Να το πούμε ακόμα μία φορά: το πρώτο lockdown την άνοιξη του 2020 η κυβέρνηση το εφάρμοσε περίφημα. Τόσο επικοινωνιακά όσο και ως προς την εφαρμογή και εκτέλεση, όλα πήγαν όπως έπρεπε. Ευρωπαϊκά, σύγχρονα.
Σε αυτή την επιτυχία έπαιξε ρόλο και ο κόσμος. Ηταν ένας, ας πούμε, πιο «παρθένος» οργανισμός απέναντι σε αυτή την πρωτόγνωρη εμπειρία. Είχε τρομάξει και από τους νεκρούς της Ιταλίας. Υπήρξαν όμως και άλλοι ψυχολογικοί παράγοντες: πλησίαζε το καλοκαίρι, η μέρα μεγάλωνε, οι περισσότεροι πίστευαν ότι κάπου εκεί θα έληγε η πανδημία.
Το κακό είναι ότι το ίδιο πίστεψε και η κυβέρνηση. Ή πανικοβλήθηκε από το τεράστιο οικονομικό (και πολιτικό) κόστος της καραντίνας. Κάπου εκεί άρχισαν οι «ελληνιές», αυτές που διαχέονται σε όλο το πολιτικό και κομματικό φάσμα. Επιστρέψαμε στον εαυτό μας, για να το πούμε πιο κομψά. Και κάπως έτσι άρχισαν οι παλινωδίες και τα χονδροειδή επικοινωνιακά χάσματα εκ μέρους της κυβέρνησης και, από την άλλη, η σπασμωδική (παιδιάστικη στην ουσία) αντίδραση από μεγάλη μερίδα του κόσμου.
Κάπου εκεί ήρθε το εμβόλιο. Πολλοί (μεταξύ αυτών και η κυβέρνηση) πίστεψαν ότι τώρα θα λυθεί το πρόβλημα. Θα εμβολιαστεί ο κόσμος και θα επέλθει ανοσία. Αλλά ήδη είχαν προηγηθεί τόσα επικοινωνιακά φάουλ (επικοινωνιακά όχι τόσο με την έννοια της «διαφήμισης» όσο με την κυριολεκτική: την έλλειψη επικοινωνίας, ουσιαστικής ενημέρωσης, ακόμα και σε ό,τι αφορά το εμβόλιο) που η οποιαδήποτε εκστρατεία υπέρ του εμβολιασμού αστόχησε σε σημαντικό βαθμό. Αν προσθέσουμε σε αυτό μια ισχυρή μερίδα συμπολιτών μας που απλώς δεν πιστεύει σε τίποτα, είναι καχύποπτη και κατανοεί τον εαυτό της μόνο μέσα από συνωμoσιολογικά συμπλέγματα, ο φαύλος κύκλος κλείνει.
Με αυτά και με αυτά, φτάσαμε στον χειμώνα του 2021 να συζητούμε τα ίδια πράγματα. Να έχουμε κρούσματα, διασωληνωμένους και νεκρούς. Και μια σθεναρή αντίσταση-αντίδραση στον εμβολιασμό. Ακόμα και στην άρνηση της ύπαρξης του ίδιου του κορωνοϊού. Η ελληνική Εκκλησία (ό,τι και αν πει η Ιερά Σύνοδος, οι ενορίες θα κάνουν τα δικά τους) έχει διαδραματίσει έναν από τους πιο αρνητικούς ρόλους στην ιστορία της ως προς αυτό.
Η κυβέρνηση θα έπρεπε εδώ και πολύ καιρό να έχει θέσει τον υποχρεωτικό εμβολιασμό σε συγκεκριμένες επαγγελματικές ομάδες και να τον έχει εφαρμόσει. Δεν το έπραξε και τώρα το πληρώνει – και μαζί της κι εμείς.
Τώρα, δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται να βγάλει στους δρόμους τάγματα εφόδου που θα εμβολιάζουν διά της βίας πολίτες. Αυτό να το ξεχάσουμε. Πρέπει να το ξεχάσουμε. Μην πιέζουμε μια ήδη αφόρητα πιεσμένη κυβέρνηση να λειτουργήσει τόσο αυταρχικά, που θα είναι και απάνθρωπη. Να την πιέσουμε, όμως, να γίνει πιο ουσιαστική και πιο πειστική – και πιο αποφασιστική εκεί όπου επιβάλλεται να είναι αποφασιστική. Εχουμε μακρύ χειμώνα μπροστά μας…