Κάτι παράδοξο συμβαίνει στη γερμανική προεκλογική εκστρατεία: οι Γερμανοί ψηφοφόροι θέλουν να υπάρξει συνέχεια, όχι ρήξη, με την εποχή Μέρκελ. Ως αποτέλεσμα, αντί να πριμοδοτείται ο άχρωμος υποψήφιος των Χριστιανοδημοκρατών, Αρμιν Λάσετ, έχει αναδυθεί ως ρεαλιστικό σενάριο η επικράτηση των Σοσιαλδημοκρατών και η ανάληψη της καγκελαρίας από τον νυν υπουργό Οικονομικών Ολαφ Σολτς.
Ακόμα κι αν συμβεί αυτό, η νίκη του SPD –η πρώτη από το 2002– αναμένεται να είναι οριακή και οι διαπραγματεύσεις για τον σχηματισμό της επόμενης κυβέρνησης συνασπισμού θα είναι πολύπλοκες. Αξίζει ωστόσο να αναλογιστούμε τι μπορεί να σημαίνει μια ενδεχόμενη καγκελαρία Σολτς για την Ε.Ε. και την Ευρωζώνη.
Η πολιτική φυσιογνωμία του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών άλλαξε άρδην επί ημερών Σολτς. Μέχρι πρότινος (επί Βόλφγκανγκ Σόιμπλε) ήταν το αρχηγείο των υπερμάχων της δημοσιονομικής πειθαρχίας. Ο Σολτς και η ομάδα του, στον απόηχο του ξεσπάσματος της πανδημίας πέρυσι, έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στη μεταστροφή της στάσης της Αγκελα Μέρκελ και στην υιοθέτηση της έκδοσης κοινού ευρωπαϊκού χρέους για τη χρηματοδότηση του Ταμείου Ανάκαμψης.
Επί θητείας του, έπειτα από έξι διαδοχικά έτη πλεονασμάτων, η γερμανική κυβέρνηση κατέγραψε έλλειμμα 4,2% του ΑΕΠ το 2020, που προβλέπεται να αυξηθεί σε 7,5% φέτος, εξαιτίας των μεγάλης κλίμακας δημοσίων δαπανών για να στηριχθεί η οικονομία. Το συνταγματικό φρένο στην αύξηση του χρέους έχει ανασταλεί έως και το 2022. Ο Σολτς επίσης έπαιξε ζωτικό ρόλο στην επίτευξη της ιστορικής παγκόσμιας συμφωνίας για τον περιορισμό της εταιρικής φοροαποφυγής τον περασμένο μήνα.
Δεν πρέπει να υπερτιμήσουμε τη σημασία όλων αυτών για τις προοπτικές εμβάθυνσης της ευρωπαϊκής δημοσιονομικής ένωσης και εξορθολογισμού των δημοσιονομικών κανόνων της Ε.Ε. Ο Σολτς άλλωστε έχει ήδη ταχθεί κατά της αναμόρφωσης του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης, ενόψει των επερχόμενων πανευρωπαϊκών διαβουλεύσεων επί του ζητήματος, ισχυριζόμενος ότι είναι αρκετά ευέλικτο ώστε να επιτρέπει στην Ε.Ε. να αντιδρά αποτελεσματικά σε μεγάλες κρίσεις. Και επιμένει στις κόκκινες γραμμές της Γερμανίας για την τραπεζική ένωση (μείωση κινδύνων του παρελθόντος, περιορισμός αγορών ομολόγων των οικείων κυβερνήσεων), αν και ήταν πιο πρόθυμος από τον προκάτοχό του να διαπραγματευθεί επ’ αυτών.
Παρά τις επιφυλάξεις αυτές, είναι βέβαιο ότι ο καγκελάριος Σολτς, μαζί με έναν επανεκλεγμένο Εμανουέλ Μακρόν, θα μπορούσαν να κάνουν σπουδαία πράγματα για την οικονομική διακυβέρνηση της Ευρώπης στη μετα-πανδημική εποχή.