«Πολύ στενοχωρήθηκα με τον θάνατο της Τζεβριέ. Είκοσι εννιά ετών κοπέλα, σαν τα κρύα τα νερά, να φύγει έτσι; Κρίμα κι άδικο. Αφησε και τρία ορφανά. Η μάνα τους στο χώμα, ο πατέρας στη φυλακή· τι θ’ απογίνουν αυτά τα παιδιά; Μόλις δύο χρόνων είναι το μικρότερο…
Από τα σύννεφα δεν πέσαμε εδώ στη γειτονιά, ψέμα δεν θα πω. Βλέπαμε κάθε τόσο τις μελανιές στο σώμα και στο πρόσωπό της. Ακούγαμε τις φωνές, τις βρισιές και τις απειλές – τις δικές του, δηλαδή, εκείνη άχνα δεν έβγαζε. Λούφαζε στο σπίτι για μέρες έπειτα από κάθε επεισόδιο κι όταν έβγαινε κουβέντα δεν έπαιρνες από το στόμα της, βιαστική και με το βλέμμα χαμηλωμένο περπατούσε πάντα, σαν κυνηγημένη.
Τη λυπόμασταν, αλλά τι θα μπορούσαμε να κάνουμε; Τι θα μπορούσα εγώ να κάνω; Πώς να μπεις ανάμεσα σ’ ένα ζευγάρι; Εδώ οι γονείς της δεν κατάφεραν ούτε να την πείσουν να χωρίσει ούτε να την προστατεύσουν.
Τέσσερα χρόνια είχε να τη δει ο πατέρας της, εγώ θα έβγαζα το φίδι απ’ την τρύπα; Και στην αστυνομία να πήγαινα, τι θα γινόταν; Τίποτα! Κανείς δεν θα είχε ασχοληθεί με το θέμα – να το ψάξει, να δει τι συμβαίνει. Το πολύ πολύ να τον καλούσαν για μια σύσταση. Κι αν μάθαινε πως τον είχα καρφώσει και τα έβαζε με μένα; Να βρω και τον μπελά μου; Με τέτοιους ανθρώπους δεν πρέπει να μπλέκεις.
Στο κάτω κάτω, όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος. Συμπαθάτε με και μην το πάρετε στραβά –η κοπέλα είναι πια νεκρή, άλλωστε, και δεν γυρίζει πίσω–, αλλά έτσι δεν είναι; Αν ένας γάμος δεν πάει καλά, φταίνε κι οι δύο…».
(Σχεδόν 50.000 γυναικοκτονίες γίνονται κάθε χρόνο σε όλο τον κόσμο· οι μισές από αυτές τις γυναίκες είναι θύματα του πρώην ή του νυν συντρόφου τους. Επίσης, μία στις πέντε γυναίκες κακοποιείται και μία στις δύο υφίσταται ψυχολογική βία από τον σύντροφό της διεθνώς. Το 70% των ανδρών που κακοποιούν τις γυναίκες τους κακοποιεί και τα παιδιά του. Αυτές οι γυναίκες δεν είναι αόρατες. Πάντα υπάρχουν φίλοι, συγγενείς, συνάδελφοι, γείτονες που γνωρίζουν όσα γίνονται, αλλά δεν αντιδρούν για να μην «μπλέξουν»…)