Στην Ελλάδα, είθισται όσα συμβαίνουν στην Τουρκία να παρουσιάζονται και να καλύπτονται με κάποια «ελληνοκεντρική» απόχρωση. Κάτι διόλου, βεβαίως, παράδοξο, καθώς η Τουρκία είναι μια μεγάλη χώρα της περιοχής. Κατά την παραδοσιακή τουρκική άποψη, το αντίστροφο, δηλαδή η «ελληνοποίηση» της ατζέντας της εξωτερικής πολιτικής, δεν συνέβαινε παρά μόνο παροδικά. Τις τελευταίες ημέρες, ο πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν συναντήθηκε με δύο σημαίνοντες ηγέτες του δυτικού κόσμου, τον Τζο Μπάιντεν και τον Εμανουέλ Μακρόν. Πρόεδροι των ΗΠΑ κα της Γαλλίας αντιστοίχως, οι δύο ηγέτες άκουσαν τον κ. Ερντογάν να διαμαρτύρεται για τις νέες αμερικανικές βάσεις στον Εβρο, αλλά και την απόκτηση γαλλικών αεροσκαφών και μαχητικών από τις ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις.
Ιδωμένο από την τουρκική οπτική γωνία είναι πραγματικά άξιο απορίας για ποιο λόγο ο ηγέτης μιας «περιφερειακής δύναμης», όπως ο ίδιος και τα στελέχη της κυβέρνησής του περιγράφουν τη χώρα τους, ασχολείται με μια χώρα «χρεοκοπημένη», που «χρωστάει 400 δισ. ευρώ μόνο στη Δύση» και κρατάει όμηρο την Ε.Ε. σε μια «αντιτουρκική» ατζέντα. Οι Τούρκοι παραδοσιακά υποβαθμίζουν ηθελημένα το γεγονός ότι η Ε.Ε. είναι μια ένωση κρατών που έχει ως στόχο την προάσπιση των εθνικών συμφερόντων τους με τρόπο που να είναι πιο αποτελεσματικός. Το βασικό ζήτημα του Ερντογάν είναι, βεβαίως, παλαιότατο και πηγάζει από μια αλαζονική και μονόπλευρη ανάγνωση της Ιστορίας. «Γιατί σας νοιάζει τι κάνουμε στη δική μας γειτονιά;» είναι, βεβαίως, το ερώτημα. Διότι ο (κάθε) Ερντογάν θεωρεί ότι από τη Σερβία μέχρι το Ιράκ, ο χώρος αυτός αποτελεί φυσικό πεδίο επέκτασης της τουρκικής επιρροής.
Αυτή η ημι-θεολογική αντιμετώπιση της γεωπολιτικής είναι κι εκείνη που εντείνει τα αδιέξοδα των κυβερνήσεων Ερντογάν. Ξαφνικά η Ελλάδα, μια χώρα «μικρή», «χρεοκοπημένη», «ανάξια λόγου», μετατρέπεται σε αγκάθι που δυσκολεύει τις σχέσεις της Τουρκίας με τη Δύση. Μπροστά στα μάτια Μπάιντεν και Μακρόν, ο διαμαρτυρόμενος Ερντογάν γίνεται αντιληπτός με έναν και μόνο τρόπο. Εχει «κάψει όλα τα χαρτιά του» στο εσωτερικό και προσπαθεί να συνεγείρει έναν αρχέγονο εθνικισμό. Εν ολίγοις, ο Ερντογάν γίνεται αντιληπτός ως ένας ηγέτης που έχει χάσει σημαντικό κομμάτι από την επιρροή του στο εσωτερικό. Ο Ερντογάν είναι σίγουρα ένας ηγέτης σε αποδρομή (μακρά ή όχι θα δείξει), ο οποίος συνομιλεί πλέον περισσότερο με την Ιστορία –όπως την αντιλαμβάνεται αυτός– και λιγότερο με τη σημερινή πραγματικότητα. Η απομόνωσή του, τόσο στο εσωτερικό της Τουρκίας όσο, κυρίως, έξω από αυτήν, πρέπει να βάζει τους πάντες σε σκέψεις.