Eχουμε γράψει πολλάκις ότι η Ιστορία δεν συμβαίνει μονομιάς. Κινείται αργά. Τόσο αργά που μοιάζει ακίνητη. Τον Μάιο του 2004, έπειτα από ένα ακόμη περήφανο «Οχι» του ελληνισμού, αυτήν τη φορά στο σχέδιο Ανάν, γράφαμε ότι «τα πράγματα στην Κύπρο χειροτερεύουν μέρα με τη μέρα και όσοι έσπευσαν να πανηγυρίσουν ότι “δεν χάθηκε δα κι ο κόσμος”, από το μεθοδευμένο υπό της κυπριακής κυβέρνησης “όχι” στο δημοψήφισμα, είναι διπλωματικά νυχτωμένοι. Ποτέ η διπλωματία δεν κινείται με κρότους.
Βήμα βήμα, δήλωση δήλωση, μέτρο μέτρο, φτιάχνεται ένα νέο Κυπριακό. Πρόβλημα για εμάς, λύση για άλλους» («Το Κυπριακό αλλάζει», 7.5.2004).
Ηταν τότε που οι (πολλοί) οπαδοί του Τάσσου Παπαδόπουλου σε Κύπρο και Ελλάδα πανηγύριζαν, διότι «παρά την κινδυνολογία των υποστηρικτών της λύσης, η Κύπρος είναι εκεί, δεν βυθίστηκε, δεν βομβαρδίστηκε». Οι πανηγυρισμοί θύμιζαν εκείνο το προεκλογικό σποτάκι του ΣΥΡΙΖΑ, που καθησύχαζε ότι την επομένη των εκλογών «ο ήλιος θα ανατείλει ξανά, οι τράπεζες θα ανοίξουν…» κ.λπ. Τελικώς κάποια μέρα οι τράπεζες δεν άνοιξαν και οι πολίτες πλήρωσαν πάνω από εκατό δισ. το ελληνικό «όχι». Οι Ελληνοκύπριοι το πληρώνουν με λίγο περισσότερη χαμένη πατρίδα: το 3,5% της Αμμοχώστου. Σύμφωνα με το απορριφθέν σχέδιο η Αμμόχωστος, η Μόρφου, δεκάδες χωριά περνούσαν στον ελληνοκυπριακό τομέα. Αλλά τότε πολλοί υποστήριζαν ότι ακόμη και η σημαία του νέου συνομοσπονδιακού κράτους δεν ήταν η πρέπουσα.
Το ερώτημα όμως παραμένει: «Τι κάνουμε τώρα;». Τι προτείνουν οι αρνητές κάθε σχεδίου για την Κύπρο; Να κάνουμε τη μούρη του Ερντογάν κρέας με απανωτά ψηφίσματα του ΟΗΕ; Να τρέχουμε στα διεθνή fora λέγοντας ότι «η Ελλάς δεν δέχεται τετελεσμένα», ενώ η Τουρκία φτιάχνει τετελεσμένα;
Υπάρχει, φυσικά, πάντα η ελπίδα ότι ο Ερντογάν θα τρομάξει από τη βαριά (και πένθιμη) δήλωση Σαμαρά «ότι είναι ώρα να ενεργοποιήσουμε αποφασιστικά την αποτρεπτική μας πολιτική, κινητοποιώντας στο έπακρο τις διμερείς και περιφερειακές μας συμμαχίες». Ο ίδιος έλεγε (ΝΕΤ, 28.11.2009) ότι «το σχέδιο Ανάν, ή άλλο ένα σχέδιο τύπου Ανάν που θα βγει, είναι καταστροφικό για την Κύπρο… Απεδείχθη μέσα από την επιμονή του Τάσσου Παπαδόπουλου, του Κώστα Καραμανλή, του Πέτρου Μολυβιάτη (…) ότι το παραμύθι που ρίχνανε στην πολιτική πιάτσα ότι αν δεν το ψηφίσετε θα απομονωθείτε (…) αλλά η Κύπρος και μπήκε στην Ε.Ε. και καταψήφισε το σχέδιο Ανάν…».
Βεβαίως, ευτυχώς η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ έβαλε την Κύπρο στην Ε.Ε. το 2003, πριν οι Ελληνοκύπριοι καταψηφίσουν το σχέδιο, αξιοποιώντας τη συμφωνία του Ελσίνκι που ο κ. Σαμαράς χαρακτήριζε «ολέθριο λάθος», αλλά αυτά τώρα δεν έχουν σημασία. Το βασικό ερώτημα είναι τι την κάνουμε την ισχύ που αποκτήσαμε, αποκτάμε, θα αποκτήσουμε;
Τι περιλαμβάνει η «αποφασιστικά αποτρεπτική μας πολιτική» του πρώην πρωθυπουργού; Εκστρατεύουμε για την Αμμόχωστο;
Είναι ωραίες οι 372 μεγάλες κουβέντες που αραδιάζει ο κ. Σαμαράς στη δήλωσή του: «Η Κύπρος και η Ελλάδα δεν μπορούν να είναι “αιχμάλωτες” των τουρκικών προκλήσεων και απειλών. (…) Η Κύπρος δεν είναι, και δεν θα είναι ποτέ, “αχίλλειος πτέρνα” για την Ελλάδα. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι του Ελληνισμού, της ψυχής μας και της ιστορίας μας. Εκεί κρίνεται ο διεθνής ρόλος της χώρας και η ασφάλειά μας. Στην Κύπρο σήμερα χτυπάει η καρδιά ολόκληρου του Ελληνισμού» (20.7.2021). Αλλά είναι μόνο ξίγκι, κι από τηγανίτα τίποτα. Πρακτικώς τι κάνουμε; Μαζεύουμε ξηρά τροφή ή όχι;