Πέρα από τις μαρτυρίες υπήρχαν και τα ντοκουμέντα. Ηχητικά αρχεία από τις διαβιβάσεις αστυνομικών της ομάδας ΔΙ.ΑΣ. και του ΕΚΑΒ, πολύωρο αρχείο καμερών από καταστήματα ένδυσης, ενός φαρμακείου και μιας τράπεζας, αξιοποιήθηκαν και συνέθεσαν καρέ καρέ τη νύχτα της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα. Ολο αυτό το υλικό που μελέτησε το ερευνητικό κέντρο Forensic Architecture προβλήθηκε κατά τη διάρκεια της δίκης για την εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής. Η προσεκτική θέασή του, η σωστή τοποθέτηση των γεγονότων στον χώρο και στον χρόνο είχαν αναδείξει τότε κενά στις καταθέσεις αστυνομικών που βρέθηκαν στο σημείο και προκάλεσε ερωτήματα για το εάν αδράνησαν. Θα μπορούσε με κάποιο τρόπο η δολοφονία να είχε αποτραπεί;
Δεν ήταν η πρώτη φορά σε όλα τα χρόνια της συστηματικής εγκληματικής δράσης της Χρυσής Αυγής που προέκυπτε ζήτημα αδράνειας στην αντιμετώπισή της. Τον Απρίλιο του 1996, ομάδα χρυσαυγιτών επιτέθηκε σε δέκα μέλη της οργάνωσης «Σοσιαλιστική Επανάσταση» στην πλατεία Φωκίωνος Νέγρη. «Κομμούνια θα πεθάνετε», φώναξαν προτού χυμήξουν. Στη μήνυση που κατέθεσαν τα θύματα ζήτησαν να ασκηθεί ποινική δίωξη κατά της Χρυσής Αυγής για σύσταση συμμορίας (βάσει τότε του άρθρου 187 του Ποινικού Κώδικα). Απαριθμούσαν προηγούμενα περιστατικά κλιμακούμενης βίας, μιλούσαν για συγκροτημένη ομάδα με καθοδηγητές και εκτελεστικά όργανα. «Το “σιδερένιο (κυριολεκτικά) χέρι” που εκτελεί το σχέδιο, προπηλακίζει, επιτίθεται, τραυματίζει, ίσως αύριο σκοτώσει», προειδοποιούσαν. Ο εισαγγελέας δεν προχώρησε τότε στην άσκηση της σχετικής δίωξης και οι δράστες παραπέμφθηκαν σε δίκη για πρόκληση σωματικών βλαβών, όχι όμως ως μέλη εξτρεμιστικής ομάδας.
Οι επιθέσεις συνεχίστηκαν. Με τα χρόνια, μετά και την εκλογή βουλευτών της για πρώτη φορά το 2012, η νεοναζιστική οργάνωση έγινε ακόμη πιο ορατή και βίαιη στους δρόμους. Ενιωθαν ότι κανείς δεν μπορούσε να τους αγγίξει. Σε υπόμνημά τους οι δικηγόροι της πολιτικής αγωγής στη δίκη της Χρυσής Αυγής συμπεριέλαβαν δεκάδες σχετικά περιστατικά, όπως η δολοφονία του Σαχζάτ Λουκμάν στα Πετράλωνα το 2013 και του Αλίμ Αμπντούλ Μάναν κατά το ρατσιστικό πογκρόμ στο κέντρο της Αθήνας το 2011. Ωσπου η δολοφονία ενός Ελληνα, προτού ξημερώσει η 18η Σεπτεμβρίου 2013, ξεχείλισε το ποτήρι. Ακόμη και όσοι διαχρονικά σιωπούσαν δεν μπορούσαν άλλο να είναι αδρανείς, δεν τους είχε απομείνει κανένα άλλοθι για να καλύψει την όποια αδιαφορία ή ολιγωρία. Παρά την πρωτόδικη καταδίκη των χρυσαυγιτών, ακόμη κι αν οι δρόμοι έγιναν λιγότερο βίαιοι, η ρατσιστική ιδεολογία δυστυχώς δηλητηριάζει και σήμερα τα βουλευτικά έδρανα. Ας μην υπάρξει εκεί πολιτική αδράνεια.