Παραμονή Χριστουγέννων βραδάκι στην Αθήνα. Συμπλοκή ομάδας Πακιστανών ή Αφγανών σε έναν από τους κεντρικούς δρόμους. Φωνές ακατανόητες, έχουν βγει μαχαίρια. Ο φίλος καταστηματάρχης ειδοποιεί την Αμεση Δράση, επωνύμως. Η κατάσταση εκτονώνεται ύστερα από μερικά λεπτά, χωρίς θύματα, και η αστυνομία εμφανίζεται έπειτα από μισή ώρα. Μπαίνει στο κατάστημα και ζητάει ταυτότητα. Η σύζυγος του καταστηματάρχη αισθάνεται άβολα και διαμαρτύρεται. Ο επικεφαλής της ομάδας, με ύφος εφοριακού, την ανακαλεί στην τάξη. Ζητάει τα στοιχεία της προκειμένου να καταγράψει το «περιστατικό». Θεωρεί προφανώς ότι το καθήκον του είναι η «καταγραφή του περιστατικού».
Μερικές ημέρες μετά, ένα δεκαεννιάχρονο παιδί που έχει βγει βόλτα πέφτει νεκρό. Το «περιστατικό» γίνεται κεντρικό θέμα της δημόσιας ζωής. Οι ερμηνείες παραμένουν κατώτερες των περιστάσεων. Μιλούν για «οπαδική» βία, η αστυνομία εισβάλλει σε άντρα οπαδών ομάδων της Θεσσαλονίκης, βρίσκει οπλοστάσια, και σε συνεργασία με το δικαστικό σώμα μάς καθησυχάζει. Θα χτυπήσουν τους πυρήνες τους και η Δικαιοσύνη πρέπει να εξαντλήσει την αυστηρότητά της. Ερώτηση κρίσεως: Αφού βρήκαν με τόση ευκολία τα άντρα τους, γιατί δεν τους είχαν εξουδετερώσει; Περίμεναν τον νεκρό Αλκη, που δεν ήταν και ο πρώτος;
Ας είμαστε ειλικρινείς. Η κοινωνία μας είναι έρμαιο της βίας. Η «οπαδική βία» είναι υποσύνολο ενός φαινομένου που την υπερβαίνει. Τα ευρήματα για τη σύνδεσή της με τον γνήσιο υπόκοσμο δεν αφήνουν περιθώρια. Η «βία» είναι ένα ενιαίο σύνολο, ασχέτως περιστάσεων. Μπορεί να είναι δολοφονική, μπορεί και όχι. Και η κοινωνία μας δεν έχει τα εργαλεία για να την αντιμετωπίσει. Οι διαφορές ανάμεσα στους λαθρεμπόρους ναρκωτικών, στις συμμορίες των «οπαδών» και στις συμμορίες των κουκουλοφόρων δεν αφορούν την ελληνική κοινωνία, που υφίσταται παθητικά τις συνέπειες της δράσης τους. Αφορά την πολιτεία. Η πολιτική όμως την αντιμετωπίζει μοιρολατρικά, ο δε εκτελεστικός της βραχίονας γραφειοκρατικά: «Καταγράψαμε το περιστατικό».
Ας μην κοροϊδευόμαστε. Η επίκληση της «οπαδικής βίας» επιλέγει να τη διαχωρίσει από την «πολιτική βία». Δεν είναι το ίδιο ο κουκουλοφόρος που έκαψε με τη μολότοφ του τον αστυνομικό, με τον «οπαδό» που δολοφόνησε τον Αλκη επειδή δήλωσε ότι είναι «Αρης». Και πού έγκειται η διαφορά; Ποιος κανόνας μάς επιβάλλει να μεταχειριστούμε διαφορετικά τον έναν απ’ τον άλλον, τους «οπαδούς» από τον Ρουβίκωνα;
Μα είναι τόσο απλό; Είμαστε τόσο αφελείς, ώστε να διαχωρίζουμε την πολιτική βία από οποιαδήποτε άλλη εκδοχή της; Είμαστε τόσο υποκριτές, ώστε να παραβλέπουμε το προφανές; Η βία είναι το αποθεματικό κεφάλαιο της κοινωνίας μας. Η ελληνική κοινωνία είναι μια βίαιη κοινωνία. Την ανέχεται ακόμη και στην καθημερινότητά της, την αποδέχεται ως αναγκαίο κακό, και προσπαθεί να την εξορκίσει.
Σκέψη απαισιόδοξη. Ο,τι κι αν γίνει με την αντιμετώπιση των συμμοριών των ποδοσφαιρικών ομάδων, ακόμη κι αν διαλυθούν όπως διαλύθηκε η Χρυσή Αυγή, τίποτε δεν πρόκειται να γίνει. Η παραδοχή της βίας, ως αποδεκτής κοινωνικής συμπεριφοράς, δεν είναι χθεσινό φαινόμενο. Είναι βαθιά ριζωμένη στο κοινωνικό μας ασυνείδητο, συνυφασμένη δε με τη συλλογική μας συνείδηση περί δημοκρατίας. Η δημοκρατία μας έχει υπογράψει συμφωνητικό συμβίωσης με την τρομοκρατία. Δεν είναι μακριά ο καιρός που θεωρούσαν πολλοί από εμάς κέρδος της δημοκρατίας κάθε νεκρό της τρομοκρατίας.
Σήμερα ζούμε την τρομοκρατία στην περίοδο της παρακμής της. Ο δολοφόνος του Αλκη δεν μπορεί να εκδώσει προκήρυξη κατά του καπιταλισμού. Ούτε οι μαχαιροβγάλτες Πακιστανοί στο κέντρο της Αθήνας. Εχουν όμως, και ο ένας και οι άλλοι, το «ηθικό πλεονέκτημα» με το μέρος τους. Δεν τους το παρέχει αυτό που διεκδικούν. Το «ηθικό πλεονέκτημα» το κερδίζουν επειδή η κοινωνία στην οποία ζουν έχει αποδεχθεί τη βία ως τρόπο έκφρασης.
Η βία είναι το εργαλείο της οργής. Την αποδεχόμαστε επειδή όλοι αισθανόμαστε οργισμένοι. Δικαίως ή όχι, λίγη σημασία έχει. Αυτό αποδεικνύει η δολοφονική βία του που σκότωσε τον 19χρονο Αλκη στη Θεσσαλονίκη. Δεν είχε λόγο να τον σκοτώσει. «Απλώς» τον σκότωσε. Γιατί έμαθε ότι η βία, κι ας είναι δολοφονική, είναι ένας τρόπος κοινωνικής έκφρασης.