Το ΠΑΣΟΚ μάλλον θα έπρεπε να συγχαρεί και να ευχαριστήσει τον 17χρονο Γιάννη Λουλούδη από τη Ρόδο, ο οποίος εμπνεύστηκε, σχεδίασε και προώθησε στην αγορά ως συλλεκτικά αθλητικά παπούτσια με σήμα τον «ήλιο τον πράσινο» και φίρμα ΜΠΑΣΟΚ. Ευθεία παραπομπή στο πάλαι ποτέ κραταιό κόμμα, όπως άλλωστε και η ημερομηνία κυκλοφορίας των αμφιβόλου αισθητικής, αλλά τουλάχιστον πρωτότυπων υποδημάτων: η ιστορική για το «κίνημα» 3η Σεπτέμβρη. Τα παπούτσια, σύμφωνα με τα λεγόμενα του 17χρονου δημιουργού τους, κέρδισαν αμέσως το ενδιαφέρον του αγοραστικού κοινού. Δυστυχώς δεν θα μάθουμε ποτέ πόσοι θα ήταν πρόθυμοι να δαπανήσουν περισσότερα από 200 ευρώ –τόσο ήταν το κόστος απόκτησης– για να τα φορέσουν.
Και αυτό γιατί το ΚΙΝΑΛ, η «ομπρέλα» του παλιού ΠΑΣΟΚ, αντέδρασε θυμωμένα, αποφασισμένο να προστατέψει το κομματικό brand από την εμπορευματοποίηση, με επίκληση της νομοθεσίας περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Ψαλίδισε, έτσι, το εμπορικό όραμα του 17χρονου Ροδίτη. Ταυτόχρονα, όμως, έβαλε φρένο σε μια πολύ καλή διαφήμιση. Ακόμα κι αν τα παπούτσια δεν τηρούν έναν από τους βασικούς όρους της επικοινωνίας –το να λέγεται σωστά το όνομα του προβαλλόμενου προϊόντος– δύσκολα θα έβλεπε κανείς τα σνίκερς και θα αναφωνούσε «Α, ΜΠΑΣΟΚ». Τα παπούτσια «φωνάζουν» ΠΑΣΟΚ, με όλους τους συνειρμούς που αυτό συνεπάγεται.
Ο δημιουργός τους είναι πολύ νέος για να θυμάται την πορεία του κόμματος. Ισως τις τελευταίες αναλαμπές και μετά τη σταδιακή απίσχνανση στον πολιτικό χάρτη. Δεν είναι τυχαίο ότι από τα τόσα συνθήματα που συνόδευσαν το ΠΑΣΟΚ στην πορεία του επέλεξε το «Λεφτά υπάρχουν» για το προϊόν που δημιούργησε. Ο ίδιος ο 17χρονος είπε ότι ήταν ο παππούς του οπαδός του κόμματος και από εκεί άντλησε την έμπνευση. Σίγουρα εντόπισε στην αγορά ζήτηση από νοσταλγούς του ΠΑΣΟΚ. Και η συζήτηση που ξεσηκώθηκε γύρω από το θέμα τις προηγούμενες ημέρες, κάτι θα έπρεπε να λέει στους ιθύνοντες νόες του κόμματος. Οπως και τα διαδικτυακά memes αλλά και «το παλιό ΠΑΣΟΚ, το αυθεντικό», που διακινείται διαδικτυακά.
Το ΚΙΝΑΛ για πολύ καιρό αντιμετωπίζει τουλάχιστον αμήχανα, αν όχι ενοχικά το ΠΑΣΟΚ. Σαν να μην ξέρει τι να κάνει με την κληρονομιά του κόμματος που, με τα καλά και τα άσχημά του, πρωταγωνίστησε για τέσσερις δεκαετίες στην πολιτική ζωή του τόπου. Το κρύβει κάτω από μια ομπρέλα μάλλον τεχνητής πολυσυλλεκτικότητας, όπου σε όλους είναι σαφές ότι το κύριο σώμα σε μέγεθος, σε ιδεολογία, σε μεθοδολογία πολιτική είναι ΠΑΣΟΚ. Και προσπαθεί να μετεξελιχθεί σε κάτι άλλο, αναζητώντας επανατοποθέτηση στην κεντρική πολιτική σκηνή, προφανώς θεωρώντας ότι αυτό απαιτεί και ένα νέο brand. Την ίδια στιγμή σπεύδει να υπερασπιστεί από «σφετεριστές» τα «ιερά» κομματικά σύμβολα. Ισως στην επιζητούμενη ανάκτηση ισχύος να συνέβαλλε περισσότερο η αξιοποίηση όλης αυτής της αν μη τι άλλο έξυπνης προβολής.