Είναι –αν μη τι άλλο– εντυπωσιακή η ανακοίνωση της Ενωσης Εισαγγελέων Ελλάδος σχετικώς με το θέμα της δολοφονίας του 7χρονου στην Κυψέλη. Η Ενωση έλυσε το ζωνάρι της όταν η υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων Δόμνα Μιχαηλίδου ανέφερε πως «από τη στιγμή που υπήρχε η εισαγγελική απόφαση που μετέφερε το παιδί, την αδελφή του, από τη βιολογική της οικογένεια σε ένα φορέα παιδικής προστασίας και μετά σε μια ανάδοχη οικογένεια, αυτό που περιμέναμε τόσο από την Εισαγγελία όσο και από τις κοινωνικές υπηρεσίες του δήμου είναι να γίνει το ίδιο ή να ψάξουν το τι θα γίνει για τον αδελφό του κοριτσιού» (ΕΡΑ, 16.2.2022).
Σε αυτό η Ενωση απάντησε συνεχνιακώς: Δεν υπήρξαν ολιγωρία, παραλείψεις και ευθύνες «του εισαγγελέα Ανηλίκων Αθηνών για την υπόθεση δολοφονίας του επτάχρονου, την ύπαρξη του οποίου αγνοούσε, αφού, όπως ανακοίνωσε και η διευθύνουσα την Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών, δεν είχε περιέλθει σε αυτόν οποιαδήποτε πληροφορία, αναφορά ή καταγγελία, από οποιαδήποτε αρχή, φορέα ή ιδιώτη» (16.2.2022).
Εντάξει! Δεν ήξερε η Εισαγγελία, αλλά δεν ρωτούσε, αφού αυτή είναι η δουλειά της; Τι είναι οι δικαστικές αρχές; Μια τυπική δημόσια υπηρεσία που ασχολείται μόνο με τα εισερχόμενα και οτιδήποτε περαιτέρω –έστω μια ερώτηση, αν υπάρχει άλλο παιδί– «δεν προβλέπεται, κύριε»; Πώς περιμένουμε να καταπολεμηθεί η παιδική κακοποίηση όταν η πλέον αρμόδια αρχή της πολιτείας λειτουργεί με τέτοιο δημοσιοϋπαλληλικό τρόπο; Αν δηλαδή απέτυχε στην Κυψέλη –-ένα νεκρό παιδί είναι αποτυχία–, παρά το γεγονός ότι υπήρχαν απτές αποδείξεις περί κακοποιητικής συμπεριφοράς, πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι κάνει κάτι παραπάνω για τα παιδιά π.χ. στο Περιστέρι; Απλώς θα περιμένει «πληροφορία, αναφορά ή καταγγελία, από οποιαδήποτε αρχή, φορέα ή ιδιώτη;».
Θα κατανοούσαμε μια εξήγηση ότι οι Αρχές ήξεραν για το δεύτερο παιδί, αλλά πείσθηκαν πως βρίσκεται στην Πολωνία, διότι ουδείς λογικός άνθρωπος –ούτε καν ένας εισαγγελέας που βλέπουν τόσα και τόσα τα μάτια του– θα μπορούσε να φανταστεί ότι κάποιος θα έθαβε ένα παιδί στην ταράτσα του σπιτιού του και μετά θα κουβαλούσε τα οστά του σε εργαλειοθήκη.
Αυτό στέκει· έτσι κι αλλιώς, παγκοσμίως, το έγκλημα πάντα βρίσκει νέους τρόπους και οι κατασταλτικοί μηχανισμοί ακολουθούν.
Αλλά η υπεράσπιση της δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας «δεν ξέραμε, δεν μας είπαν» και συνεπώς δεν ενδιαφερθήκαμε, ούτε ρωτήσαμε, δεν τιμά ούτε την Εισαγγελία, ούτε τη Δικαιοσύνη, ούτε καν την Ενωση Εισαγγελέων Ελλάδος, αφού κάνει δημοσιοϋπαλληλικό συνδικαλισμό καλύπτοντας ανεπάρκειες του συστήματος.