O Ανδρέας Ξανθός είναι νοσοκομειακός γιατρός. Ισως γι’ αυτό μπορεί πρώτος να νιώσει πόσο βαριά είναι η κατηγορία ότι ένας γιατρός, αντί να αποφασίζει με την επιστημονική του κρίση και τη συνείδησή του, υποκύπτει σε πολιτικές εντολές και κρατάει «ρεζερβέ» κλίνες, ενώ θα μπορούσε να σώσει ζωές.
Ο Νίκος Φίλης δεν είναι γιατρός. Εδειξε όμως, συντασσόμενος με τον Ξανθό, να αντιλαμβάνεται ότι η βιαστική υιοθέτηση καταγγελιών για «καβάντζα ΜΕΘ για τους VIP» στρέφεται πρωτίστως εναντίον του δημόσιου συστήματος υγείας, το οποίο η Αριστερά θέτει ως προτεραιότητα της κοινωνικής της ατζέντας. Με τη φράση του ότι «οι θάνατοι δεν μπορεί να είναι στοιχείο αντιπολίτευσης» υπαινίχθηκε και πού κατατείνουν οι καταγγελτικοί αυτοματισμοί.
Κάποιοι πανηγυρίζουν χαιρέκακα επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ παραγκωνίζει τον τομεάρχη Υγείας του κόμματος. Επειδή προσπερνά τις δικές του επιφυλάξεις και φέρνει το θέμα στη Βουλή, χωρίς την υπογραφή του. Δεν πρόκειται όμως για εσωκομματικό καβγά που προσφέρεται για μικροπολιτική σκύλευση. Το περιστατικό στην Πιερία έδειξε γιατί.
Οι δράκες των φανατικών που φορούν μια παραλλαγή και φαντασιώνονται ότι παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους, εισβάλλοντας ακόμη και σε σχολεία, δεν έχουν διαστάσεις μάστιγας. Δεν είναι όμως ούτε άκακη γραφικότητα. Αρκεί να ανοίξει κανείς το πλάνο και να δει τι γίνεται, ας πούμε, στη Γερμανία. Πριν από μία εβδομάδα, μια ομάδα αρνητών του εμβολίου διαδήλωσε κρατώντας δαυλούς έξω από το σπίτι της υπουργού Υγείας της Σαξονίας. Το σκηνικό επαναλήφθηκε, σε μικρότερη κλίμακα, έξω από το σπίτι του νέου υπουργού Υγείας της ομοσπονδιακής κυβέρνησης.
Από τις ΜΕΘ «για VIP» στα σχολεία της Πιερίας.
Οι ομάδες αυτές μπορεί να ανήκουν ακόμη στο περιθώριο. Ερχονται όμως από ρεύματα που έχουν τις καταβολές τους πριν από την πανδημία, την οποία τώρα εκμεταλλεύονται για να αποκτήσουν εκτόπισμα στο Διαδίκτυο και στον δρόμο. Δεν είναι δυνάμεις άρνησης μόνο των εμβολίων. Είναι αρνητές της δημοκρατίας.
Αυτό που ο Ξανθός και ο Φίλης φαίνεται να αντιλαμβάνονται είναι ότι η Αριστερά δεν μπορεί, από αντιπολιτευτική παρόρμηση, να βρεθεί να κάνει πλάτες στα τάγματα του αντισυστημισμού. Δεν μπορεί από καιροσκοπικό ίλιγγο να παρέχει πολιτική θαλπωρή στην καχυποψία ότι «όλα είναι στημένα»· ότι το «σύστημα» φροντίζει μόνο τους δικούς του, ακόμη και στην αρρώστια.
Κολακεύοντας –και πολακεύοντας– αυτή τη μειοψηφία, η αξιωματική αντιπολίτευση μιλάει για «διχασμό» και «αυταρχισμό» όποτε η κυβέρνηση καταφεύγει στον νόμο για να προστατεύσει τη δημόσια υγεία από μεταδοτικούς ιδεασμούς. Είναι άραγε «διχασμός» η διαχωριστική γραμμή που διακρίνει τη δημοκρατική κοινωνία –η οποία συνέχεται από τους θεσμούς και τους λειτουργούς της, από τα σχολεία της και τους γιατρούς της– από όσους την αρνούνται;
Αν αυτό το σύνορο, το οποίο οριοθετεί τους πολλούς που ακόμη ομνύουν στα θεμελιώδη, είναι «διχασμός», τότε τον έχουμε ανάγκη.