Τα νέα από το μέτωπο των εμβολιασμών δεν είναι καλά. Οι προσδοκίες για επίτευξη τείχους ανοσίας μέχρι το τέλος του καλοκαιριού διαψεύδονται. Η απόφαση για χορήγηση «αντίδωρου» με τη μορφή προπληρωμένης κάρτας στους νέους δείχνει ακριβώς την ανάγκη να επιστρατευθούν και νέα όπλα στην προσπάθεια να πειστούν οι απρόθυμοι, οι διστακτικοί απέναντι στον εμβολιασμό. Το μήνυμα της αναγκαιότητας να συνταχθούμε όλοι σε μια κοινή κατεύθυνση, προκειμένου να αναχαιτισθεί η όλο και πιο ανησυχητική προοπτική ενός τέταρτου κύματος της πανδημίας, δεν δείχνει να περνάει σε σημαντικό τμήμα του πληθυσμού. Ισως είναι ώρα να μετρήσουμε τις αντοχές μας και να μεταδοθεί το μήνυμα με αυτό τον τρόπο:
Πόσο αντέχει η οικονομία να κινείται σε χαμηλές πτήσεις; Τα οικονομικά μεγέθη υπέστησαν καθίζηση στη διάρκεια της πανδημίας, η οικονομική δραστηριότητα περιορίστηκε δραματικά. Για πόσο καιρό ακόμη θα αρκούν τα πάσης φύσεως «μαξιλάρια» για να συντηρείται ένα σκιάχτρο οικονομικής ζωής; Πόσο μπορεί να αντέξει η χώρα χωρίς ουσιαστική ανάκαμψη του τουρισμού, της πιο σημαντικής οικονομικής δραστηριότητας; Πόσο μπορούν να αντέξουν χιλιάδες άνθρωποι την επιδοτούμενη απραξία;
Πόσο μπορούμε να αντέξουμε με τα σχολεία κλειστά; Ενα τέταρτο κύμα της πανδημίας, τοπικά ή ευρύτερα lockdowns θα συμπεριλάβουν και τα σχολεία. Ηδη εκδηλώνεται προβληματισμός για τις επιπτώσεις που θα έχουν στα παιδιά σχεδόν δύο σχολικές χρονιές χαμένες, χωρίς σταθερή φυσική παρουσία στις σχολικές τάξεις. Επίπτωση μαθησιακή, καθώς κατά κοινή ομολογία η εξ αποστάσεως διδασκαλία δεν μπορεί να υποκαταστήσει την εμπειρία της τάξης – για να αφήσουμε στην άκρη το ζήτημα της ισότιμης πρόσβασης με όρους τεχνολογικού εξοπλισμού, εξοικείωσης διδασκόντων και μαθητών με την τεχνολογία, πρόσβασης στο Διαδίκτυο κ.λπ. Αλλά και επίπτωση στη διαμόρφωση της προσωπικότητας των παιδιών, που στερούνται φίλους, δραστηριότητες, κοινωνικοποίηση, όλα όσα υπό κανονικές συνθήκες διαμορφώνουν την προσωπικότητά τους. Τις επιπτώσεις της αδράνειας και του εγκλεισμού στους εφήβους, που στερήθηκαν κάθε δραστηριότητα.
Πόσες είναι οι αντοχές του συστήματος υγείας; Για πόσο μπορούν τα νοσοκομεία να λειτουργούν «στο κόκκινο» με τις μονάδες Εντατικής γεμάτες, με το προσωπικό σε εξαντλητικές εφημερίες, με τη μετατροπή τους αποκλειστικά σε νοσοκομεία για ασθενείς COVID-19; Πόσο πίσω έμειναν τον τελευταίο ενάμιση χρόνο τα χειρουργεία; Πόσο περιορίστηκε η δυνατότητα πρόσβασης σε υπηρεσίες υγείας πασχόντων από χρόνιες, σοβαρές παθήσεις; Ποια θα είναι η επίπτωση για τα επόμενα χρόνια της υποδιάγνωσης ασθενειών από τη δυσκολία πρόσβασης πολιτών σε υπηρεσίες υγείας εξαιτίας της σχεδόν μονοθεματικής λειτουργίας πολλών νοσοκομείων;
Πόσο αντέχουμε όλοι, καθένας από εμάς, μια νέα καραντίνα, την προοπτική εγκλεισμού; Πόσο μπορούμε να αθροίσουμε ψυχοσωματικές επιπτώσεις από τον περιορισμό δραστηριοτήτων, την απουσία κανονικότητας σε διαπροσωπικές επαφές, σε ψυχαγωγία, σε διασκέδαση, σε ταξίδια, σε οικογενειακές και φιλικές μαζώξεις;
Ας μετρήσουμε τις αντοχές, ατομικά και συλλογικά. Και ας θέσουμε μεγαλόφωνα τα ερωτήματα προς όλους. Προς αρνητές, προς απρόθυμους, προς διστακτικούς. Πόσο ακόμη αντέχουμε;