Η πόζα στην αφίσα είναι παπανδρεϊκή. Χέρι στον αέρα, σαν να θωπεύει την αύρα του λαού. Το σύνθημα λέει «νέα αρχή». Ο Τσίπρας κάνει εξόρμηση. Η πόζα δεν είναι το μόνο ίχνος συσχέτισης με το ΠΑΣΟΚ. Η προσυνεδριακή του περιοδεία συμπίπτει χρονικά με την προεκλογική κούρσα στο Κίνημα Αλλαγής. Αλλά ίσως όχι μόνο χρονικά.
Είναι νωρίς για να αρχίσει ο ΣΥΡΙΖΑ να φοβάται το ΚΙΝΑΛ. Η ενίσχυση των ποσοστών του τρίτου κόμματος στις δύο πρόσφατες δημοσκοπήσεις έχει μάλλον συναισθηματικά παρά πολιτικά ελατήρια. Ωστόσο, το δράμα της διαδοχής και ο σκανδαλισμός από την πρωτοφανή συμμετοχή ενός πρώην πρωθυπουργού θα εξασφαλίσουν στον μικρό παίκτη της Κεντροαριστεράς κυρίαρχο ρόλο στη σκηνή για το επόμενο διάστημα.
Δεν είναι μόνο οι ώρες τηλεοπτικού αέρα που θα καλύπτουν οι υποψήφιοι. Είναι και η τροπή που παίρνει η προεκλογική συζήτηση, που αντανακλά στον ΣΥΡΙΖΑ.
Μέχρι στιγμής, ο ανταγωνισμός των υποψηφίων επικεντρώνεται στο ποιος είναι πιο αντισύριζα. Μπορεί η αντιδεξιά –και ιδίως η αντιμητσοτακική Δεξιά– να είναι μέρος της κομματικής παράδοσης, αλλά αυτή τη φορά όλοι οι διεκδικητές της ηγεσίας προσπαθούν να πείσουν το ακροατήριο του ΚΙΝΑΛ ότι δεν προτίθενται να συνεργαστούν με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ιδίως ο ΓΑΠ, στις πρώτες του εμφανίσεις, φαίνεται να προσπαθεί να διεγείρει την πασοκική νοσταλγία υπέρ του, αλλά και ρητά εις βάρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης – πράγμα στρατηγικώς αυτονόητο, αφού για να επικρατήσει έχει ανάγκη την παλιννόστηση των παλαιών πασόκων που ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ.
Τι κοινό έχει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ με τον Γ. Παπανδρέου;
Δεν πρέπει άραγε αυτή η κινητικότητα να αγχώνει τον Τσίπρα;
Ανεξάρτητα από το πώς μετράει κανείς τη μεταξύ τους απόσταση, Τσίπρας και ΓΑΠ συναντιούνται σε δύο σημεία συνάφειας.
Πρώτον, η συζήτηση για το παρελθόν. Ο Παπανδρέου επανεμφανίζεται ως μνημείο αυτού που του συνέβη – ως κομιστής ενός ιστορικού τραύματος.
Η συζήτηση αυτή, για το τι έγινε πριν από δέκα χρόνια, ταιριάζει και στον Τσίπρα, που δεν έχει αλλάξει γλωσσικό ένδυμα από τότε και μοιάζει πάντα έτοιμος να βουτήξει στο αντιμνημονιακό ρετρό.
Το δεύτερο σημείο είναι το μύχιο αίσθημα του αδικημένου από την Ιστορία. Τσίπρας και ΓΑΠ κυβέρνησαν υπό τα δεσμά της λιτότητας. Τώρα βλέπουν να κυβερνά ένας πρωθυπουργός που –για να το πούμε χοντρά– κόβει φόρους και μοιράζει λεφτά. Ιδίως με το Ταμείο Ανάκαμψης, «λεφτά υπάρχουν».
Θα είχε ενδιαφέρον. Θα είχε ενδιαφέρον ο Μητσοτάκης να βρεθεί στις επόμενες εκλογές αντιμέτωπος όχι με έναν, αλλά με δύο πρώην πρωθυπουργούς. Με δύο ζωντανούς αναχρονισμούς.