Αν υπάρχει μία λέξη που χρησιμοποιήθηκε περισσότερο από κάθε άλλη τις δύσκολες ημέρες που ακολούθησαν την απώλεια της Φώφης Γεννηματά ήταν η λέξη «αξιοπρέπεια». Την άκουσα τόσο πολλές φορές, που άρχισε να μου κάνει εντύπωση. Ηταν στο στόμα όλων. Αναρωτήθηκα γιατί.
Φυσικά, η επικεφαλής του Κινήματος Αλλαγής ήταν ένα δημόσιο πρόσωπο, που έζησε και πολιτεύτηκε με απόλυτη αξιοπρέπεια. Δεν κυλίστηκε στον βούρκο της αρένας της πολιτικής, κράτησε το κεφάλι της πάνω από τα λιμνάζοντα ύδατα της κακεντρέχειας, της οξύτητας, της τοξικής αντιπαράθεσης. Ομως η εκτεταμένη χρήση της λέξης «αξιοπρέπεια» την τελευταία εβδομάδα αφορούσε κυρίως τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίστηκε τη μάχη της με τον καρκίνο. Οντως, η Φώφη Γεννηματά επέλεξε να κρατήσει πολύ χαμηλά τους τόνους σε σχέση με την ασθένειά της. Δεν την αξιοποίησε πολιτικά, έριξε φως μόνον όταν αισθάνθηκε την ανάγκη να το κάνει, συμβάλλοντας με τον δικό της τρόπο στην αποδραματοποίηση του θέματος.
Αισθάνομαι, όμως, ότι όλοι εμείς όταν υποκλινόμαστε στην αξιοπρέπεια της Γεννηματά εστιάζουμε στην πελώρια δύναμη που επέδειξε σε όλη τη διάρκεια της πολύχρονης αυτής μάχης και ακόμη περισσότερο στο τελευταίο πολύ δύσκολο διάστημα. Αναρωτιέμαι: αν η γενναία αυτή γυναίκα δεν έδειχνε τόσο γενναία, θα είχε χάσει άραγε κάτι από την αξιοπρέπειά της; Αν την κατατρόπωνε ο φόβος του θανάτου και μιλούσε δημόσια γι’ αυτό; Αν δεν έσφιγγε τα δόντια και δεν συνέχιζε να εργάζεται ύστερα από τις διαδοχικές κρίσεις, σημάδι ότι ο καρκίνος είχε επιστρέψει; Τότε θα ήταν μια άλλη, διαφορετική Φώφη, που δεν θα έχαιρε του σεβασμού και της οδύνης μας; Θα έχανε κάτι από την αξία της ως δημόσιου προσώπου, ως γυναίκας-πολιτικού, ως ανθρώπου, αν ράγιζε το αδιαπέραστο γυαλί της ανθεκτικότητας και της δύναμης;
Ναι, η Φώφη Γεννηματά επέλεξε η πορεία προς το τέλος να μην καταστεί δημόσιο θέαμα. Γιατί ήταν αυτός ο άνθρωπος, αυτή η γυναίκα, αυτή η προσωπικότητα. Δεν χρειάζεται ωστόσο να την ευγνωμονούμε γι’ αυτό· υπάρχουν τόσα άλλα. Είναι λίγο σαν να λέμε σε χιλιάδες άλλους που δίνουν τη δική τους μάχη και ίσως δεν διαθέτουν τα δικά της αποθέματα δύναμης ότι υπάρχει μόνον ένας δρόμος για να είσαι «αξιοπρεπής»: όταν δεν μιλάς, όταν δεν δείχνεις τον τρόμο σου μπροστά στο τέλος, όταν δεν «ενοχλείς». Αλλά όλα αυτά στο τέλος δεν έχουν καμία σχέση με την αξιοπρέπεια.