Πρέπει οι διασημότητες να έχουν άποψη επί παντός; Η όποια ερώτηση υποχρεώνει σε απάντηση; Βέβαια, στην περίπτωση του Λευτέρη Πετρούνια η ερώτηση για το ελληνικό #ΜeΤoo, τις καταγγελίες κακοποίησης στον χώρο του αθλητισμού, δεν ήταν εκτός του πεδίου του. Ο χειρισμός του θέματος εξέπληξε δυσάρεστα: «Ο πρωταθλητισμός είναι ένας πολύ σκληρός κλάδος. Από κει και πέρα, εάν υπήρξαν, εάν, εάν υπήρξαν, γιατί δεν είμαι σίγουρος, δεν έχω δει κάτι, μεμονωμένα περιστατικά, λυπάμαι πολύ. Ομως, δεν έχω δει κάποιον αθλητή που βρίσκεται στην επιφάνεια και έχει τα φώτα πάνω του ή έχει μάλλον καταφέρει να υλοποιήσει τους στόχους του να έχει κάποιο τέτοιου είδους παράπονο. Ο,τι κι αν σημαίνει αυτό». Ο –αναμενόμενος– αχός που σηκώθηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έφερε –αναμενόμενο κι αυτό– τη διόρθωση: «Η δήλωσή μου πήρε μια διαφορετική κατεύθυνση από αυτό που στην πραγματικότητα πρεσβεύω. Πιστεύω ακράδαντα ότι κάθε ένας και κάθε μια που δημοσιοποιεί την προσωπική του ιστορία είναι σίγουρα γενναίος και αξιέπαινος. Η στήριξή μου σε όποιον έχει υποστεί οποιαδήποτε μορφή βίας είναι απολύτως ξεκάθαρη».
Μα καλά, αναρωτιέται κανείς, αυτός ο σπουδαίος αθλητής δεν είχε καν στον νου του, όταν απαντούσε, την «υπόθεση Νάσαρ», το μεγαλύτερο, ίσως, σκάνδαλο σεξουαλικής κακοποίησης στα αθλητικά χρονικά, που συνέβη στην Αμερική; Με τον αθλίατρο της εθνικής ομάδας ενόργανης γυμναστικής των ΗΠΑ, που παρενοχλούσε σεξουαλικά αθλήτριες κατά τη διάρκεια ιατρικών εξετάσεων, επί σειράν ετών;
Οι ιστορίες, εντός και εκτός Ελλάδος –και στο δικό του άθλημα– είναι πολλές, αποσβολώνουν και εξοργίζουν. Αρα; Πού είναι το πρόβλημα; Στο έλλειμμα ενημέρωσης; Ζουν οι άνθρωποι αυτοί (όπως και ο Στέφανος Τσιτσιπάς ως αρνητής του εμβολίου) μέσα στη δική τους bubble, σε μια φούσκα «προστατευμένη» από τον έξω κόσμο ώστε να δουλεύουν απερίσπαστοι, αφού αναμφίβολα ο πρωταθλητισμός είναι αποτέλεσμα αποκλειστικής αφοσίωσης και απάνθρωπης, σχεδόν, πειθαρχίας;
Κοινωνική συνεισφορά θα ήταν ο προσδιορισμός των ορίων. Η ομολογία όχι μόνο του λάθους ή της ευθύνης, αλλά και της άγνοιας.
Και αν ισχύει αυτό, τότε γιατί πρέπει να αποφαίνονται και για θέματα που δεν εμπίπτουν στην αρμοδιότητά τους; Η «επωνυμία» τους γιατί τους καθιστά αυτοδικαίως και γνώστες/εκτιμητές γεγονότων ή της ανθρώπινης συνθήκης; Αναζητάμε απεγνωσμένα υποδείγματα και η επιτυχία και αναγνώριση προσφέρεται για άκριτες εξιδανικεύσεις. Τα ΜΜΕ, από κοντά, τρελαίνονται για διασημότητες, θεωρώντας ότι οι θεαματικότητες/ακροαματικότητες ή οι κυκλοφορίες βασίζονται στην εικόνα και όχι στο περιεχόμενο. Η μεγάλη έκθεση, όμως, φέρνει στην επιφάνεια, μοιραία, και το ανεπεξέργαστο των ανθρώπων. Πώς να αναπληρώσει κανείς το «άδειασμα», όταν δεν μένει χρόνος προσωπικός, όταν η δαπάνη είναι ταχύτερη από κάθε προσπάθεια να καλυφθεί το κενό που δημιουργείται; Ειδικά όταν ο εκτιθέμενος είναι νέος και άγουρος.
Γιατί θα πρέπει ο τάδε πρωταθλητής ή ο δείνα καλλιτέχνης ή ο influencer που αναδύθηκε από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή ο επιτυχημένος στον κλάδο του επιχειρηματίας, να προβάλλεται και ως πρότυπο για τον τρόπο που σκεφτόμαστε, ντυνόμαστε, τρεφόμαστε, πορευόμαστε, εν γένει, στη ζωή; Γιατί η επαγγελματική κατάκτηση πρέπει να γίνεται και συνώνυμο του χαρακτήρα, να επιδαψιλεύουμε επαίνους για τον συνολικό βίο και να μην περιοριζόμαστε στον τομέα στον οποίο ο καθένας διαπρέπει; Αλλος ξέρει να παίζει περίφημο σκάκι, άλλος να λύνει εξισώσεις, να συναρμολογεί μηχανές ή να ζωγραφίζει ή να συγγράφει, να είναι ερευνητής ή μελετητής, ή σπουδαίος μουσικός.
Σαν να μην είναι αυτό αρκετό από μόνο του, χρειάζεται να επεκταθεί και σε απόψεις για θέματα που αγνοεί ή ελάχιστα γνωρίζει;
Κοινωνική συνεισφορά θα ήταν ο προσδιορισμός των ορίων. Η ομολογία όχι μόνο του λάθους ή της ευθύνης, αλλά και της άγνοιας. Η δημόσια αυτοκριτική ή λογοδοσία, έννοιες στις οποίες κατά κόρον αναφερθήκαμε την τελευταία δεκαετία συνδέοντάς τες με την πολιτική και τους πολιτικούς, θα πρέπει να συμπεριλάβει και το «δεν ξέρω/δεν απαντώ». Την κατηγορία που στις δημοσκοπήσεις συνδέουμε με τους αδιάφορους ή αναποφάσιστους, στον δημόσιο βίο θα πρέπει να την επιβραβεύουμε.
Ετσι ώστε να αυξάνεται ο πληθυσμός όσων αποκτούν συνείδηση της ευθύνης του δημόσιου λόγου. Δεν είναι λίγο ούτε απλό. Συμπαρασύρει τον δημόσιο βίο, επηρεάζει την ποιότητα της δημοκρατίας, προτείνει το υπόδειγμα της επάρκειας, την αριστεία του μέτρου.