Μια φορά κι έναν καιρό, το υπουργείο Πολιτισμού της ωραίας χώρας μας διέθετε χρήματα για τη μετάφραση ελληνικών λογοτεχνικών έργων σε ξένες γλώσσες. Δεν έκανε κάτι πρωτότυπο. Εκανε απλώς ό,τι κάνουν όλες οι σοβαρές χώρες που έχουν συνείδηση της δύναμής τους και της αδυναμίας τους. Η μετάφραση ενός έργου από τα ολλανδικά, τα ελληνικά ή τα εβραϊκά κοστίζει περισσότερο στον Γάλλο εκδότη από ό,τι η μετάφραση ενός έργου από τα αγγλικά. Οι μεταφραστές από τις μικρές γλώσσες σπανίζουν και, όπως κάθε σπάνιο εργαλείο, κοστίζουν. Μια φορά κι έναν καιρό, η Ελλάδα αναγνώριζε, όπως και άλλες σοβαρές χώρες, πως η προβολή της λογοτεχνίας της εκτός γλωσσικών συνόρων της είναι ζωτικής σημασίας για τον πολιτισμό της, τη «βαριά βιομηχανία» της. Ετσι, μεταφράστηκαν πολλά λογοτεχνικά έργα γραμμένα στα ελληνικά στις μεγάλες γλώσσες, όπως τα αγγλικά, τα γερμανικά, τα γαλλικά, τα ισπανικά, αλλά και σε άλλες μικρότερες. Ωσπου ήρθε η πτώχευση του ελληνικού κράτους και το πρόγραμμα καταργήθηκε. Και μη φαντασθείτε τίποτε εκατομμύρια, σαν αυτά που έχουν καταπιεί δεκάδες ταινίες για να προκαλέσουν βαθιά χασμουρητά στις άδειες αίθουσες, όπως λέει και ο Σαββόπουλος.
Διαβάστε επίσης:
⇒ Η κινητικότητα του κ. Γιατρομανωλάκη
⇒ Η λίστα Γιατρομανωλάκη
Πέρυσι, η κ. Μενδώνη είχε ανακοινώσει την επανενεργοποίηση του προγράμματος, ορίζοντας μάλιστα και το ποσό, 500.000 ευρώ, περίπου όσα μοίρασε ο υφυπουργός της κ. Γιατρομανωλάκης σε διάφορους «φορείς» με την πομπώδη επικεφαλίδα «για την ενίσχυση των γραμμάτων και του βιβλίου». Ποία σχέση διατηρεί με το βιβλίο η «Εταιρεία Μελέτης Προβλημάτων Κοζάνης»; Ή ο «μορφωτικός εξωραϊστικός εκπολιτιστικός αθλητικός σύλλογος Λευκιανών Πάρου»; Ασε πια την παρέα με τα τσίπουρα και τους μεζέδες που εκδίδει το περιοδικό «Θράκα». Εγραψα, στηριζόμενος σε δημοσιεύματα, ότι πήρε 18.000, ενώ πήρε 7.000 ευρώ. Θα διόρθωνα το λάθος και χωρίς το απειλητικό εξώδικο που έσπευσαν να μου στείλουν. Ομως το πρόβλημα δεν είναι ούτε η παρέα της «Θράκας» ούτε οι Λευκιανοί της Πάρου. Το πρόβλημα είναι ο τρόπος που ο υφυπουργός αρμόδιος για τον «σύγχρονο πολιτισμό» αντιμετωπίζει το αντικείμενο. Αν ήθελε όντως να ενισχύσει το βιβλίο, θα διέθετε αυτά τα χρήματα για την ενίσχυση της λογοτεχνικής παραγωγής μας βοηθώντας τη να βγει από τα περιορισμένα όρια της γλώσσας μας. Με μέσο όρο 10 ή 15.000 ευρώ ανά έργο, πόσα ελληνικά έργα θα μπορούσαν να βρουν εκδότη εκτός Ελλάδας στα επόμενα χρόνια;
Θα έλεγα αν ήξερε τι σημαίνει πολιτική βιβλίου, αν ήξερε ότι δεν μπορεί να υπάρξει πολιτιστική πολιτική χωρίς πολιτική βιβλίου. Φαίνεται ότι όχι μόνο δεν ξέρει, αλλά δεν θέλει να μάθει κιόλας. Μαθαίνω ότι συνεχίζει να είναι απασχολημένος όποτε οι εκπρόσωποι των εκδοτών ζητούν να τον συναντήσουν για να του εκθέσουν την κατάσταση. Είναι αυτό που λένε «μου αρέσει το διάβασμα, αλλά έχω τόση δουλειά που δεν προλαβαίνω να διαβάσω».