Ας πούμε ότι ο Πέτρος Δούκας θυμάται σωστά. Ας πούμε ότι η κυβέρνησή του επιδίωξε την εκλογική της επικράτηση μοιράζοντας λεφτά στην καμένη Ηλεία. Ποιος ήταν τότε ο αντίλογος; Τι έλεγε η αντιπολίτευση; Οτι τα λεφτά δεν έπρεπε να δοθούν;
Ενδεικτικά, ο τότε επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέκος Αλαβάνος, σε συνέντευξη Τύπου (25/8/2007) ζητούσε σύγκληση συμβουλίου αρχηγών με σκοπό, μεταξύ άλλων, να δοθούν «αποζημιώσεις και οικονομικές ενισχύσεις, πέρα από τα συνηθισμένα κοινά μέτρα και παροχές που προβλέπονται».
Η ευθύνη δεν μοιράζεται ίσα. Ομως, όλο το πολιτικό σύστημα ήταν τότε ακόμη καθηλωμένο στη χρεοκοπική νομοτέλεια των παροχών. Η αντιπολίτευση στις παροχές ήταν πίεση για περισσότερες παροχές. Αρκεί να θυμηθεί κανείς ότι στο τέλος του 2009, με τον εκτροχιασμό τετελεσμένο και έκδηλο, το ΠΑΣΟΚ αποφάσιζε «να τηρήσει τις προεκλογικές του δεσμεύσεις» και να μοιράσει έκτακτο επίδομα άνω του ενός δισ.
Οχι, η ευθύνη δεν μοιράζεται ίσα σε όλα τα κόμματα και όλα τα πρόσωπα – κι ας είχαν φτάσει τα μεγάλα κόμματα της μεταπολίτευσης να ομογενοποιηθούν ιδεολογικά, κατασταλάζοντας σε κόπιες του ανδρεϊκού («δώσ’ τα όλα») προτύπου.
Οταν ο ψηφοθήρας γελάει με τους ψηφοφόρους του.
Ο Δούκας με τα αλγεινά του χάχανα θυμίζει με ποιον τρόπο είχε εγκατασταθεί στον κοινό τόπο, όχι μόνο η «λαϊκή Δεξιά», αλλά και οι επίγονοι της αστικής Νέας Δημοκρατίας. Μεγάλα ονόματα με λαμπρά βιογραφικά, ευρωατλαντικής διαπαιδαγώγησης, πολιτεύονταν με το συντηρητικό κόμμα, ενστερνιζόμενοι στυγνά ως ανεκρίζωτο τον λαϊκιστικό κανόνα. Ενίοτε επέστρεφαν στις περιφέρειες απώτερης καταγωγής τους, στην ενδοχώρα. Κι έπαιζαν τον ρόλο του ποιμένα που χλευάζει το ποίμνιό του την ώρα που προσαρμόζεται στα γούστα του.
Αυτό το είδος ελιτίστικης δημαγωγίας συνοψίζει ο καγχασμός του Δούκα και του αποπεμφθέντος υπουργού. Διότι, ναι, μπορεί κανείς να είναι ταυτόχρονα ελιτιστής και λαϊκιστής – ένας επαγγελματίας της εκλογικής τεχνολογίας που θεωρεί ότι οι ψηφοφόροι του αξίζουν μόνο να «σακουλιάζονται» και να εξαγοράζονται. Αυτή η κουλτούρα του αβροδίαιτου ψηφοθήρα –που κολακεύει τους πελάτες του, όχι παρότι, αλλά επειδή τους περιφρονεί– επιζεί στη Ν.Δ.
Χα, χα. Τους χαρτζιλικώνουμε. Προσκυνάμε το μνήμα των ανεμβολίαστων δεσποτάδων τους – και μετά σκουπιζόμαστε. Χορεύουμε συρτούς στους γάμους και στα βαφτίσια τους. Και, χα χα. Εμείς κάνουμε ότι τους μοιάζουμε. Κι εκείνοι κάνουν πως μας διαλέγουν.
Ο Δούκας θύμισε ότι η κυβέρνηση στην οποία μετείχε είχε βιαστεί να εξαργυρώσει την υπεροχή της στις κάλπες. Ηθελε να αποφύγει τα «απρόοπτα». Ηθελε να προλάβει να ανανεώσει την αυτοδυναμία της, με νέα εντολή. Ολοι θυμήθηκαν πού κατέληξε το μεγάλο κόλπο· τι απέφερε ο εκλογικός κυνισμός.
Αλήθεια; Ολοι;