Η διατύπωση θυμίζει γνωμικό. Θα μπορούσες να το τυπώσεις και σε T-shirt: «Μέρισμα από έλλειμμα δεν υπάρχει». Ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών έλεγε λακωνικά το αυτονόητο.
Πώς συμβιβάζεται όμως η σωφροσύνη της φειδούς του Σκυλακάκη με τα επιδόματα που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός την Τρίτη από τη Βουλή; Πώς από το πανδημικό μας έλλειμμα προέκυψε «μέρισμα» 330 εκατομμυρίων;
Η απάντηση είναι ότι δεν πρόκειται για μέρισμα. Η έκτακτη ενίσχυση στους υγειονομικούς (90 εκατ.) δίδεται ως ελάχιστο ηθικό αντίδωρο για την προσφορά τους στο μέτωπο του ιού. Τα επιδόματα στους αναπήρους (43,5 εκατ.) και στους συνταξιούχους (205 εκατ.) δίνονται ως αντίβαρο στην ακρίβεια. Η γραμμή της κυβέρνησης και –μάλλον, σε δεύτερο χρόνο, ύστερα από ασκήσεις αναπνοής– του ίδιου του Σκυλακάκη είναι ότι τα μέτρα είναι «αναγκαία». Οχι παροχές.
Κι όμως, αν παρακολουθήσει κανείς την υπόλοιπη ανάλυση του αναπληρωτή υπουργού, θα υποψιαστεί ότι, ασυναίσθητα, αντιπολιτεύεται αυτό που υποτίθεται πως υποστηρίζει: έχουμε το υψηλότερο χρέος στην Ευρώπη· δώσαμε τα περισσότερα λεφτά σε πανδημικές ενισχύσεις επειδή ήμασταν οι περισσότερο ευάλωτοι, λόγω τουρισμού· μοιράσαμε 40 δισεκατομμύρια· εξ ου και έχουμε ένα έλλειμμα που πρέπει οπωσδήποτε να σπεύσουμε να τιθασεύσουμε.
Γιορτινά γλυκίσματα ζυμωμένα με ελλείμματα.
Ο ίδιος ο Σκυλακάκης περιγράφει μια πραγματικότητα που δεν επέτρεπε στην κυβέρνηση να μιμηθεί τους τρόπους του προκατόχου της: δεν της άφηνε περιθώρια να μοιράσει χριστουγεννιάτικα «ζαχαρωτά» άμεσης ανάλωσης.
Τέτοια κριτική, βέβαια, δεν ασκείται, ούτε πρόκειται να ασκηθεί στην κυβέρνηση. Το αντίθετο. Ο Τσίπρας έσπευσε να αναρτήσει κατάλογο της δικής του υπερπλεονασματικής γαλαντομίας για να αποδείξει –και σωστά– ότι εκείνος, ως αυθεντικός εκπρόσωπος της «μερισματικής» πολιτικής, ξέρει να μοιράζει καλύτερα.
Με μια μικρή μόνο δόση υπερβολής, θα μπορούσε κανείς να πει ότι το πολιτικό σύστημα μοιάζει έτσι πάλι έτοιμο να υπνοβατήσει προς τα πίσω – προς τους αυτοματισμούς της προχρεοκοπικής αμεριμνησίας. Η κυβέρνηση φαίνεται να έχει υπνωτιστεί από την ηχώ της ρητορικής της για τη ρωμαλέα ανάκαμψη – σαν να μην είχαν ήδη συναχθεί σύννεφα αβεβαιότητας στον ορίζοντα (ενεργειακή κρίση, πληθωρισμός, κορωνομεταλλάξεις). Η αξιωματική αντιπολίτευση παραμένει εσαεί όμηρος του παλαιού εαυτού της.
Τριακόσια τριάντα εκατομμύρια. Πόσος καιρός έχει περάσει από τότε που η χώρα κρεμόταν από μια κλωστή για πολύ λιγότερα – για ένα «κενό» που έμενε στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές μέχρι να κλείσει μια δόση;
Αλλά, είπαμε. Τέτοιος –δυσοίωνος αλλά αφυπνιστικός– αντίλογος δεν υπάρχει. Δεν εκπροσωπείται πολιτικά, παρά μόνο από τους αισχυντηλούς χρησμούς του Σκυλακάκη.