Το σύννεφο έχει κατέβει χαμηλά. Ορατότης μηδέν. Αν μπορούσε όμως να σηκώσει κανείς το κεφάλι πάνω από τον ζόφο της πανδημίας, τι θα έβλεπε στον πολιτικό ορίζοντα;
Η επωδός των δύο τελευταίων ετών δεν άλλαξε. Οι συσχετισμοί, έλεγαν, παραμένουν πεισματικά αμετάβλητοι, παρά τις αλυσιδωτές κρίσεις. Εβρος, κορωνοϊός, ελληνοτουρκικά, κορωνοϊός, πυρκαγιές, κορωνοϊός. Περπατώντας σε αυτό το ναρκοπέδιο, η κυβέρνηση τραυματιζόταν, χωρίς να πέφτει. Η αξιωματική αντιπολίτευση ούρλιαζε έρποντας, χωρίς να ακούγεται. Χωρίς να σηκώνεται.
Τι περιμένουμε να αλλάξει από αυτήν την αχορογράφητη αρμονία το 2022; Το οξύμωρο είναι ότι η μόνη συνιστώσα πιθανής μεταβολής ήταν εγκατεστημένη στο «σανίδι» του σκηνικού ήδη από την αρχή της τετραετίας. Αλλάζοντας νωρίς, σε χρόνο «ανύποπτο», τον εκλογικό νόμο, η κυβέρνηση δεν υποψιάστηκε τι εμπόδιο έβαζε στον εαυτό της. Θέτοντας τον πήχυ της αυτοδυναμίας περίπου στο 38%, προέβλεπε εμμέσως ότι θα ήταν σε θέση να ισοφαρίσει την εκλογική επίδοση του 2019 τέσσερα χρόνια μετά.
Ο στόχος δεν είναι ανέφικτος. Υπάρχει το προηγούμενο του σημιτικού ΠΑΣΟΚ, που κατάφερε στις εκλογές του 2000 να υπερβεί κατά δύο και πλέον μονάδες το ποσοστό που είχε πάρει το 1996. Η κυβέρνηση μπορεί ακόμη να ελπίζει ότι, στην άμπωτη της πανδημίας, θα καταφέρει να δρέψει ένα πλεόνασμα νομιμοποίησης από τα πεπραγμένα της. Μπορεί, σίγουρα, να επιμείνει στο πολιτικό μονοπώλιο της σταθερότητας, επενδύοντας στο δίλημμα της δεύτερης κάλπης – Μητσοτάκης ή χάος.
Μια μεταβλητή που περιμένει να φανεί τη νέα χρονιά.
Αυτό το σχέδιο δεν φαίνεται μέχρι στιγμής να μπορεί να απειληθεί από την αξιωματική αντιπολίτευση. Ακόμη κι αν το συριζαϊκό ένστικτο της αντιπολιτευτικής δολιοφθοράς μπορούσε να κάνει –και ενίοτε κάνει– ζημιά στην κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να δελεάσει την πλειοψηφία. Δεν μπορεί να αρθρώσει μια δική του, πειστική εκδοχή κανονικότητας έναντι των ψηφοφόρων του Κέντρου – που άλλοτε τους στριμώχνουμε κάτω από το παλιομοδίτικο «νοικοκυραίοι», και άλλοτε τους καλύπτουμε υπό τον ευρύχωρο ευφημισμό της «μεσαίας τάξης».
Ο μόνος παράγοντας που θα μπορούσε να αλλάξει την εξίσωση είναι ακόμη αθέατος. Ακόμη αγέννητος: Ενα ενδιάμεσο κόμμα που θα λειτουργούσε ως συλλέκτης αμφίπλευρης απογοήτευσης τόσο από την κυβέρνηση όσο και από την αξιωματική αντιπολίτευση.
Είναι αυτό το κόμμα η κιβωτός της νοσταλγίας χάρη στην οποία αναδείχτηκε ως αντι-Τσίπρας ο Νίκος Ανδρουλάκης; Εχει ο βλαστός του πασοκικού θερμοκηπίου τις πολιτικές δεξιότητες που θα του επιτρέψουν όχι μόνο να αποσπάσει μερίδιο από τον μικρό δικομματισμό, αλλά και να το διατηρήσει στη δοκιμασία της διπλής κάλπης; Και μπορεί να το πετύχει όταν επιμένει να αποτάσσεται κάθε διέξοδο διακυβέρνησης ως υποτέλεια για το κόμμα του;
Οι ερωτήσεις σχεδόν προδικάζουν τις απαντήσεις. Αλλά μόνο σχεδόν.