Δύο ημέρες είχαν περάσει από την πυρκαγιά στην ανατολική Αττική και στο Μάτι έψαχναν ακόμη για νεκρούς. Ερευνούσαν αποκαΐδια στις οδούς Τρίτωνος, Κυκλάδων και Νικηταρά. Περνούσαν από τη Χρυσανθέμων και την Περικλέους. Κλιμάκια της Ειδικής Μονάδας Αντιμετώπισης Καταστροφών ήλεγχαν τα σπίτια πόρτα πόρτα, κουβαλώντας φορεία και κίτρινους σάκους. Τηλεοπτικά συνεργεία έστηναν δορυφορικά πιάτα στον παραλιακό δρόμο της λεωφόρου Ποσειδώνος, εθελοντές κτηνίατροι μάζευαν σε πλαστικές σακούλες νεκρά ζώα, άλλοι τοποθετούσαν σε κάθε δρόμο ζωοτροφές και κεσεδάκια με νερό για όσα κατοικίδια επιβίωσαν. Λιγοστοί ιδιοκτήτες σπιτιών είχαν ξεκινήσει το μάζεμα των μπάζων, άλλοι δεν ήξεραν αν μπορούσαν να πενθήσουν –οι οικείοι τους ακόμη αγνοούνταν– και ορισμένοι προσπαθούσαν να ξεπεράσουν το σοκ της δικής τους σωτηρίας. Ο κρατικός μηχανισμός δεν είχε βρει ούτε και τότε τον βηματισμό του, αφότου είχε συντελεστεί η καταστροφή.
Ακόμη και όταν έπαψαν να καπνίζουν τα χαλάσματα, οι κάμερες άφησαν το καρτέρι τους και η κοινή γνώμη έστρεψε αλλού τη ματιά της· οι πυρόπληκτοι δεν σταμάτησαν να αναμετριούνται με τη φωτιά: στους εφιάλτες τους, στον γραφειοκρατικό αγώνα αποκατάστασης των σπιτιών, στα εγκαύματα που τους σημάδεψαν.
Για μήνες η λίστα των απωλειών δεν είχε κλείσει. Τον Δεκέμβριο του 2018, ο 73χρονος εγκαυματίας Σπύρος Σπυρίδης έγινε το 100ό θύμα της φωτιάς έπειτα από εκατόν σαράντα πέντε ημέρες νοσηλείας στον «Ευαγγελισμό». Το απόγευμα της 23ης Ιουλίου 2018, παρά τα βαριά προβλήματα υγείας του, κατόρθωσε να σώσει μαζί με τη σύζυγό του τα δύο του εγγόνια. Παππούς και γιαγιά κατέβηκαν στα βράχια με τα παιδιά στην αγκαλιά. Πέρασαν τις επόμενες πέντε ώρες μέσα στη θάλασσα, με τον ουρανό να βρέχει καύτρες. Οταν κάποια στιγμή έφτασε ασθενοφόρο για να τους παραλάβει, εκείνος επέμενε να πάρουν πρώτα τα εγγόνια του. Οι διασώστες, όμως, δεν τον άκουσαν. Εφερε εγκαύματα δευτέρου και τρίτου βαθμού στο 19% του σώματός του.
Ανατρέχοντας στις σημειώσεις και στα δημοσιεύματα εκείνης της περιόδου, διαβάζοντας ξανά όλες αυτές τις απόκοσμες περιγραφές και μαρτυρίες, ελπίζεις ότι κανείς από όσους ήταν και βρίσκονται σε θέσεις ευθύνης δεν θα ξεχάσει. Κανονικά δεν θα έπρεπε να χρειάζεται υπόμνηση. Τρία χρόνια μετά, όμως, όσο η επετηρίδα προηγείται της απόδοσης ευθυνών, θα επικρατεί η αίσθηση πως νοοτροπίες και λάθη θα μπορούν να διαιωνίζονται.