Το Σάββατο, στο Βελλίδειο, δεν μίλησε καθόλου για τον αντίπαλό του. Την Κυριακή, στη συνέντευξη Τύπου, μίλησε –απαγγέλλοντας τα talking points που ετοιμάζονται για τέτοιες περιστάσεις– σαν τον αντίπαλό του. Στο μενού γαλοπούλας ο Τσίπρας είχε πάντα το επικοινωνιακό πλεονέκτημα. Ωστόσο, όσο η συνέντευξη προχωρούσε και οι απαντήσεις έφευγαν από το καταστρωμένο πλάνο, η βασική διαφορά μεταξύ των δύο υποδειγμάτων, Μητσοτάκη και Τσίπρα, γινόταν έκδηλη.
Είναι λίγο δύσκολο να φανταστεί κανείς τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να μιλάει εξαντλητικά για το σχέδιο της απολιγνιτοποίησης· για την ανανέωση του αλιευτικού αποθέματος· για την άρδευση του Θεσσαλικού Κάμπου· για μια καινοτόμο μέθοδο καλλιέργειας ρυζιού στη Χαλάστρα της Θεσσαλονίκης. Είναι λίγο δύσκολο να θυμηθεί κανείς πρωθυπουργό που αισθάνεται τόσο άνετα να διατρέχει τα ψιλά γράμματα των φακέλων – ακόμη και των πολιτικά αμελητέων, που οι προκάτοχοί του δεν θα σπαταλούσαν ενέργεια ούτε καν για να ξεφυλλίσουν.
Αυτή η επιμονή στη λεπτομέρεια είναι η άλλη όψη εκείνου που οι επικριτές του μητσοτακικού μοντέλου αντιλαμβάνονται ως επιτελικό συγκεντρωτισμό. Το κέντρο της κυβέρνησης απορροφά όλες τις αρμοδιότητες, γιατί ο επικεφαλής της έχει ψυχισμό και μεθοδολογία καλού μαθητή.
Αυτό όμως είναι μέρος του προσωπικού του brand, που δεν ισχύει μόνο για τα μικρά. Ισχύει και για τα βαρέως πολιτικά ζητήματα. Ο Μητσοτάκης έχει και γι’ αυτά πλάνο. Και το πρωτότυπο είναι ότι δεν το έκρυψε. Παίζει με όλα τα χαρτιά του ανοιχτά.
Ας πούμε, είναι δύσκολο να κάνει πρόωρες εκλογές, όταν ο ίδιος τις έχει επανειλημμένως στιγματίσει ως κούφιο «τακτικισμό». Αυτό που πολλοί υπολήπτονται ως «χαρτί εκλογικού αιφνιδιασμού», το «έκαψε» ο ίδιος. Ακόμη και στο δίλημμα των εκλογών, οψέποτε γίνουν, ο Μητσοτάκης έδειξε τις προθέσεις του με περίεργη σαφήνεια: Εγώ θα πω «ψηφίστε με για να έχετε κυβέρνηση»· οι άλλοι τι θα πουν;
Οποιος αντιλαμβάνεται την πολιτική ως μακιαβελικό παίγνιο θα μπορούσε να πει ότι αυτό το ξεδίπλωμα των προθέσεων αφοπλίζει τον κυρίαρχο του παιχνιδιού από τα δραστικότερα κόλπα. Του στερεί τη δυνατότητα να παίξει με τον χρόνο και με τα νεύρα του αντιπάλου. Μήπως τον έχει τυφλώσει η αυτοπεποίθηση τόσο ώστε να νομίζει ότι έχει την πολυτέλεια να κοινολογεί το σχέδιό του για το υπόλοιπο του εκλογικού κύκλου; Μήπως στη διαδρομή ο Μητσοτάκης δοκιμάσει να μιμηθεί το ακροβατικό χάρισμα του αντιπάλου;
Η απάντηση μπορεί να είναι πιο πεζή. Αν το πλειοψηφούν κοινωνικό αίτημα μετά τις αλλεπάλληλες κρίσεις είναι η σιγουριά και η ασφάλεια, εκείνος που περιγράφει ευθέως τις συντεταγμένες του μέλλοντος χωρίς να παίζει με τον πολιτικό κίνδυνο συντονίζεται με το αίτημα. Μπορεί αυτή η μέθοδος να μοιάζει βαρετή. Αλλά το κοινό του Μητσοτάκη δεν ψάχνει κολπατζή.
Κυριάκος Μητσοτάκης: Γαλοπούλες
2' 4" χρόνος ανάγνωσης
