«Είναι δύσκολο να κάνει κανείς μια επιτυχημένη προσπάθεια για τη δημόσια υγεία σε μια χώρα που είναι διχασμένη και τα μέτρα δημόσιας υγείας λαμβάνουν πολιτικές διαστάσεις, ενώ δεν θα έπρεπε να υπάρχει πολιτική χροιά αλλά μόνο συνεργασία για την επίτευξη του στόχου. Ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης μιας έξαρσης της πανδημίας είναι όλοι να είναι ενωμένοι στον κοινό στόχο. Ο εχθρός είναι ο ιός. Οχι η κυβέρνηση ή η αντιπολίτευση. Πρέπει όλοι να ενωθούμε ενάντια στον ιό».
Αυτά είχε πει στην «Κ» και στον Αλέξη Παπαχελά, τον Μάρτιο, ο κορυφαίος επιδημιολόγος δρ Αντονι Φάουτσι, ο πιο γνωστός ειδικός σε όλο τον κόσμο για τον κορωνοϊό. Ο διχασμός στην αμερικανική κοινωνία στον οποίο πόνταρε ο κ. Τραμπ, όπου ακόμη και η χρήση ή μη της μάσκας είχε πολιτικό συμβολισμό, υπέσκαψε την καμπάνια κατά της πανδημίας στις ΗΠΑ, με δυσανάλογα πολλούς θανάτους – πάνω από 800.000 σε δύο χρόνια.
Στο ίδιο πνεύμα, η ισοπεδωτική αντιπολιτευτική στάση που τηρεί ο κ. Τσίπρας, ποντάροντας σε μια δυσμενή εξέλιξη της πανδημίας ώστε να κερδίσει πολιτικούς πόντους, είναι απαράδεκτη και λανθασμένη. Γιατί αποσπά την προσοχή της κοινής γνώμης από τον κοινό στόχο. Και γιατί στέλνει λανθασμένα μηνύματα συμπαράστασης σε αντιεμβολιαστικές ομάδες και διάφορους εκτός τόπου και χρόνου συνωμοσιολόγους.
Κακή υπηρεσία, όμως, στην υπόθεση αντιμετώπισης της πανδημίας προσφέρει πολλές φορές και η ίδια η κυβέρνηση. Με την αναποφασιστικότητά της και τις παλινωδίες της, που προκαλούν σύγχυση και ερωτήματα στον κόσμο.
Δεν βοήθησε, π.χ., η επί μήνες σταθερή άρνηση της κυβέρνησης στην ανάγκη για επέκταση της υποχρεωτικότητας στους άνω των 60, παρά το γεγονός ότι το πρόβλημα των ανεμβολίαστων ηλικιωμένων ήταν γνωστό από τον Απρίλιο. Για να αναγκασθεί εν συνεχεία, μπροστά στον υπερβολικά υψηλό αριθμό θανάτων ανεμβολίαστων ηλικιωμένων, να κάνει στροφή 180 μοιρών. Δεν βοηθάει τη μία μέρα να διαρρέουν επίσημα χείλη ότι θα κάνουμε Πρωτοχρονιά με rapid test για όλους και την επομένη –μπροστά στις αντιδράσεις– η κυβέρνηση να υποχωρεί και να μιλάει πλέον για self test.
Τα μπρος-πίσω δείχνουν ελαφρότητα και προχειρότητα. Και καταναλώνουν απερίσκεπτα πολιτικό κεφάλαιο που κάθε κυβέρνηση χρειάζεται για να επιβάλλει δύσκολες και επώδυνες αποφάσεις.