Αν αφήσει κάτι καλό στην κοινωνία η σύγκριση ανάμεσα στη στάση των Αντετοκούνμπο και του Τσιτσιπά είναι το αποτύπωμα ενός διαφορετικού υποδείγματος. Κορυφαίοι αθλητές/ινδάλματα ενήργησαν προς αντίθετες κατευθύνσεις. Οι Αντετοκούνμπο με τη δωρεά τους (διαθέτουν το 50% των εσόδων από το e-shop τους για τη στήριξη των πυροπλήκτων στη χώρα μας) λειτουργούν συνεκτικά για την κοινωνία. Δεν είναι μόνο το σύνθημά τους «We are all bros», είναι και το περιεχόμενο που του δίνουν. Δεν είναι σχήμα, είναι πράξη. Δεν κινείται στα στενά, εντέλει, περιθώρια του μάρκετινγκ. Εχουν προηγηθεί παρόμοιες κινήσεις τους στο παρελθόν, που δηλώνουν ευρυχωρία ψυχής, γενναιοδωρία, δεσμούς ακατάλυτους με την Ελλάδα και τους ανθρώπους της. Πάσχουν και συμπάσχουν.
Ο Στέφανος Τσιτσιπάς αστόχησε. Γύρισε την πλάτη στην κοινωνία, λειτουργώντας διαλυτικά για τους άλλους, οχυρωμένος στο δικό του σύμπαν. Εκφράζοντας την άποψή του για τον μη εμβολιασμό του, την ηλικιακή του ομάδα, τα εμβόλια γενικώς, αγνόησε την επιρροή του στη δημόσια σφαίρα, σκέφτηκε μόνο τον εαυτό του.
Από εκεί και πέρα, τα ηχεία των ΜΜΕ και των σόσιαλ μίντια ανέλαβαν να πολλαπλασιάσουν τον θόρυβο και τον αντίκτυπο. Η ζημία, όμως, στην περίπτωση του Τσιτσιπά έχει γίνει και δεν ανασκευάζεται, όσες επιστημονικά τεκμηριωμένες απόψεις και αν εξαπολυθούν.
Η ακούσια σύγκρουση προκάλεσε αναταράξεις. Και, αναμφίβολα, τα συνεπακόλουθα της εποχής, χολή, όξος, αποθέωση και ανάθεμα, όλα μαζί σε ένα μείγμα διαρκούς πυράκτωσης, ανυπόφορης σύγχυσης.
Τι απομένει; Το «ηθικό δίδαγμα» ότι το μέτρο και όχι η υπέρβασή του είναι το μόνο αντίβαρο στους ταραγμένους καιρούς μας. Και μέτρο δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση «μετριότητα». Είτε κανείς είναι τοπ επιστήμονας, είτε αθλητής, είτε πυροσβέστης, καλλιτέχνης ή αγρότης, η προσφορά του έγκειται και στον σεβασμό των τετραγωνικών που του αναλογούν. Ο καθένας στο δικό του κορτ. Μιλάς δημόσια μόνο γι’ αυτό για το οποίο έχεις δουλέψει σκληρά και γνωρίζεις.
Το τέλος της εποχής των μαϊντανών, αν υπάρξει ποτέ, αργεί ακόμη. Είναι το junk food της «διατροφικής» αλυσίδας, φέρνει θεαματικότητα, διαφήμιση, καλύπτει κενά, όχι μόνο χρόνου. Η ανοησία γίνεται πιο επικίνδυνη όσο τα προβλήματα βαθαίνουν, όσο οι καταστροφές διαδέχονται η μία την άλλη. Επικίνδυνη, γιατί δεν απαιτεί ούτε κόπο, ούτε σκέψη, ούτε γνώση. Τροφοδοτείται εύκολα, αναπαράγεται ακόμη πιο εύκολα.