Αλλάζουν οι τόποι ύστερα από μεγάλες καταστροφές; Και οι κάτοικοι πώς μαζεύουν τα κομμάτια τους και βρίσκουν τη δύναμη να κάνουν το επόμενο βήμα, να ξαναστήσουν, επί της ουσίας, τη ζωή τους από την αρχή; «Ο κόσμος είναι πιο μπροστά από εμάς», λέει ο Σταύρος Μπένος, ο άνθρωπος που κλήθηκε από τον πρωθυπουργό να αναλάβει την ανασυγκρότηση της Εύβοιας. «Θέλει να παλέψει, αρκεί να του δώσουμε τα όπλα. Να δώσουμε τα όπλα στους θεσμούς και στους πολίτες».
Οι εικόνες με τα καμένα στη βόρεια Εύβοια είναι αποκαρδιωτικές, τώρα δε, που χειμωνιάζει, το ερημωμένο, αποψιλωμένο και μαυρισμένο τοπίο, σε έκταση χιλιομέτρων, είναι πλέον και απειλητικό. Ο κίνδυνος νέων δεινών είναι υπαρκτός. Η ομάδα που έχει συστήσει ο Στ. Μπένος εργάζεται νυχθημερόν για τη δημιουργία «αναχωμάτων» και προστασίας. Ομως, εκτός από την πολιτεία υπάρχει και η κοινωνία. Ολοι εμείς. Πώς μπορούμε, σε μια κλίμακα από το ελάχιστο έως το μέγιστο, να συμβάλουμε;
Χορηγίες, συνέργειες ανάμεσα στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, πρωτοβουλίες ατομικές, συμβολή των εντύπων και ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης (όπως το αφιέρωμα του «Γαστρονόμου» αυτήν την Κυριακή), ακόμη και μια εκδρομή στην περιοχή, ένα «πέρασμα» που υποδηλώνει ενδιαφέρον και νοιάξιμο, όλα μετράνε στη συγκυρία μιας καταστροφής με ανυπολόγιστες απώλειες τόσο στο περιβάλλον όσο και στην καθημερινότητα των ανθρώπων. Το νοιάξιμο, η «παρουσία», με οποιονδήποτε τρόπο, απαλύνει κάπως το πένθος, τον θυμό, την απόγνωση.
Ακούγοντας κάποιος τον Σταύρο Μπένο να μιλάει, σε μια προσωπική κουβέντα, για τα σχέδιά του όσον αφορά τους ρετσινάδες και τους μελισσοκόμους, για τον τρόπο που οραματίζεται να μετατρέψει την Αιδηψό σε ένα πρότυπο ιαματικού τουρισμού, για τη σύζευξη της φύσης και του πολιτισμού, σκέφτεσαι από τη μία ότι, ναι, οι τόποι μετασχηματίζονται. Μπορεί από τη συμφορά να προκύψει σωτηρία. Η Καλαμάτα, μετά τον σεισμό του 1986, είναι ένα παράδειγμα/υπόδειγμα.
Από την άλλη, όμως, σκέφτεσαι ότι ηχούν ρομαντικές οι επιδιώξεις. «Μόνο οι ονειροπόλοι και οι ρομαντικοί έχουν το πάθος να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικά», έρχεται κοφτή η απάντηση από τον κ. Μπένο. Εξάλλου, το μότο του παραμένει ίδιο, χρόνια τώρα: η ουτοπία είναι μια πρόωρη αλήθεια.
Και η αλήθεια είναι ότι ο εθελοντισμός και η συμμετοχή δεν λογίζονται ως ουτοπία.