Δεν υπάρχει τίποτε που να μην μπορεί να κοπεί στο πολιτικό πατρόν μιας ωραίας αντισυνταγματικότητας. Ισχύει βέβαια και αντιστρόφως: Δεν υπάρχει πολιτική σκοπιμότητα τόσο χοντρή που να μην μπορούμε να την τυλίξουμε με το άυλο πέπλο του Συντάγματος.
Υπερεπιδέξιος ψαλιδοχέρης της συνταγματολογικής κοπτοραπτικής, ο Γιώργος Κατρούγκαλος έδωσε πάλι δείγματα του ταλέντου του επί της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού για τους άνω των 60 ετών. Το μέτρο, είπε, είναι αντισυνταγματικό. «Πλήττει κοινωνικές ομάδες που δεν αποτελούν κίνδυνο. Η ατομική τους επιλογή επιβαρύνει τους ίδιους. Δεν επιβαρύνει τρίτους». Αλήθεια; Θα το έλεγε αυτό ο Κατρούγκαλος σε έναν ασθενή που δεν μπορεί να κάνει μια επιβεβλημένη επέμβαση επειδή οι κλίνες είναι κατειλημμένες από ανεμβολίαστους; Θα του έλεγε να κάνει υπομονή ως αβλαβής «τρίτος», όταν 80% των ασθενών με κορωνοϊό που χρειάζονται νοσηλεία είναι ανεμβολίαστοι άνω των 60 ετών;
Κομματική προπαγάνδα με «χωνί» το Σύνταγμα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αρνείται την υποχρεωτικότητα επί της αρχής. Την προτείνει μάλιστα για τους ενστόλους. Εχει έτσι ανάγκη να συνταγματοποιήσει τον αντιπολιτευτικό του αυτοματισμό κατά της υποχρεωτικότητας που αποφάσισε η κυβέρνηση. Η ανάγκη αυτή οδηγεί σε ορισμένες πολύ διασκεδαστικές προφάσεις. Ετερος συνταγματολόγος της τσιπρικής αυλής διατυπώνει το επιχείρημα, που ακούστηκε και από το στόμα του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή, περί απροσφορότητας του προστίμου. Πληρώνοντας εκατό ευρώ, γράφει, «αγοράζω τη δυνατότητα να συνεχίζω να διασπείρω τον ιό». Αν το πρόβλημα είναι στην κύρωση, τι θα ήταν πιο αποτελεσματικό; Μια ποινή; Εχει ενδιαφέρον ότι πρόκειται για τον ίδιο σοφό που, στην περίπτωση του νόμου Παππά, είχε αποδώσει στο χρήμα νομιμοποιητική ισχύ. «Εχω 250 εκατ. λόγους να είμαι χαρούμενος», είχε πει. Χαιρόταν τότε που ένας υπουργός σφετερίστηκε αρμοδιότητα την οποία το Σύνταγμα απονέμει σε ανεξάρτητη αρχή.
Η αλήθεια είναι ότι η προπαγανδιστική κακοποίηση του Συντάγματος δεν είναι συριζαϊκό μονοπώλιο. Την ίδια προσπάθεια, να ανακαλύψει διαφορές μεταξύ των υποχρεωτικοτήτων, καταβάλλει και ο συνταγματολόγος του Μαξίμου. Προσπάθεια να παρουσιάσει το δικαίωμα του σερβιτόρου στην εργασία ως περίπου υπέρτερο της δημόσιας υγείας. Το αποτέλεσμα αυτού του κακοφωνικού νομολαϊκισμού είναι μόνο αρνητικό. Κανείς δεν πείθει· και όλοι μαζί υπονομεύουν το κύρος των υγειονομικών κανόνων. Αντί της στοίχισης σε απλές αρχές –η δημόσια υγεία υπερέχει του ατομικού δικαιώματος· η ζωή προηγείται της ελευθερίας–, η σαστισμένη κοινή γνώμη δέχεται καταιγισμό από αστερίσκους, αντιφάσεις και βερμπαλισμούς.
Ζητάμε από τους πολίτες ορθολογισμό, ενώ τους εκθέτουμε σε μια ζάλη υπαρκτού μεταμοντερνισμού, με γαλάζιες και ροζ υποχρεωτικότητες, με παρδαλές δημόσιες υγείες. Ζητάμε από τη «βαλκανική» κοινωνία συμμόρφωση, την ώρα που η ελίτ ανταγωνίζεται στη σοφιστική εξάχνωση του Συντάγματος.