Ηταν, λέει, κάπου τέσσερα χρόνια γραμματέας της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα απέρχεται. Στο συνέδριο της Νεολαίας, που διεξάγεται αυτές τις ημέρες στην Αθήνα, ο Σωτήρης Αλεξίου είπε κάτι που έμοιαζε να έχει ξεχαστεί στη γλώσσα του από την αντιμνημονιακή προϊστορία: «Θα τους διώξουμε», είπε, αναφερόμενος στην κυβέρνηση, «για να μη διώξουν αυτοί από τη χώρα εμάς και τους φίλους μας και τις οικογένειές μας». Ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν. Ή εμείς ή αυτοί.
Εντάξει, οι νεολαίες είναι πάντα πιο επιρρεπείς στην υπερβολή – πιο φανατικές από τον κανόνα του κομματικού πατριωτισμού και γι’ αυτό είναι συχνά και πιο οπισθοδρομικές. Ομως, και στην κομματική έδρα του ενήλικου ΣΥΡΙΖΑ η συζήτηση για το επικείμενο συνέδριο φαίνεται να διεξάγεται στη σκιά ενός εφάμιλλου κομματικού σοβινισμού.
Οι παλιοί αντιστέκονται στην αφομοίωση των μεταγραφών. Ο Τσίπρας αναγκάστηκε να επιβάλει τη συμμετοχή της μειονότητας των πασοκογενών στα όργανα με ποσοστώσεις. Διαφορετικά, το παλαιό κομματικό σώμα θα απέβαλε τα μοσχεύματα. Θα τα απέκλειε από τα αξιώματα.
Ο συγχρονισμός αυτής της ενδοσυριζαϊκής αντιπαράθεσης με τις εκλογές του ΚΙΝΑΛ δημιουργεί το έδαφος για μια ανάποδη εικασία: πόσο έτοιμος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ να αναδεχθεί τις «προοδευτικές συνεργασίες» που ευαγγελίζεται; Ακόμη κι αν οι άλλοι έστεργαν· ακόμη κι αν ο Βαρουφάκης ή ένα εκβαρουφακισμένο ΚΙΝΑΛ ήθελαν τον ΣΥΡΙΖΑ, θα τους ήθελε ο ΣΥΡΙΖΑ;
Πόσο αντέχει ο ΣΥΡΙΖΑ τις συγκλίσεις που ευαγγελίζεται;
Η εύκολη απάντηση είναι ότι ο Τσίπρας θα επέβαλε πάλι τις επιλογές του, χωρίς να μπορεί να τον εμποδίσει η μειοψηφία των πρωτοσυριζαίων του 3%. Εδώ, ενόψει της ανάληψης της εξουσίας, δεν τον εμπόδισαν να συνεργαστεί με τον Καμμένο· θα σκάλωναν στους πασόκους, που ήδη έχουν κάνει εισοδισμό στην Κουμουνδούρου;
Κι όμως. Καμιά φορά η συμβίωση με τους συγγενείς είναι δυσκολότερη από ό,τι με τους ξένους. Τη δυσκολεύει ο ναρκισσισμός των μικρών διαφορών. Στο ενδεχόμενο μιας προσέγγισης ΣΥΡΙΖΑ – ΚΙΝΑΛ μπορεί κανείς να φανταστεί ότι θα αντιδρούσαν, όχι μόνο οι αριστεροί, αλλά και οι πασοκογενείς του ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί, ας πούμε, να φανταστεί ότι οι πρώην υπουργοί –βλέπε και κηπουροί του ΓΑΠ– δεν θα ήταν ενθουσιασμένοι με το ενδεχόμενο να βρεθούν συγκάτοικοι ξανά με τον ΓΑΠ. Αυτή η συγκατοίκηση θα απειλούσε να φέρει στην επιφάνεια το κηπουρικό παρελθόν τους.
Το σενάριο είναι βέβαια επέκεινα της μυθοπλασίας. Το πιθανότερο είναι ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, κάνοντας χρήση του αρχηγικού του δικαιώματος, θα διεκπεραιώσει μια διεύρυνση των ήδη προσηλυτισμένων – την οργανωτική αποκατάστασή τους διά των ποσοστώσεων. Για να έχει εκλογικό αφήγημα, ο Τσίπρας θα επιμένει ρητορικώς να ομνύει σε «προοδευτικές» συγκλίσεις.
Θα επιμένει, ενώ από κάτω θα παραμένει ενεργός η κομματική κουλτούρα του σκαντζόχοιρου. Του «ή εμείς ή αυτοί».