Για πολλά χρόνια οι πολιτικές δυνάμεις της λεγόμενης ανανεωτικής Αριστεράς και της Αριστεράς γενικώς είχαν προνομιακή προβολή και ενίοτε μια ιδιότυπη ασυλία από τα μέσα ενημέρωσης σε σχέση με την πολιτική τους απήχηση. Δεν υπήρχε προφανώς κάποια συνωμοσία, απλώς τα στελέχη τους ήταν δραστήρια και συχνά διατύπωναν ενδιαφέρουσες ιδέες και προτάσεις, που έβρισκαν φιλόξενο χώρο στα ΜΜΕ. Για σαράντα χρόνια ουδείς από τα ισχυρά κόμματα διανοήθηκε να αμφισβητήσει το δικαίωμα των μέσων ενημέρωσης να επιλέγουν με δικά τους κριτήρια τι προβάλλουν κάθε φορά. Αυτό άλλαξε πριν από περίπου δέκα χρόνια, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ, από ένα κόμμα που έμπαινε οριακά στη Βουλή, άρχισε να καταγράφει πρωτοφανή ποσοστά, τα οποία αυξήθηκαν μέσα σε τρία χρόνια με γεωμετρική πρόοδο και στην ηγεσία του κόμματος αναρριχήθηκαν τα γνωστά πρόσωπα. Κι ενώ διευρυνόταν η πολιτική του επιρροή, τα στελέχη του ξεκίνησαν –συχνά με χυδαίο τρόπο–να επιτίθενται στα μέσα ενημέρωσης και κατά καιρούς στις εταιρείες δημοσκοπήσεων.
Φαίνεται να νοιάζεται περισσότερο για τη διατήρηση του εσωκομματικού ελέγχου, αποδεχόμενος μία ακόμη εκλογική ήττα, που όμως δεν θα του στοιχίσει την ηγεσία.
Η κατάσταση ξέφυγε από κάθε λογική με την ανάληψη της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς με αθέμιτα μέσα διέλυσαν ΜΜΕ και προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα δίκτυο ελεγχόμενων μέσων με ύποπτες χρηματοδοτήσεις. Η ιστορία είναι γνωστή και οι πρωταγωνιστές της επίσης. Από τη χυδαιότητα των επιθέσεων, όχι σπάνια, δεν ξέφυγαν ούτε και οι εταιρείες δημοσκοπήσεων, που σε γενικές γραμμές δεν τα έχουν πάει και άσχημα. Τώρα μάλιστα ζητάει και Εξεταστική Επιτροπή! Ποιος; Ο ΣΥΡΙΖΑ, που κατά καιρούς κατασκεύασε εταιρείες-φαντάσματα, οι οποίες και επινόησαν για λογαριασμό του εκλογικούς θριάμβους και εξαφανίστηκαν στις εκλογές του 2019. Είναι να απορεί κανείς με την ελαφρότητα αυτών των επιλογών –που στην ουσία τούς εκθέτουν–και αν προχωρήσει η έρευνα στη Βουλή είναι βέβαιο ότι θα γελάσει κάθε πικραμένος. Τι νόημα έχει άραγε ο συνεχιζόμενος πόλεμος λάσπης εναντίον των ΜΜΕ και των δημοσκόπων, όταν οι ίδιοι διαθέτουν δικές τους μετρήσεις που λένε ακριβώς τα ίδια; Κανένα, απλώς οι άνθρωποι αυτοί μόνο αυτό ξέρουν να κάνουν. Θεωρούν ότι μπορεί να επαναληφθεί το θαύμα του πρόσφατου παρελθόντος, καθώς καβάλησαν το κύμα της οργής που τους έφερε άβρεχτους στην εξουσία.
Στην πραγματικότητα, τώρα εξοργίζονται που την έχασαν και κυρίως απογοητεύονται γιατί δεν βλέπουν καμιά προοπτική επιστροφής. Αν προσέξει κανείς τις πρόσφατες ομιλίες του Αλέξη Τσίπρα στη Βουλή ή ορισμένες συνεντεύξεις του θα διαπιστώσει αυτή την πίκρα και το παράπονο να ξεχειλίζουν, αλλά για κάποιον λόγο που εκείνος γνωρίζει βαδίζει από λάθος σε λάθος, λες και το κάνει επίτηδες ή είναι βαλτός του Κυριάκου Μητσοτάκη. Υπάρχει βεβαίως η απλή και συνήθως πραγματική εξήγηση που λέει ότι αυτά μπορεί να κάνει ο άνθρωπος, αυτά κάνει. Για παράδειγμα, σε σχέση με τη στάση του στην πρόσφατη ελληνογαλλική συμφωνία αμυντικής συνεργασίας, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αρχικώς ήθελε να τη στηρίξει, αλλά εσωκομματικές αντιδράσεις τού επέβαλαν την πλήρη άρνηση. Φαίνεται λοιπόν να νοιάζεται περισσότερο για τη διατήρηση του εσωκομματικού ελέγχου, αποδεχόμενος μία ακόμη εκλογική ήττα, που όμως δεν θα του στοιχίσει την ηγεσία. Σε αυτή την περίπτωση δεν θα μπορεί να χρεώσει την ευθύνη στις δημοσκοπήσεις, αλλά τότε δεν θα έχει καμιά σημασία.