Ακούγεται απλό. Θα είναι, λέει, σίγουρα πρόωρες. Kαι σίγουρα διπλές. Πόσο απλό όμως είναι να προκηρύξεις πρόωρες εκλογές, όταν ο ίδιος τις έχεις καταγγείλει ως «τακτικισμό»; Πόσο αβλαβές είναι να βιαστείς να στήσεις κάλπες, μόνο επειδή σε συμφέρει; Τι θα πεις στους πολίτες; Ελάτε άρον άρον να με ξαναψηφίσετε, τώρα που προηγούμαι στις δημοσκοπήσεις;
Εντάξει, ένα πρόσχημα «εθνικού λόγου»πάντα μπορεί να βρεθεί, για την εκλογική κωλοτούμπα που από πολλούς προεξοφλείται. Η άλλη άνεση, όμως, με την οποία η πρώτη κάλπη αντιμετωπίζεται χαλαρά ως πρώτος γύρος –ως προκριματική ετυμηγορία, την οποία ο Μητσοτάκης μπορεί αβλαβώς να προσπεράσει–είναι ακόμη πιο απατηλή.
Σήμερα, με την εικόνα που δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, το «Μητσοτάκης ή χάος»μοιάζει ακατανίκητο. Η κάλπη της απλής αναλογικής δεν θα έβγαζε άθροισμα κυβερνητικής πλειοψηφίας. Η δεύτερη κάλπη θα ήταν αναπόφευκτη, μιας και ο μοναδικός δυνητικός εταίρος της Ν.Δ. –το φωφικό ΚΙΝΑΛ–εκδηλώνει με όλους τους τρόπους την προτίμησή του να παραμείνει κόμμα διαμαρτυρίας.
Πώς όμως θα άλλαζε αυτήν την εξίσωση ένα ΚΙΝΑΛ με νέα ηγεσία, που θα εμφανιζόταν έτοιμο να μπει σε έναν κυβερνητικό συνεταιρισμό; Τι πίεση θα αισθανόταν μετά την κάλπη της αναλογικής, μια Ν.Δ. κοντά στο όριο της πλειοψηφίας με ένα κεντροαριστερό κόμμα πρόθυμο να συνεισφέρει τις έδρες που λείπουν;
Το επιτελείο της κυβέρνησης φαίνεται να έχει πείσει τον εαυτό του ότι οι πάντες έχουν συμβιβαστεί με την προοπτική της διπλής κάλπης. Υπάρχουν, όμως, κάποιοι που έχουν οσμιστεί ότι η απλή αναλογική είναι το μόνο «ξέφωτο»στο οποίο η μητσοτακική εξουσία κινδυνεύει να βρεθεί ευάλωτη –εκλογικά ίσως πιο ισχυρή, αλλά κοινοβουλευτικά χωλή. Η πρώτη κάλπη είναι η παρένθεση μεταξύ δύο αυτοδυναμιών. Γι’ αυτό και όσοι νιώθουν αποκλεισμένοι από το σύστημα ενός αυτοδύναμου πρωθυπουργού, που έχει την ευχέρεια να αψηφά τις επετηρίδες και τα παλαιά εσωκομματικά φέουδα, μπαίνουν στον πειρασμό να δουν σαν ευκαιρία την παγίδα που έστησε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Καλύτερα ένας Μητσοτάκης «υπό διαπραγμάτευση» χωρίς συμπαγή πλειοψηφία, παρά ο τωρινός Μητσοτάκης, που νέμεται το πολιτικό του κεφάλαιο χωρίς χρεία μικροσυμβιβασμών.
Το θέμα δεν αφορά μόνο τον Μητσοτάκη και τους επίδοξους συνδιαχειριστές του. Το ερώτημα είναι, πέρα από τους εγωισμούς –που μεταμφιέζονται, ενίοτε, σε ελληναράδικους συναγερμούς ή θεσμικίζουσες ενατενίσεις περί συναινέσεων–αν, σε αυτήν τη συγκυρία, συμφέρει τη χώρα μια κυβέρνηση συνεργασίας ή μια κυβέρνηση αυτοδυναμίας.
Συμφέρει ένα σχήμα τραβηγμένο από τον εμβρυουλκό εξουσιαστικών παραγοντισμών; Συμφέρει μια κυβέρνηση που θα ομφαλοσκοπεί, σπαταλώντας διαρκώς ενέργεια σε κουβελοζαλίσματα –σε εσωτερικές διαπραγματεύσεις για να βρίσκει την ισορροπία της; Ή, μήπως, συμφέρει η σταθερότητα;
Μήπως συμφέρει μια κυβέρνηση που θα κυβερνά –αντί να νοσηλεύει μαραγκιασμένες ιδιοτέλειες;
Παιδική Belharra
Ναι στην αμυντική συνδρομή, αλλά χωρίς αμοιβαιότητα. Οπως λέγαμε ναι στη δανειακή σύμβαση, αλλά χωρίς τα μνημόνια.
Πελάτες
Τα λόγια που τη συνόδευσαν ήταν τόσο μεγάλα, όσο και το τίμημα της αγοραπωλησίας. Αυτή θα ήταν η κυνική προσέγγιση των ερμηνειών που παρουσίαζαν την ελληνογαλλική συμφωνία ως πρόπλασμα κοινής ευρωπαϊκής άμυνας. Ο κυνισμός δεν είναι αδικαιολόγητος. Στον στρατηγικό ορίζοντα δεν εγγράφονται μόνο οι αμυντικές ανάγκες, που καλύπτει αυτή η διμερής συναλλαγή. Πρέπει να εγγράφονται και οι άλλες παράμετροι εθνικής ισχύος, όπως το δημόσιο χρέος. Είναι η Ελλάδα καταδικασμένη να αιμορραγεί οικονομικά για να κρατήσει την ευρωπαϊκή μεθόριο; Πρέπει να περιμένει την κοινή εξωτερική πολιτική και τον ευρωστρατό, για να μοιραστεί το ασύμμετρο βάρος που της φόρτωσε η γεωγραφία;
Προτού η Ευρώπη αποφασίσει να υπάρξει ενιαία στον χάρτη, υπάρχει κάτι μάλλον ευκολότερο: η ενοποίηση της αμυντικής βιομηχανίας. Διαφορετικά, καμία σύμβαση αγοράς δεν μπορεί να έχει στρατηγικό βάθος. Τι νόημα έχει η βαρύτερα χρεωμένη οικονομία της Ευρωζώνης να δίνει 5 δισ. για να σωθούν οι θέσεις εργασίας στα ναυπηγεία του Lorient, όταν την ίδια στιγμή οι Ισπανοί χτίζουν τουρκικό αεροπλανοφόρο και οι Γερμανοί τουρκικά υποβρύχια;