έχουν τουλάχιστον μία δεκαετία μπροστά τους για να φθάσουν ώς εκεί που δείχνουν ότι μπορούν να φτάσουν. Οταν αντέχεις τέσσερις ώρες απέναντι στον Τζόκοβιτς, όταν μέχρι τον τελευταίο πόντο ψάχνεις να βρεις περάσματα χωρίς να φοβηθείς να διακινδυνεύσεις, δείχνει ότι μπορείς να φθάσεις πολύ μακριά. Μακάρι να συνεχίσει να μένει στο Μονακό και να πηγαίνει για διακοπές στη Νότιο Ιταλία, για να μπορεί να συνεχίσει να αγαπάει την Ελλάδα, που τον περιμένει για να τον κάνει «δικό της». Το ίδιο ισχύει και για τη Σάκκαρη. Ευτυχώς, στο αεροδρόμιο την υποδέχθηκαν οι οικείοι της και μερικοί φίλοι. Της εύχομαι να μην έρθει ποτέ αντιμέτωπη με πλήθος θαυμαστών που μπερδεύουν το Ρολάν Γκαρός με τηλε-παιχνίδι. Και έχουν όλοι άποψη. Ναι, όλοι μπορούν να έχουν άποψη, όμως τη μυϊκή της διάπλαση δεν μπορούν να την έχουν όλοι.
Ο χόλος που έχει ξεχυθεί αυτές τις ημέρες στο Διαδίκτυο περί «ελιτίστικου» αθλήματος είναι απολύτως δικαιολογημένος. Ναι, το τένις είναι για τις ελίτ. Οχι για τις οικονομικές ούτε τις κοινωνικές. Είναι για όσους πιστεύουν ότι για να γίνεις μέλος των ελίτ απαιτείται σκληρή δουλειά, αυτοπειθαρχία και συνέπεια. Και αυτό δεν το συγχωρεί το κοινό των τηλεπαιχνιδιών.