Σε δύο χρόνια το αργότερο θα έχουμε βουλευτικές εκλογές. Το πιθανότερο είναι ότι θα γίνουν δύο αναμετρήσεις, η πρώτη με το σύστημα της απλής αναλογικής, που τα κόμματα μοιράζονται τους 300 βουλευτές σε αναλογία των ψήφων που παίρνουν. Η δεύτερη με ενισχυμένη αναλογική, σύστημα που δίνει στο πρώτο κόμμα περισσότερες έδρες από την αναλογία του σε ψήφους. Στον πρώτο γύρο, με απλή, η Νέα Δημοκρατία θα πλειοψηφήσει αλλά δεν θα βγάλει 151 βουλευτές, αυτό λένε οι τωρινοί συσχετισμοί δυνάμεων. Θα αποφύγει συνεργασία με κάποιο ή κάποια από τα άλλα κόμματα και θα πάμε πάλι σε εκλογές με ενισχυμένη. Υπάρχουν ακόμη δύο σενάρια. Το ένα είναι ότι μετά την πρώτη αναμέτρηση τα κόμματα, πλην της Νέας Δημοκρατίας, θα συνεργαστούν για να κάνουν κυβέρνηση. Oμως και να γίνει αυτό δεν θα κρατήσει, οπότε θα έχουμε ξανά εκλογές με ενισχυμένη. Τέλος, αν η Νέα Δημοκρατία κερδίσει με οριακή πλειοψηφία εδρών, δεδομένης της εμπειρίας του παρελθόντος, δεν θα θελήσει να κυβερνήσει με το πιστόλι στον κρόταφο. Και στην περίπτωση αυτή θα έχουμε νέες εκλογές.
Ο,τι από τα παραπάνω και να συμβεί, η επόμενη εκλογική περίοδος θα είναι παρατεταμένη, με όλα τα αρνητικά που αυτό συνεπάγεται. Παράλυση της διοίκησης, αναστολή έργων και αποφάσεων, όξυνση. Γιατί η χώρα υποβάλλεται σε αυτή την άχρηστη γυμναστική; Διότι ο πολιτικός μας κόσμος επιμένει να εμποδίζει την καθιέρωση ενός μόνιμου εκλογικού συστήματος, όπως ισχύει στις καλά διοικούμενες δημοκρατίες. Μέχρι πρόσφατα επικρατούσε η άποψη ότι το κόμμα που έχει την πλειοψηφία στη Βουλή είναι θεμιτό να ψηφίζει για τις επόμενες εκλογές εκλογικό νόμο που του ταιριάζει. Συναισθανόμενοι επιτέλους ότι η αλλαγή των κανόνων της αναμέτρησης αποτελεί ωμή ομολογία αμοραλισμού και δίνει άθλιο παράδειγμα στον πολίτη, κάποια πρόσφατη Βουλή θέσπισε ότι ο «à la carte» νόμος θα αφορά τις μεθεπόμενες εκλογές. Ημίμετρο που περιπλέκει ακόμη περισσότερο τα πράγματα.
Η συνεπής διαχρονική εφαρμογή του διαμορφώνει το πολιτικό τοπίο, διαπαιδαγωγεί και επηρεάζει την πολιτική κουλτούρα.
Είναι ανάγκη να καθιερωθεί μόνιμο εκλογικό σύστημα και όχι μόνο επειδή δεν είναι σωστό ο ισχυρότερος να μπορεί να αλλάζει τους όρους του παιχνιδιού. Ενα μόνιμο εκλογικό σύστημα διαμορφώνει το πολιτικό τοπίο. Τα πλειοψηφικά οδηγούν προς τον δικομματισμό και δίνουν συνήθως ισχυρές μονοκομματικές κυβερνήσεις. Αντίθετα, τα αναλογικά οδηγούν σε κυβερνήσεις συνεργασίας, συνήθως ασταθείς. Και τα δύο συστήματα έχουν υπέρ και κατά και ταιριάζουν περισσότερο ή λιγότερο στα χαρακτηριστικά ενός λαού. Ομως, επίσης, η συνεπής διαχρονική εφαρμογή του ίδιου εκλογικού συστήματος διαπαιδαγωγεί και επηρεάζει την πολιτική κουλτούρα.
Τα περισσότερα συστήματα είναι υβριδικά, αναγνωρίζοντας την αρχή της αναλογικότητας αλλά και την ανάγκη να μπορεί η χώρα να κυβερνηθεί. Για την Ελλάδα, η πείρα έχει δείξει ότι όποια πρόοδος έχει επιτευχθεί οφείλεται σε ισχυρές κυβερνήσεις με διάρκεια. Ας ελπίσουμε ότι στην επόμενη αναθεώρηση του Συντάγματος η θέσπιση μόνιμου εκλογικού συστήματος θα είναι υψηλά στην ατζέντα.