Συμβαίνει καμιά φορά να ξυπνάς από τον εφιάλτη για να συνειδητοποιήσεις ότι ο εφιάλτης δραπέτευσε από την ενύπνια ζωή. Κάπως έτσι η πρωινάδικη σταδιοδρομία της Ματίνας Παγώνη έμοιαζε σαν ονειρικό σπάραγμα που εξοστρακίστηκε από ξεχασμένο –μεταβολισμένο– στρες. Μέχρι που φάνηκε ότι η τηλεγιατρός είχε επιστρέψει για να πάρει την εκδίκησή της από τη φθινοπωρινή πραγματικότητα.
Προϊόν του πανδημικού infotainment –όπου ο πεισιθάνατος κοπετός συμφυρόταν με την καρτουνίστικη ελαφρότητα–, η πρόεδρος των νοσοκομειακών γιατρών αναγγέλλει τώρα την κορύφωση του τέταρτου κύματος από θέση φιγούρας «σπιτικής»: πολύ οικείας για να σοκάρει, αλλά και τόσο γνώριμης για να σου υποβάλει τον δυσοίωνο τόνο της, χωρίς να την παίρνεις τοις μετρητοίς.
Από αυτή την άποψη, δεν έχει σημασία να πιστέψεις την Παγώνη όταν λέει ότι η κυριακάτικη εφημερία στο «Γεννηματάς» ήταν «η νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου». Δεν έχει σημασία αν ακριβολογούσε όταν έλεγε ότι χρειάστηκε να επιστρατευθούν ράντζα δανεικά από το «Σωτηρία» για να βγει η εφημερία. Ολα αυτά τα δραματικά τανύσματα είναι απλώς περιττά για να συναισθανθεί κανείς μια ήδη δραματική κατάσταση. Ακόμη και η γραφειοκρατική γλώσσα της διοίκησης του νοσοκομείου –που υποτίθεται ότι καθησυχάζει για τις συνθήκες «εφημέρευσης» και τις «επικουρικές κλίνες»– είναι από μόνη της, χωρίς Παγώνη, ανατριχιαστική. Μεταδίδει, χωρίς να το θέλει, τι σημαίνουν οι αριθμοί των καθημερινών ανακοινωθέντων. Δίνει στη στατιστική των εισαγωγών και των διασωληνώσεων υπόσταση.
Επιστροφή στην ψυχολογία εφημερεύουσας κοινωνίας.
Κάποιοι, παρ’ όλα αυτά, δεν χάνουν την ψυχραιμία τους. Επιμένουν ότι τώρα ζούμε μια κορύφωση όχι πολύ χειρότερη από την έξαρση που παρατηρείται σε όλη την Ευρώπη. Επιμένουν ότι η επιστροφή του ζόφου και τα υγειονομικά μέτρα θα σπάσουν το ψυχολογικό τείχος, αν όχι της άρνησης, τουλάχιστον της αδιαφορίας εκείνων που νόμιζαν ότι μπορούν να περιμένουν, αφήνοντας την ανοσία στους υπόλοιπους.
«Και τι να κάνουμε;» λένε. Lockdown; Στην ερώτηση «τι να κάνουμε» η μόνη (μη) απάντηση είναι του αρχηγού της αντιπολίτευσης: «Να πάρετε δύσκολες αποφάσεις». Εύκολη υπεκφυγή. Εύκολη, καθώς παρασιωπά το αληθινό δίλημμα: πρέπει να ληφθούν μέτρα που θα περιορίζουν την εμβολιασμένη πλειοψηφία για να προφυλαχθεί πρωτίστως η ανεμβολίαστη μειοψηφία; Σύμφωνα με τον Τσίπρα, ο διαχωρισμός είναι –επί λέξει– «ρατσιστικός». Αρα, η απάντηση στο δίλημμα είναι, ως συνήθως, και με τους μεν και με τους δε.
Η κυβέρνηση φαίνεται να έχει πάρει συνειδητά ένα ρίσκο. Ηθικό της έρεισμα είναι η υγειονομική υπευθυνότητα της κοινωνικής πλειοψηφίας. Επιδημιολογικό της θεμέλιο είναι η εκτίμηση ότι αυτό το κύμα δεν μπορεί να κρατήσει πολύ. Στο τέλος του, ούτως ή άλλως, θα έχουμε όλοι ανοσία. Στη δίνη της πανδημίας αυτό μοιάζει με κεϊνσιανό φαταλισμό: μακροπρόθεσμα θα είμαστε όλοι νεκροί.