Δελφίνοι που χρησιμοποιούν αρχηγικό «εγώ» για να κάνουν επίδειξη παιδονομικής πυγμής σε νεοσύλλεκτους βουλευτές. Νεοσύλλεκτοι βουλευτές που λανσάρουν απύλωτοι προσωπικές ατζέντες, προκαλώντας τη διαγραφή τους. Αντιπρόεδροι που είχαν υπό την προστασία τους τους διαγραφέντες και επιτίθενται στους δελφίνους που επέσπευσαν τη διαγραφή. «Πρώην» που συντονίζονται με τους αντιπροέδρους και προσπαθούν να αποφύγουν την αποστράτευσή τους με δολιοφθορές.
Είναι τώρα αυτή στέρεη πλειοψηφία; Πώς κυβερνά αυτό το κόμμα, όταν δεν μπορεί να κυβερνήσει τον εαυτό του;
Η μικροπολιτική φωτογραφία της στιγμής δείχνει τη Νέα Δημοκρατία σαν στέρνα λυσσασμένων κροκοδείλων. Αν ανοίξει, όμως, κανείς το πλάνο στον χώρο και στον χρόνο θα δει άλλη εικόνα. Θα δει ένα κόμμα που αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα της παρακμής της ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς.
Στη Γερμανία, το CDU, που κυβερνούσε τη χώρα για το μεγαλύτερο μέρος της μεταπολεμικής της ιστορίας, έφερε το χειρότερο ποσοστό του στις κάλπες του Σεπτεμβρίου –μόλις 24%. Στη Γαλλία, Κεντροδεξιά υπάρχει μόνο στις περιφέρειες. Στην Ιταλία, φυτοζωούν μόνο σπαράγματά της. Στην Ισπανία, το αντιπολιτευόμενο Λαϊκό Κόμμα –που έχει βραχεία κεφαλή στις δημοσκοπήσεις, με 27%–υποδέχτηκε την περασμένη εβδομάδα στο συνέδριό του τον πρόεδρο του ομόλογου ελληνικού κόμματος ως υπόδειγμα ανασύνταξης και εκλογικής επιτυχίας. Ακόμη και εκεί όπου οι Συντηρητικοί δεν έχουν χάσει την εξουσία, όπως στη Βρετανία, έχουν αλωθεί από τον εθνικολαϊκισμό.
Η κρίση της Σοσιαλδημοκρατίας μεταδίδεται τώρα και στην άλλη μεγάλη πολιτική οικογένεια της μεταπολεμικής Ευρώπης. Ομως, η Ελλάδα εξαιρείται. Οχι μόνον επειδή οι δημοσκοπήσεις δείχνουν την ελληνική Κεντροδεξιά ικανή να επικρατήσει ξανά και με ακόμη μεγαλύτερα ποσοστά. Αλλά κυρίως επειδή η διεύρυνση της επιρροής της φαίνεται να είναι αποτέλεσμα ανανέωσης πολιτικού περιεχομένου –προϊόν ενός προγραμματικού εκλεκτικισμού. Η κυβερνώσα Ν.Δ. αξιώνει να ενσωματώσει θεματικές που στην υπόλοιπη Ευρώπη εκπροσωπούνται από τις αναδυόμενες δυνάμεις του Κέντρου: Διεκδικεί την περιβαλλοντική και ενεργειακή ατζέντα των Πρασίνων· τον επιθετικό ευρωπαϊσμό του Μακρόν· το μενού της μετάβασης στο ψηφιακό κράτος και στην ψηφιακή οικονομία που σερβίρουν οι Γερμανοί Φιλελεύθεροι.
Εδώ το παλαιό κόμμα εμφανίζεται ως ο ταμιευτήρας των νέων ρευμάτων που αλλού ευθύνονται για τη δημιουργική καταστροφή του κομματικού συστήματος. Αναρωτιούνται πολλοί: Είναι αυτές οι εισαγωγές ιδεών που στερεώνουν την πλειοψηφία της Ν.Δ.; Ή μήπως εξακολουθεί να οφείλει τα πρωτεία της στο γεγονός ότι, παρά τις προσμείξεις, παραμένει Δεξιά;
Οπως φάνηκε την Πέμπτη στη Βουλή, οι προγραμματικοί νεωτερισμοί είναι παραπληρωματικοί, και όχι ανταγωνιστικοί με την καταγωγική ταυτότητα. Μπορεί κανείς να είναι δεξιός, χωρίς να έχει ανάγκη τα γκόμπλιν του αντικομμουνισμού. Μπορεί να είναι προοδευτικός, χωρίς να διστάζει να κάνει επίδειξη σημαίας με τις φρεγάτες· χωρίς καν να χειραφετείται από την ανάγκη να κολακεύει –και να επιδοτεί–τις παλιές του πελατείες.
Το κόμμα καταφέρνει έτσι να παραμένει μεγάλο. Τόσο μεγάλο, ώστε να χωράει πολλές μικρότητες.
Ντουντούκες
Μακρόν και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο.
Μεταβολισμοί
Αλήθεια; Είχε πει ποτέ ο Γεώργιος Γρίβας ότι «οι κομμουνιστές ήταν χειρότερος πονοκέφαλος» από τους Τούρκους και τους Εγγλέζους; Ενα γκουκλάρισμα αποκαλύπτει ότι η φράση αποδίδεται στον Γρίβα από διάφορες ομάδες στα κοινωνικά δίκτυα –πιο πρόσφατα από ένα group που αυτοαποκαλείται «Δεξιοί Πατριώτες» ή κάπως έτσι. Πρόκειται για γαλανόλευκο μιμίδιο (meme) στολισμένο με τη σημαία, τη μορφή του αρχηγού της ΕΟΚΑ και της ΕΟΚΑ Β΄ και τον χάρτη της Κύπρου. Μπορεί κανείς να είναι βέβαιος ότι αυτός που το έφερε μέχρι το βήμα της Βουλής, το αλίευσε από το Διαδίκτυο. Οπως είχε αλιεύσει και τη λίστα με τα ονόματα των νηπίων. Το παράδειγμα είναι ενδεικτικό. Μια νέα γενιά πολιτικών διαμορφώνεται «απευθείας» από το κοινό των δικτύων. Δεν πρόκειται για ακραίους με κατασταλαγμένο δόγμα, αλλά για θυμοσυλλέκτες της στιγμής, που ακολουθούν τον άστατο μεταβολισμό της ψηφιακής σφαίρας. Παρατηρώντας κανείς το πώς αρθρώνεται αυτός ο νέος λαϊκισμός –περισσότερο σαν κουρελού από μιντιακά ρετάλια, παρά σαν συγκροτημένη καμπάνια–συνειδητοποιεί ότι δεν είναι τόσο τα άκρα που φτιάχνουν το δίκτυο. Το δίκτυο είναι που φτιάχνει τα άκρα.