Το νέο γλυπτό που μνημονεύει τη Μαρία Κάλλας, με την υπογραφή της δημιουργού Αφροδίτης Λίτη, είναι πλέον κομμάτι της ιστορίας της Αθήνας. Κοντά στο Ηρώδειο, όπου εμφανίστηκε το 1957, η Μαρία Κάλλας ως γλυπτό από μπρούντζο θα λέει κάτι στο διηνεκές του χρόνου για τον τρόπο που η ελληνική κοινωνία της εποχής μας σηματοδότησε ένα αξιακό σύστημα. Και επιπλέον, θα μεταφέρει μηνύματα για τον τρόπο που αυτή η πόλη επιλέγει να νοηματοδοτήσει τον δημόσιο χώρο και να ορίσει ένα πλέγμα ερεθισμάτων.
Περισσότερο από ένα μνημείο ή ένα γλυπτό δημόσιας τέχνης, η χειρονομία έχει σημασία. Εχει πολλά να πει για την κατεύθυνση αλλά και για τον τρόπο μιας πολιτικής μνημείωσης στο «βιβλίο»της πόλης. Το προηγούμενο γλυπτό που είχε γίνει για την Κάλλας στην Αθήνα, το απέριττο, υποβλητικό έργο της Ασπασίας Παπαδοπεράκη στην πλατεία Μαδρίτης, κοντά στο Χίλτον, έχει το συμβολικό βάρος ενός μάρτυρα, φέρει έναν αθέατο σταυρό. Είναι ένα εξπρεσιονιστικό γλυπτό με μια ορισμένη τραγικότητα.
Tο νέο γλυπτό της Αφροδίτης Λίτη εμφυσά στη Μαρία Κάλλας το πνεύμα ενός τιθασευμένου θριάμβου και μιας εσωτερικευμένης τρικυμίας, προσδίδει μεγαλείο και ταυτόχρονα ενισχύει την υπονόμευση κάθε ρηχής υμνολογίας. Ο χρόνος θα επιφέρει την απαραίτητη ζύμωση και θα παραδώσει το γλυπτό στην ατελεύτητη πινακοθήκη της Αθήνας.
Περισσότερο από εμάς τους σύγχρονους, η όποια δημόσια τέχνη έχει τη σημασία της και για τους αυριανούς χρήστες της πόλης. Είναι παρακαταθήκη πολλαπλώς φορτισμένη και ορισμένως νοηματοδοτημένη, έτσι ώστε η ανάγνωση των πολλών εκδοχών της πόλης να περνάει αναγκαστικά μέσα από την παράλληλη ιστορία της άρρητης κληρονομιάς.
Εχει ενδιαφέρον ότι η Αθήνα έχει πλέον δύο αγάλματα για τη Μαρία Κάλλας, με τη διατηρητέα πολυκατοικία της οδού Πατησίων, έργο Κ. Κιτσίκη, όπου διέμεινε στα νεανικά της χρόνια, να παραμένει ερείπιο. Περισσότερο ξενίζει ότι στην πατρίδα της Μαρίας Κάλλας παραμένει μουσικά αναλφάβητη μια συντριπτική πλειονότητα, αλλά αυτό το διαχρονικό φαινόμενο είναι μια πολιτισμική παράμετρος άλλης αξιολόγησης και διαφορετικής βαρύτητας.
Στον βαθμό, πάντως, της διεύρυνσης της εμπειρίας της περιπλάνησης στην Αθήνα, η δημόσια τέχνη πρέπει διαρκώς να εμπλουτίζεται και να προκαλεί τον δημόσιο σχολιασμό. Η νέα Μαρία Κάλλας επαναφέρει τη συζήτηση για την ιεράρχηση κάποιων κοινών αξιών αλλά και για τη συνεκτική δύναμη της τέχνης που πρέπει να έχει κοινωνική ορατότητα.