Ηταν το ρέκβιεμ μιας σχέσης. Ενοχλημένος από την παράλειψη του ονόματός του από την πρωθυπουργική λίστα με τα θύματα του κόλπου της Novartis, ο Βαγγέλης Βενιζέλος έκανε έναν απολογισμό. Θύμισε ότι με τον Κυριάκο Μητσοτάκη έχουν συμπαρακαθίσει στο ίδιο υπουργικό συμβούλιο. Θύμισε κυρίως ότι στη μακρά και επώδυνη αποδόμηση του φαινομένου ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, η Ν.Δ. δεν ήταν μόνη. Ο αντίπαλος ήταν κοινός και στο σφυροκόπημά του διέπρεψε ένα τέρας του κοινοβουλευτικού στίβου που δεν ανήκε στις κομματικές γραμμές της Ν.Δ.
Το ιστορικό πλαίσιο των σχέσεων Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ και, προσωπικά, του Βενιζέλου, ως προέδρου του ΠΑΣΟΚ, με την άλλη παράταξη που σήκωσε το βάρος της κρίσης και της παραμονής της χώρας στην Ευρώπη, χρησιμεύει για να καταδείξει τώρα το βάθος της τομής. Ο δεσμός κόβεται. Κόβεται άραγε μόνο για μια χωλή αναφορά του πρωθυπουργού, που θα είχε περάσει απαρατήρητη, αν δεν την είχε διογκώσει σε εστία αντιπολιτευτικής έντασης ο Βενιζέλος;
Κάποιοι στο κυβερνητικό στρατόπεδο συνδέουν την υπεραντίδραση του Βενιζέλου με την ανάκαμψη του κόμματός του. Οι εφεδρείες του ΠΑΣΟΚ, λένε, βλέπουν στην ανδρουλάκειο ανάνηψη την ευκαιρία της δικής τους επιστροφής. Γι’ αυτό και ένα –όποιο– μέτωπο με τον Μητσοτάκη είναι αναγκαίο ως πειστήριο πασοκικού πατριωτισμού.
Οποια κι αν ήταν τα κίνητρα του βενιζελικού διαβήματος, η αλήθεια είναι ότι το ΚΙΝΑΛ εκδηλώθηκε διά της σιωπής του. Δεν σχολίασε ούτε την παράλειψη του πρωθυπουργού, ούτε τη μετέπειτα δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου, που υπερθεμάτιζε και προκαλούσε τη Χαριλάου Τρικούπη να υπερασπιστεί η ίδια τα ρασπουτινόπληκτα στελέχη της.
Η διόγκωση μιας παράλειψης και το τέλος μιας σχέσης.
Η ένσταση του Βενιζέλου γέννησε έτσι, από σπόντα, ένα πολύ ενδιαφέρον ερώτημα: Αποδέχεται η νέα ηγεσία του ΚΙΝΑΛ τη συγκυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ; Είναι έτοιμη να υπερασπιστεί την παρακαταθήκη της;
Κι ακόμη πιο χοντρά: Επιθυμεί ο νέος πρόεδρος τη συμπαράταξη των παλαιών στελεχών του ΠΑΣΟΚ – όπως ο Βενιζέλος; Ή θεωρεί τα πρόσωπα αυτά σημαδεμένα και απωθητικά για τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, που προσδοκά να επαναπατρίσει;
Η στάση του ΚΙΝΑΛ έναντι της υποτροπής του πολακισμού –τον οποίο καταδίκασε μόνο ως μέρος ενός ισοσκελούς «χουλιγκανισμού»– αποτελεί μια πρώτη ένδειξη για τη σχέση του Ανδρουλάκη με το παρελθόν. Οπως είπε και ο μοσχοσυντηρημένος στην άλμη του μέλλοντος, Σκανδαλίδης, «εμείς δεν είμαστε διαιτητές». Βγάλτε τα μάτια σας μόνοι σας.
Ετσι πάει να διαμορφωθεί ο νέος/παλιός διπολισμός: Μια Νέα Δημοκρατία που έχει ενσωματώσει –ιδεολογικά και στελεχικά– την εμπειρία της συγκυβέρνησης, γίνεται τώρα αντιπασόκ. Κι ένα δημοσκοπικά νεόπλουτο ΠΑΣΟΚ, ψηφοθηρικά έτοιμο όχι μόνο να απωθήσει τον Βενιζέλο· αλλά να ξεπλύνει και τον Πολάκη.