Αντιφατικά παραμένουν τα μηνύματα των επιστημόνων για την πορεία της πανδημίας: Αλλοι προβλέπουν γρήγορη αποκλιμάκωση, άλλοι επιμένουν ότι θα περάσουν χρόνια ώσπου ο ιός να γίνει ενδημικός, και πάλι όμως θα χρειαζόμαστε ετήσιο εμβολιασμό. Αντιφατικότατα είναι και τα μέτρα των κυβερνήσεων, από την απόλυτη χαλάρωση δανέζικου τύπου έως τους αυστηρούς περιορισμούς στη Γερμανία. Ως προς αυτό, η χώρα μας μάλλον δεν ξέρει ούτε πού πατά ούτε πού πηγαίνει. Η «πολιτική βούληση», που έχει το χούι να αντιδρά ωφελιμιστικά, με πρώτο κριτήριο το κομματικό συμφέρον, απορρίπτει όλο και αλαζονικότερα τη συνδρομή των ειδημόνων. Κηρύσσει λοιπόν τη χαλάρωση όταν τα στοιχεία είναι τρισχειρότερα απ’ ό,τι σε περιόδους που επέβαλλε αυστηρά μέτρα. Ή ανοίγει τα σχολεία δίχως ουσιώδη προπαρασκευή. Την περασμένη εβδομάδα το ποσοστό των μαθητών που νόσησαν έφτανε το 32% του συνόλου των κρουσμάτων. Αυτό όμως το ξέρουν οι γονείς, δεν γίνεται πρώτο θέμα στις ειδήσεις. Ούτε καν δέκατο.
Στους σκληρούς δείκτες πάντως, και ιδιαίτερα στον σκληρότατο δείκτη των ημερήσιων θανάτων, δεν υπάρχει τίποτε αντιφατικό. Εκεί τα πράγματα έχουν μια οδυνηρή σαφήνεια, παρότι οι εξουσίαν έχοντες και ευθύνην υπέχοντες τα βλέπουν λες και πρόκειται για κείμενο πιο σκοτεινό και από τον δίσκο της Φαιστού. Γι’ αυτό και παραμένουν πιστοί λάτρεις του εξωραϊστικού καθρέφτη τους, που τους πείθει ότι «πέρασαν πάνω από τον πήχη» και στην αντιμετώπιση της πανδημίας, όπως δα και στην αντιμετώπιση των πυρκαγιών, των χιονοπτώσεων κ.ο.κ. Ας μην αποκρυπτογραφήσουν τον δίσκο της Φαιστού. Ας διαβάσουν απλώς το άρθρο του Benjamin Mueller και της Eleanor Lutz που δημοσιεύτηκε στους «New York Times» και αναδημοσιεύτηκε προχθές Πέμπτη στην «Κ». Και μόνο στον τίτλο και τον υπότιτλο αν μείνουν, από ραθυμία, θα αναγκαστούν να σπάσουν το καλάμι του αυτοθαυμασμού τους. Ιδού: «Πολύ υψηλή η θνητότητα στις ΗΠΑ λόγω COVID. – Μόνο σε Ρωσία, Πολωνία, Ουκρανία, Ελλάδα και Τσεχία καταγράφονται μεγαλύτερα ποσοστά».
Αν η θνητότητα στις ΗΠΑ είναι «πολύ υψηλή» και στην Ελλάδα είναι χειρότερη, όπως λένε οι Αμερικανοί (και όχι Ολλανδοί) δημοσιογράφοι, και όπως ξέρουμε όλοι, πώς ακριβώς νοείται η «υπέρβαση του πήχη»; Με άλλα λόγια, πότε θα αποδεχτούν οι επιτυχημένοι υπουργοί μας ότι τα αποδυναμωμένα νοσοκομεία χρειάζονται κατεπειγόντως ενίσχυση, ιδίως τα περιφερειακά; Οταν γίνουμε οικουμενικοί πρωταθλητές θνητότητας;