Δεν είναι θέμα τύχης. Το στραβοπάτημα σε κάποιο εμπόδιο ή ένας τραυματισμός είναι μέρος του παιχνιδιού, ένα υπολογίσιμο ρίσκο. Αυτός που θα αδράξει, όμως, την απροσδόκητη ευκαιρία δεν έχει φτάσει σε αυτό το σημείο από κάποιο καπρίτσιο της μοίρας. Αγωνίζεται εκεί ως κορυφαίος μεταξύ κορυφαίων. Η αναποδιά του συναθλητή του δεν μειώνει τη δική του προσπάθεια, δεν στερεί κάτι από τη λάμψη του μεταλλίου. Η μετριοπάθεια του χρυσού ολυμπιονίκη στο μήκος Μίλτου Τεντόγλου αιφνιδίασε όσους τον ανακάλυψαν τώρα, τη στιγμή της πιο μεγάλης του διάκρισης. Εχοντας καταναλώσει στο παρελθόν αμετροεπείς δηλώσεις άλλων πρωταθλητών για την υποτιθέμενη ανωτερότητα του εθνικού μας DNA, η στάση του γειωμένου άλτη εκπλήσσει την ελληνική κοινή γνώμη ευχάριστα. Στον αθλητισμό, όπως και στη ζωή, δεν αρκεί να ίπτασαι, πρέπει να ξέρεις και πώς να προσγειώνεσαι.
Η ταπεινότητα όμως δεν πρέπει να ξεγελάει, ειδικά όσους δεν έχουν σχέση με τον αθλητισμό. Καμία πρόκριση ή διάκριση δεν κατακτάται χωρίς κόπο, χωρίς να έχουν χυθεί αμέτρητες ρανίδες ιδρώτα. Τίποτα δεν χαρίζεται, ούτε προκύπτει αβίαστα. Ο Τεντόγλου αλλά και όσοι συναθλητές του που βρίσκονται αυτό το καλοκαίρι στο Τόκιο κουβαλούν έτη επίμονης προετοιμασίας, έχουν δουλέψει μεθοδικά και σκληρά. Το μονοπάτι που ακολουθούν είναι και μοναχικό και δύσβατο. Ειδικά στη χρονιά της πανδημίας, με τόσες ακυρώσεις και αναβολές διεθνών διοργανώσεων, ήταν ακόμη πιο δύσκολο να παραμείνουν ενεργοί και προσηλωμένοι στον στόχο τους. Οσοι κι αν σπεύδουν κάθε φορά να συγχαρούν τους πρωταθλητές, να φωτογραφηθούν στο πλευρό τους, δεν μπορούν να καρπωθούν την επιτυχία τους. Αυτή ανήκει μονάχα στους ίδιους, στους προπονητές τους, στους ανθρώπους που πραγματικά στάθηκαν πλάι τους σε κάθε βήμα της προσπάθειας.
Συχνά η κριτική απέναντι στην πολιτεία στο θέμα της στήριξης των πρωταθλητών εστιάζει μόνο στο ζήτημα των προϋπολογισμών και των επιχορηγήσεων. Πέρα από αυτό το πρακτικό σκέλος, όμως, υπάρχει και κάτι άλλο, ίσως πιο ουσιώδες. Οι εκάστοτε υπουργικές συνθέσεις στους τομείς του Αθλητισμού και της Παιδείας στη χώρα μας δεν έχουν προσεγγίσει το ζήτημα στη βάση του. Δεν υπάρχει εδώ και γενιές ένας ολοκληρωμένος σχεδιασμός που θα συνδέει τη σχολική και ακαδημαϊκή ζωή και με τον αθλητισμό. Που δεν θα προωθεί το μοντέλο ενός μονοδιάστατου ανθρώπου, αλλά θα ενθαρρύνει τον συνδυασμό σπουδών και προπόνησης, θα προσφέρει προοπτικές επαγγελματικού διεξόδου σε αθλητές αφού αποσυρθούν από την ενεργό δράση.
Δεν θα λειτουργεί ως φυτώριο νέων ταλέντων, αυτοσκοπός δεν θα είναι να αναδειχθούν οι νέοι ολυμπιονίκες, ούτε να επικρατήσει η αντίληψη της νίκης με κάθε κόστος. Θα εστιάζει στο πώς θα έρθουν οι νέοι τού σήμερα πιο κοντά στις αρχές που πρεσβεύει ο αθλητισμός: τη μεθοδικότητα, την επιμονή, τη χαρά της συμμετοχής, την αναγνώριση της ανωτερότητας του συναθλητή που θα είναι πιο γρήγορος, πιο δυνατός, πιο αλτικός.