Αιφνιδίασε κάνοντας το αυτονόητο. Κι αυτό γιατί από τον Τσίπρα το αναμενόμενο δεν είναι το αυτονόητο. Διέγραψε τον Κουρουμπλή, γιατί θα του κόστιζε – θα χρειαζόταν να απολογείται για το ντελίριο του βουλευτή του. Δεν διέγραψε –ούτε καν ηχηρά αποδοκίμασε– άλλους διαβόητους εκτοξευτήρες τοξικού λόγου, που αποδεδειγμένα τού έχουν κοστίσει και του κοστίζουν εκλογικά.
Η ερμηνεία ότι ο Τσίπρας φέρθηκε τώρα αλλιώς, επειδή έχει αρχίσει να νιώθει τη δημοσκοπική πίεση του ΚΙΝΑΛ, δεν προδικάζει απαραίτητα και κεντρώα στροφή. Η Ιστορία έχει δείξει ότι το εκκρεμές, που χαρακτηρίζει την πορεία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, εμφανίζει μεγαλύτερες ταλαντώσεις όταν ο ίδιος βρίσκεται υπό πίεση. Αρκεί να θυμηθεί κανείς πώς τρελάθηκε η πυξίδα του κυβερνώντος ΣΥΡΙΖΑ όταν έχασε τον εταίρο του λόγω των Πρεσπών. Το στρες τον οδήγησε σε ένα πολιτικό και στελεχιακό συνονθύλευμα δίχως νόημα. Ποιος αποκλείει ότι το κλείσιμο της ψαλίδας με το ΚΙΝΑΛ δεν θα προκαλέσει έναν ανάλογο στροβιλισμό;
Η περίπτωση Κουρουμπλή μπορεί όντως να χρησιμοποιηθεί ως βαρόμετρο. Οι κραυγές του βετεράνου βουλευτή έφεραν στο βουλευτήριο τον μακρινό αντίλαλο της αντιμνημονιακής παραφοράς.
Εξοστρακισμένος από τη μαύρη δεκαετία, κατά την οποία το αφανές πρώην πασοκικό στέλεχος κατάφερε να γίνει πολυ-υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ, ο Κουρουμπλής θύμισε ποια συστατικά επιβιώνουν στην αξιωματική αντιπολίτευση.
Συνιστά η διαγραφή κάτι περισσότερο από ελιγμό;
Πόσον Κουρουμπλή διατηρεί εντός του ο Τσίπρας; Πόσο «αντιμνημονιακό» ίζημα; Εχει έρθει σε πραγματική ρήξη με τον καταγγελτικό λαϊκισμό που παρουσιάζει τις κρίσεις ως «εγκλήματα» και τους αντιπάλους ως «δολοφόνους»;
Ή μήπως προτιμά απλώς μια λιγότερο κραυγαλέα φόρμα – προτιμά τον όρο «αυτουργός», που έχει χρησιμοποιήσει εις βάρος του αντιπάλου του, για να του χρεώσει το κόστος μιας παγκόσμιας πανδημίας;
Υπάρχει μια αναλογία με τη δεκαετία της χρεοκοπίας: Τότε, ο λαϊκισμός εκμεταλλεύτηκε τη δυσκολία πρόσληψης της κρίσης χρέους. Η κυνική κορύφωση αυτής της εκμετάλλευσης ήταν το δημοψηφισματικό ερώτημα για το «preliminary debt sustainability analysis».
Τώρα, η πρωτοφανής υγειονομική κρίση, που με τον καλπασμό της αναγκάζει ακόμη και τους επιδημιολόγους να αναθεωρούν τις απόψεις τους, προσφέρεται πάλι για ισοπεδωτική συνθηματολογία: Γιατί πεθαίνουν τόσοι άνθρωποι; Δεν μπορεί να φταίει ένα μικρόβιο. Κάποιος τους σκοτώνει.
Υπάρχει όμως και μια διαφορά με τη δεκαετία της χρεοκοπίας. Τότε, ο αδοκίμαστος τοκιστής της αγανάκτησης ωφελήθηκε. Τώρα, όχι. Τότε, το 2012, ακόμη και ο Κουρουμπλής φάνταζε ως μέρος του μέλλοντος – είχε πάρει 54.800 σταυρούς. Τώρα, αν δεν είχε μεσολαβήσει το εκλογοδικείο, δεν θα ήταν καν βουλευτής.