Ηταν επιτυχία του. Τόσον καιρό ο Γιώργος Κύρτσος, τουιτάροντας με τη συχνότητα που τερετίζει το τζιτζίκι, και τρολάροντας με όλα τα διαθέσιμα μέσα την κυβέρνηση, προσπαθούσε να προκαλέσει τη διαγραφή του. Προσπαθούσε να εκμαιεύσει μια κίνηση από το κόμμα, διά του οποίου μπήκε στο Ευρωκοινοβούλιο, προκειμένου να μπορεί μετά να πλάσει ένα αφήγημα αυτοθυματοποίησης.
Το ότι για να εκπληρώσει τον στόχο του έφτασε να πολακίζει, απηχώντας τις κραυγές του βαθέος ΣΥΡΙΖΑ για τα υφαντουργεία της Novartis, είναι ένα ακόμη τεκμήριο της επαγγελματικής του στόφας.
Στην πολύπλαγκτο καριέρα του, από το ΚΚΕ στη Νέα Δημοκρατία, κι από το καρατζαφέρειο ΛΑΟΣ ξανά στη Ν.Δ., ο βετεράνος δημοσιογράφος και εκδότης έχει αποδείξει το επιβιωτικό του χάρισμα. Κανένα κομματικό σύνορο και καμία εκκρεμότητα, δεν έχει σταθεί μέχρι στιγμής ικανή να τον αναχαιτίσει, αφού μπορεί με μεγάλη άνεση να παραγράφει ταυτότητες και λοιπά βάρη.
Ποιος θυμάται πια σήμερα ότι ήταν ο μόνος –μαζί με άλλη μία ευρωβουλευτίνα της Ν.Δ.– που είχε στηρίξει την υποψηφιότητα του Κυριάκου Μητσοτάκη για την προεδρία του κόμματος (μια υποψηφιότητα που δεν είχε την επίσημη στήριξη κανενός από τα τότε μέλη της κοινοβουλευτικής ομάδας);
Κάθε διαγραφή είναι και μια ευκαιρία για μεταγραφή.
Ισως ο ίδιος περίμενε ότι εκείνη η πρώιμη στήριξη θα μπορούσε να αποτιμηθεί σε μια άλλη παραγοντική μοίρα. Ισως την πρώτη ώθηση προς τον εξώστη, του την έδωσε η ιδιοσυγκρασία του που –όπως μαρτυρούν όσοι την έχουν ζήσει– τον καταδικάζει πάντα να νιώθει αδικημένος· να αισθάνεται ότι το εκάστοτε πολιτικό του περιβάλλον είναι ανάξιο των προσόντων του.
Η αγορά διασκεδάζει τώρα προσπαθώντας να μαντέψει τα επόμενα επαγγελματικά του βήματα, αναζητώντας τα στους συναδελφικούς δεσμούς που κατάφερε να αναπτύξει στις Βρυξέλλες. Περισσότερη σημασία έχει, ωστόσο, ο τύπος του πολιτικού σαμποτέρ, στον οποίο ο Κύρτσος προσαρμόστηκε, παρά επινόησε.
Παλιότερα αυτού του είδους η σκανδαλοθηρική δολιοφθορά απαιτούσε εκδοτικούς μηχανισμούς και ακριβό χαρτί. Τώρα το άθλημα είναι φθηνό. Χρειάζεται απλώς ένας λογαριασμός στο τουίτερ και ένα smartphone, για να διεκδικείς την πολιτική σου ύπαρξη μέσω ασύντακτων χρησμών, χωρίς να χρειάζεται να κιτρινίσουν τα χέρια σου.
Για τον Κύρτσο, λένε, αυτή η μεθοδολογία δεν ήταν μονόδρομος – όπως ήταν για άλλους αδέσποτους ναρκισσισμούς. Είχε τα εφόδια για να αποφύγει μια σταδιοδρομία που βασίζεται στην περιφορά –και την αποφορά– των απλύτων. Είχε πολιτική συγκρότηση και αναλυτικά εργαλεία, αλλά ο ίσκιος του στα κράσπεδα της παραπολιτικής κατάφερνε πάντα να τον προσπερνάει.
Οι ίσκιοι δεν λαχανιάζουν ποτέ. Δεν σκαλώνουν πουθενά. Και μεταγράφονται, όσο εύκολα διαγράφονται.