Προ ημερών, στο Μουσικό Σχολείο Ιλίου, καθηγητής φέρεται να είπε σε μαθητή ότι «είσαι η ντροπή της κοινωνίας», επειδή ο μαθητής φόρεσε φούστα στο σχολείο. Στην Κρήτη, δάσκαλοι αφού συνόδευσαν τα παιδιά στον εκκλησιασμό τα άφησαν κατόπιν και να κοινωνήσουν, παρότι δεν είχαν πάρει την απαραίτητη έγκριση των γονιών τους. Ο εκνευρισμός και οι διαμαρτυρίες των γονιών εντάθηκαν, διότι σε ένα από τα δύο τμήματα κατεγράφη κρούσμα κορωνοϊού. Μάλιστα, υπήρξε δικαστική παρέμβαση για διερεύνηση του θέματος.
Δεν είναι αυθαίρετη η γενίκευση πως κάτι σαθρό υπάρχει στο σύστημα επιλογής των εκπαιδευτικών για τα δημόσια σχολεία. Πριν από σχεδόν μία δεκαπενταετία, δημοσιεύματα έκαναν λόγο για περίπου 15.000 εκπαιδευτικούς οι οποίοι δεν ήσαν κατάλληλοι να διδάσκουν στην τάξη, ενώ όλα αυτά τα χρόνια άλλα δημοσιεύματα πληροφορούσαν για την πρόθεση της κυβέρνησης να αξιολογήσει τους εκπαιδευτικούς και να μετατάξει όσους κριθεί απαραίτητο εκτός τάξης, σε διοικητικές θέσεις. Ολα αποδείχθηκαν επικοινωνιακά πυροτεχνήματα των πολιτικών, καθώς αποδείξεις επί των αριθμών δεν υπήρχαν, ενώ κανένα μέτρο δεν ελήφθη: ούτε έγινε αξιολόγηση των εκπαιδευτικών αν μπορούν να διδάσκουν στη τάξη ούτε μετατάξεις όσων θα κρίνονταν ανεπαρκείς.
Ωστόσο, η διαχείριση της σχολικής πραγματικότητας έχει πλέον δυσκολέψει, αποκτώντας ιδιαίτερες πτυχές. Εκτός από το βασικό του μέλημα να εφαρμόζει μεθόδους παιδαγωγικής για να κάνει ελκυστικό το μάθημα, ο εκπαιδευτικός θα βρεθεί αντιμέτωπος με σεξιστικά σχόλια μαθητών για συμμαθητές τους, θα αναγκαστεί να φιλτράρει τις απόψεις του ενταγμένος στο εργασιακό περιβάλλον, θα κληθεί να συναποφασίσει, δεχόμενος πιέσεις εξωσχολικών παραγόντων. Ο εκπαιδευτικός πρέπει να ξέρει τα ατομικά δικαιώματα των μαθητών και να μπορεί να τα προασπίζεται μέσα στο ανομοιογενές σώμα της τάξης.
Το σύστημα επιλογής εκπαιδευτικών στην Ελλάδα βασίζεται μόνο σε αντικειμενικά κριτήρια, όπως η προϋπηρεσία σε θέσεις αναπληρωτή και η επίδοση των εκπαιδευτικών στον διαγωνισμό του ΑΣΕΠ, αγνοώντας τα ιδιαίτερα στοιχεία της προσωπικότητας κάθε υποψηφίου, τον τρόπο συμπεριφοράς, τις ιδέες, τις διαπροσωπικές σχέσεις, τη διάθεση για ανάληψη πρωτοβουλιών. Ο αριθμός των υποψηφιοτήτων καθιστά απαγορευτική τυχόν συνέντευξη με τον καθένα ξεχωριστά – αφήστε δε που κάτι τέτοιο θα άφηνε περιθώρια για αναξιοκρατικές επιλογές.
Η μετά τον διορισμό επιμόρφωση των εκπαιδευτικών είναι η μόνη εφαρμόσιμη λύση, η οποία ωστόσο καταντά διεκπεραιωτική διαδικασία για τα μάτια των γονιών και της κοινωνίας. Την ίδια στιγμή που όλοι ζητούν ποιοτικό σχολείο, πολιτικοί και κοινωνία είναι εγκλωβισμένοι στον φόβο του κομματισμού, ακριβώς διότι όλοι τον «αξιοποιούν» όταν και όπου μπορούν.