Η γενιά μου έζησε τη μανία με τους Μπιτλς. Οπου εμφανίζονταν, χωρίς καν ν’ ανοίξουν το στόμα τους, προκαλούσαν υστερικές αντιδράσεις. Το ίδιο διάβασα ότι συνέβη στον σταθμό της Γλασκώβης μόλις εμφανίστηκε η Γκρέτα. Την περίμεναν χιλιάδες νέοι για να την αποθεώσουν. Αλίμονο, δεν θα μπορούσε να λείπει η Γκρέτα από μια διάσκεψη για το κλίμα. Δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι «ακτιβιστές» γενικά, και οι συγκεντρωμένοι ηγέτες δεν θα μπορούσαν να καταλήξουν στα συμπεράσματά τους χωρίς την κατακραυγή που τους επιφυλάσσουν για την Παρασκευή. Δεν λείπουν οι ακτιβιστές, λείπουν όμως μερικοί από τους πρωταθλητές της ρύπανσης του πλανήτη, η Κίνα, η Ρωσία, η Ινδία. Χονδρικά, οι εκπρόσωποι του ενός τρίτου του πληθυσμού της Γης, και δεν ξέρω ποιο ποσοστό αποδίδει τη συμμετοχή τους στο πρόβλημα. Oχι αμελητέο υποθέτω, κι αυτό το ξέρει η Γκρέτα. Δεν μπορώ, λοιπόν, να μην εκφράσω την απορία μου. Γιατί, αντί να πάει στη Γλασκώβη, δεν πήγε στο Πεκίνο, στη Μόσχα ή στο Δελχί; Τι θα γινόταν αν εμφανιζόταν σε μια απ’ αυτές τις πόλεις; Θα την υποδέχονταν πλήθη θαυμαστών ή μήπως πλήθη αστυνομικών που θα τη φόρτωναν ξανά στο τρένο για να πάει από κει που ήρθε; Δεν ισχυρίζομαι ότι ο δυτικός κόσμος δεν έχει ευθύνη για την «κλιματική αλλαγή». Ομως έχει γίνει ο αποκλειστικός στόχος των ακτιβιστών. Η πολιτεία του δίνει στους πολίτες του το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης. Ο δυτικός πολιτισμός είναι ο μόνος που επιτρέπει στους πολίτες του να τον αμφισβητήσουν.
Ως εκ τούτου ο ακτιβισμός της Γκρέτα δεν έχει τίποτε το ηρωικό. Είναι κοινότοπος. Κι αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα στην Γκρέτα και στους Μπιτλς. Οχι πως ήσαν ήρωες. Ομως δεν ήσαν κοινότοποι. Η Γκρέτα θα μπορούσε να διεκδικήσει κάποιες περγαμηνές αν έπαιρνε το τρένο για τη Μόσχα ή το Πεκίνο. Στη Γλασκώβη πρωταγωνιστεί σε ένα θέαμα που διψάει τόσο για ηρωισμό ώστε να τον βρίσκει ακόμη κι εκεί που δεν υπάρχει. Οι Μπιτλς τουλάχιστον μας άφησαν κάτι μουσικές. Ομως η Γκρέτα δεν λέει τίποτε διαφορετικό απ’ αυτό που είπε η βασίλισσα Ελισάβετ: «Οι πολιτικοί μιλούν πολύ για το κλίμα, αλλά κάνουν λίγα». Απλώς η Γκρέτα μιλάει απ’ τον δρόμο και όχι απ’ το Μπάκιγχαμ.
Με τούτα και με κείνα, το ζήτημα της «κλιματικής αλλαγής» μεταφράζεται σε πρόβλημα πολιτισμού. Ο «λευκός Ευρωπαίος άνδρας» δεν ευθύνεται μόνον για τον σεξισμό, τον φυλετισμό, την αποικιοκρατία, τις γυναικοκτονίες και την κρεατοφαγία. Ευθύνεται και για την καταστροφή του κλίματος. Αν μη τι άλλο, οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι οι Μπιτλς δεν έλεγαν τέτοιες βλακείες. Κι αν τους ξέφευγε καμιά πού και πού, που τους ξέφευγε, τη διέσωζε η μουσική. Ε, ναι. Η διαφορά απ’ τη γενιά των Μπιτλς στη γενιά της Γκρέτα δεν είναι το κλίμα. Είναι η μουσική.