Οταν έμαθε ότι ο Υβ Τριαντάφυλλος θα έφευγε από τον Ολυμπιακό για να παίξει στη γαλλική Σεντ-Ετιέν έκλαιγε γοερά. Ηταν στα μέσα της δεκαετίας του ’70, στο σχολείο δεν είχε πάει ακόμη, τι ήξερε, νήπιο πράμα, από ποδόσφαιρο; Και όμως, από τότε που θυμόταν τον εαυτό της τη γοήτευε αυτό το άθλημα. Από τη μια οι παλιές φωτογραφίες του πατέρα της με τη φανέλα του Βαθύλλου Σάμου και οι αφηγήσεις του, από την άλλη τα κυριακάτικα απογεύματα με τη ραδιοφωνική μετάδοση των αγώνων και τα δελτία του ΠΡΟΠΟ πάνω στο τραπέζι, δίπλα στα δικά της παραμύθια. Και το βράδυ της ίδιας ημέρας, η μουσική της «Αθλητικής Κυριακής» και η φωνή του Γιάννη Διακογιάννη της προκαλούσαν χαρμολύπη: έξαψη για την ποδοσφαιρική σούμα με τις ανατροπές της και μελαγχολία για τη ρουτίνα της νέας εβδομάδας που πλησίαζε.
Μαθήτρια στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού ήταν όταν ο πατέρας της άρχισε να την παίρνει μαζί του στο Καραϊσκάκη. Σαν γιορτή βίωνε κάθε ματς. Δεν κράτησε πολύ. Το 1981, μετά την τραγωδία της Θύρας 7, «τελικά, το γήπεδο δεν είναι μέρος για παιδιά». Ακόμη και οι δικές του επισκέψεις αραίωσαν. Η κερκίδα μεταφέρθηκε στο σαλόνι, με λίγους φίλους, για τις τηλεοπτικές μεταδόσεις των αγώνων.
Εκείνη τη δεκαετία, έτσι κι αλλιώς, είχε αρχίσει να στραβώνει το πράγμα. Το ποδόσφαιρο δεν ήταν πια γιορτή αλλά μπίζνα, κι όσο μεγάλωνε το καταλάβαινε. Συμβόλαια με αστρονομικά ποσά, «προεδράρες» που έφτιαχναν μέσα στα γήπεδα δικό τους στρατό, κλαμπ οργανωμένων οπαδών που σκορπούσαν τον τρόμο στις γειτονιές, διαπλοκή και βία.
Από τον θάνατο του 29χρονου Χαράλαμπου Μπλιώνα στη Λάρισα το 1986 και του 22χρονου Μιχάλη Φιλόπουλου στην Παιανία το 2007 μέχρι τη δολοφονία του 19χρονου Αλκη Καμπανού στη Θεσσαλονίκη, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Τα κροκοδείλια δάκρυα στεγνώνουν, οι βαρύγδουπες δηλώσεις από τους εκάστοτε κυβερνώντες πως, τάχα μου, το μαχαίρι θα φτάσει μέχρι το κόκαλο ξεχνιούνται και… πάμε γι’ άλλα.
Μέχρι πριν από λίγα χρόνια είχε φυλαγμένο, ως πολύτιμο κειμήλιο, το εισιτήριο από το πρώτο παιχνίδι των «ερυθρολεύκων» στο ολοκαίνουργο Ολυμπιακό Στάδιο, με την Μπενφίκα. Χάθηκε σε κάποια μετακόμιση. Μικρό το κακό. Τι να το κάνει; Τη χαρά του ποδοσφαίρου την είχε ήδη χάσει, άλλωστε. Για την ακρίβεια, της την είχαν πάρει…