Είναι πορεία στο στόμα του λύκου η φυγή των ασυνόδευτων ανήλικων προσφύγων προς την Εδέμ της Δύσης, ακόμη και διά μέσου χωρών με θεσμοθετημένο καθεστώς προστασίας. Κακουχίες, αστεγία, πολύμηνες κρατήσεις, απαγωγές, οικονομική και σεξουαλική εκμετάλλευση από κυκλώματα δουλεμπόρων. Αλλά και υπό τη φτερούγα επιτρόπων, ατέρμονες γραφειοκρατικές διαδικασίες, μακριές αναμονές –ο μόχθος του κάθε βήματος ελαττώνει τα αποθέματα εφηβικής καρτερίας–, αδιέξοδο μετά την αδυναμία οικογενειακής επανένωσης, καταφυγή σε παράνομες οδούς μετεγκατάστασης. Γι’ αυτό και το ταξίδι της Αμάλ, της κούκλας ύψους 3,5 μέτρων με τη μορφή ασυνόδευτης προσφυγοπούλας, που ξεκίνησε από τη Συρία σε αναζήτηση της μητέρας της και έφτασε σήμερα στην Αθήνα, ύστερα από κάποιες περιπέτειες. Στην Καλαμπάκα δεν έγινε δεκτή από μητροπολίτη και δήμαρχο, ενώ στη Λάρισα λιθοβολήθηκε από διαμαρτυρόμενους κατά του κινητού φεστιβάλ ελπίδας, όπως χαρακτηρίζεται το The Walk του Good Chance Theatre.
Το ταξίδι της Αμάλ, πέρα από οδοιπορικό φιλίας στην Ευρώπη (οκτώ χώρες, 70 πόλεις), που θα τερματιστεί ύστερα από 8.000 χλμ. στο Μάντσεστερ, είναι και μια απόπειρα συμφιλίωσης των εχθρικών δυνάμεων, του εδώ και του εκεί, της Ανατολής και της Δύσης. Πρώτος ελληνικός σταθμός η Χίος, ακολούθησαν τα Ιωάννινα, τα Τρίκαλα, η Λάρισα, η Ελευσίνα και σήμερα η Αθήνα. Επεται ο Πειραιάς και η αναχώρηση για Ιταλία. Ο τρόπος που ρίχνονται τα ζάρια στα δρώμενα του The Walk αποτελεί μάθημα μετριοπάθειας, εξίσωσης, ελευθερίας.
⇒ Διαβάστε επίσης: Η Αμάλ; Μουσουλμάνα, προτεστάντισσα, παγανίστρια…
Ομως κάποιοι φοβούνται την Αμάλ. Πίσω από τη μαριονέτα που επιχειρεί να φέρει στο φως τις επικίνδυνες ατραπούς διωκόμενων εφήβων, ορισμένοι βλέπουν τον «δάκτυλο» διεθνών κέντρων για την αλλοίωση της πολιτισμικής μας παράδοσης, στοιχειωμένους αχυράνθρωπους και μαγείες για τον αφανισμό της λευκής φυλής. Εδώ υπεισέρχονται δύο βαθιοί φόβοι, η ξενοφοβία και η δεισιδαιμονία. Η ξύλινη κούκλα, που ανοιγοκλείνει τα μάτια και κινείται με τη βοήθεια τριών καλλιτεχνών, αντιμετωπίζεται από ποικιλώνυμους σκοταδιστές ως δούρειος ίππος, αφενός «ξένων εισβολέων» και αφετέρου κακοποιών πνευμάτων, ως φορέας του κακού.
Το ταξίδι της Αμάλ αποκάλυψε χρόνιους φανατισμούς, αδιαλλαξίες, μισαλλοδοξίες, αρχέγονες προκαταλήψεις, δόγματα ασάλευτα, που υποτάσσουν ψυχές και ανοίγουν στις κοινωνίες χαρακώματα. Νοσηρές εμμονές ανθρώπων, που προασπίζονται τις ιδέες τους με ακραία μέσα και διατρέχουν τον κόσμο σαν περιφερόμενα φρούρια. Ομως, παράλληλα έφερε χιλιάδες άλλους –που προσλαμβάνουν στιγμιαία την ωμότητα ανώδυνα από τα κινητά τους– κοντά στον παιδικό εφιάλτη άκρας ανάγκης, ορφάνιας, ξεριζωμού, απόγνωσης, πείνας, στέρησης, πόνου, τρόμου, αγριοτήτων, αίματος, χωρίς φίλο, σπίτι, φαΐ, ασφάλεια, όνειρο. Οι γέφυρες ανάμεσα στο εγώ, στο εσύ και τους άλλους χτίζονται δύσκολα. Χρήσιμο και το λιθαράκι.