Θα έπρεπε να αποτελεί πυλώνα σταθερότητας και συνέχειας. Να εκφράζει τους κεντρώους σκεπτόμενους πολίτες, που δυσανασχετούν με τα άκρα και τη στείρα αντιπαράθεση. Μια φιλοευρωπαϊκή πολιτική δύναμη, που με τη συμμετοχή της στις κυβερνήσεις να σηματοδοτεί τη μετριοπάθεια και να διασφαλίζει τη συναίνεση και τη διαφάνεια.
Για τους δύο «μεγάλους» ο ρόλος που διαδραματίζει το Κίνημα Αλλαγής στο πολιτικό σκηνικό σήμερα είναι ταυτόχρονα ενοχλητικός και χρήσιμος. Δυνητικά προσελκύει ψηφοφόρους που ενδεχομένως να πήγαιναν στον κύριο ιδεολογικό αντίπαλο, αλλά ίσως να αποτρέπει και δυσαρεστημένους με τον αντίπαλο να έρθουν.
Είναι προφανές ότι από τις επόμενες εκλογές, που θα διεξαχθούν με απλή αναλογική, δεν θα προκύψει μονοκομματική κυβέρνηση. Αλλά και στις πολύ πιθανές δεύτερες εκλογές, και με δεδομένη την αναμενόμενη φθορά κάθε κυβέρνησης, η αυτοδυναμία δεν φαντάζει εύκολη υπόθεση. Σε αυτή την περίπτωση το ΚΙΝΑΛ αποτελεί δυνητικά τον μόνο εταίρο, τόσο για τη Νέα Δημοκρατία, τον πιθανότερο νικητή με τα σημερινά δεδομένα, όσο και για τον ΣΥΡΙΖΑ.
Το ΚΙΝΑΛ δεν θα επανέλθει ποτέ στα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ. Θα είναι το τρίτο κόμμα της χώρας. Μπορεί να ισχυροποιηθεί, να πείσει με το ύφος και τις προτάσεις του, μπορεί να αυξήσει τα ποσοστά του, αλλά ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα δεν θα γίνει.
Ωστόσο, μπορεί ως τρίτο κόμμα να διαδραματίσει έναν εξαιρετικά σημαντικό και καθοριστικό ρόλο. Οπως έκαναν για πολλά χρόνια οι Ελεύθεροι Δημοκράτες στη Γερμανία, οι οποίοι παρά το μέγεθός τους μεταπολεμικά συμμετείχαν σε κυβερνήσεις για συνολικά 45 χρόνια. Από αυτά 32 με τους Χριστιανοδημοκράτες, με πιο πρόσφατες θητείες αυτές υπό τον Χέλμουτ Κολ (’82-’98) και την Αγκελα Μέρκελ (’09-’13), ενώ ενδιαμέσως είχαν συγκυβερνήσει για 13 χρόνια με τους Σοσιαλδημοκράτες, υπό τον Βίλι Μπραντ (’69-’74) και τον Χέλμουτ Σμιτ (’74-«82).
Ενα «μικρό» κόμμα που διαδραμάτισε έναν δυσανάλογα σημαντικό σε σχέση με τα ποσοστά του ρόλο στη γερμανική πολιτική ζωή, βάζοντας τη σφραγίδα του στην πορεία της χώρας.
Αυτή την προοπτική θα πρέπει να υπηρετήσουν τόσο οι τέσσερις διεκδικητές της ηγεσίας του ΚΙΝΑΛ, όσο και οι βουλευτές και τα στελέχη του κόμματος. Να συνειδητοποιήσουν ότι, αντί να διχάζονται και να αυτοεξοντώνονται πολιτικά, εάν επιδίωκαν τη σύνθεση και οικοδομούσαν ένα στέρεο κεντρώο κόμμα, θα είχαν την προοπτική να εξελιχθούν σε σημαντικό κομμάτι του παζλ της διακυβέρνησης της χώρας, όχι παροδικά, αλλά σε μακροχρόνια βάση.
Ο στόχος της πολιτικής ύπαρξης του ΚΙΝΑΛ είναι ως ένας ισχυρός αυτόνομος πόλος να διασφαλίζει τον σχηματισμό κυβέρνησης και κατ’ επέκταση την ομαλή και σταθερή διακυβέρνηση της χώρας.
Το επόμενο τρίμηνο είναι φυσικό οι τόνοι της εσωκομματικής αντιπαράθεσης να ανέβουν. Ωστόσο, αντί της διολίσθησης σε προσωπικές έριδες και διχασμούς, καλό θα ήταν όλοι να κοιτούν τη μεγάλη εικόνα.
Το Κίνημα Αλλαγής θα μπορούσε να αποδειχθεί χρήσιμος κυβερνητικός εταίρος και ρυθμιστής της άσκησης της εξουσίας. Αλλά αυτό προϋποθέτει αυτογνωσία, εσωτερική ενότητα, χωρίς αποκλεισμούς προσώπων ούτε προοπτικών, και όραμα.