Εύλογη η ραδιοφωνική απορία του κ. Ευάγγελου Βενιζέλου, που ο κ. Αλέξης Τσίπρας έκανε κοινοβουλευτική ερώτηση. Γιατί «είμαστε μέσα στις δύο πρώτες χώρες της Ευρώπης σε θανάτους ανά εκατομμύριο;»Ράδιο Θεσσαλονίκη, 4.10.2021). Ο πρώην υπουργός ορθώς επισήμανε ότι «πέρυσι είχε μείνει απροστάτευτη και άνευ μέτρων περιοριστικών η Θεσσαλονίκη και γλίστρησε σε τραγικά ποσοστά κρουσμάτων πανδημίας. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα, που ανακοινώνεται ότι η παρέλαση και ο εορτασμός θα γίνουν άνευ διακρίσεως για εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους» Ζήτησε δε από την επιστημονική κοινότητα «να πει τι συμβαίνει στη χώρα, γιατί είμαστε μέσα στις δύο πρώτες χώρες σε θανάτους στην Ευρώπη, γιατί έχουμε τόση διαφορά»
Το θέμα με την ασθένεια που προκαλεί ο ιός SARS-COVID-19 (για την οποία η επιστημονική κοινότητα ακόμη δεν έχει καταλάβει πώς εξελίσσεται και γιατί κάποιοι την περνούν ελαφρά και κάποιοι άλλοι βαριά) είναι ότι πολλοί άνθρωποι καταλήγουν στις εντατικές. Παντού, όχι μόνον εδώ. Στην Ελλάδα, όμως, το πρόβλημα των θανάτων σε αυτές προϋπήρχε. Σύμφωνα με παλαιότερη ανακοίνωση της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων Δημόσιων Νοσοκομείων (ΠΟΕΔΗΝ), «η νοσηρότητα από νοσοκομειακές λοιμώξεις στις χώρες της Ε.Ε. είναι 5% των εισαγωγών στα νοσοκομεία (…), στη χώρα μας κατά μέσον όρο 15%. Λόγω του απορρήτου συγκεντρώνονται δύσκολα τα στοιχεία. (…) Η θνησιμότητα από νοσοκομειακές λοιμώξεις στα νοσοκομεία της χώρας μας είναι πάνω από 30% των προσβληθέντων. Στα νοσοκομεία της Ε.Ε. είναι στο 15%. (…) Ιδιαίτερα ανησυχητικά είναι τα ποσοστά στις μονάδες εντατικής θεραπείας»22.11.2016).
Το 2018, τα νούμερα εμφανίζονται κάπως καλύτερα, αλλά η Ελλάδα ήταν η μόνη χώρα της Ευρώπης με διψήφιο ποσοστό ενδονοσοκομειακών λοιμώξεων (10% των ασθενών), όταν το αντίστοιχο ποσοστό της Γερμανίας ήταν 3,6% (ΟΟΣΑ, Health at a Glance: Europe 2018).
Σε κάθε κρίση συμβαίνουν δύο πράγματα: Οι σωρευμένες μικρές παθογένειες, που σε ήρεμους καιρούς δεν διορθώνουμε, οξύνονται και, επειδή οξύνονται, γίνονται ορατές. Οπως στην πρόσφατη οικονομική κρίση μάθαμε και συζητήσαμε διάφορες παραμέτρους της οικονομίας που οδήγησαν το ελληνικό κράτος στη χρεοκοπία, έτσι και τώρα βλέπουμε τις διαχρονικές στρεβλώσεις στο σύστημα υγείας να δείχνουν τα δόντια τους. Η δημόσια υγεία ασθενούσε πάντα στην Ελλάδα και αυτό ήταν ορατό από τα μικρά (έχουμε τα υψηλότερα ποσοστά καπνίσματος ή παχυσαρκίας στον πληθυσμό, που συντελούν στην υψηλή θνησιμότητα εντός των ΜΕΘ) μέχρι τα ορατά, ότι, πχ., στη χώρα με το μεγαλύτερο ποσοστό ενδονοσοκομειακών λοιμώξεων το νοσηλευτικό προσωπικό δεν είχε την υποχρέωση εμβολιασμού.
Ολα αυτά, που πριν από την πανδημία προσπερνούσαμε ελαφρά τη καρδία, τα πληρώναμε, αλλά τώρα κοστίζουν πάρα πολύ…