Οσοι υποκύπτουν στη γοητεία της τσαρικής λάκας –όσοι δεν μπορούν να δουν ότι η ανάγκη για αποστάσεις είναι εκδήλωση ανασφάλειας– νομίζουν ότι ο τραπεζοκράτωρ έχει ήδη νικήσει. Χωρίς να χρειαστεί να ρίξει ούτε σφαίρα, ο Πούτιν έχει εξαναγκάσει τον έναν μετά τον άλλον τους Ευρωπαίους ηγέτες να πηγαίνουν στη Μόσχα για να υποβληθούν σε μια σκηνοθεσία ταπείνωσής τους. Οπως ο μάγος του Οζ, ο Ρώσος πρόεδρος επιβάλλει το μεγαλείο του με εφέ.
Το εφέ πιάνει. Επιασε στην ελληνική Βουλή, όπου ακούστηκαν φωνές περί «ουδετερότητας». Πρόκειται για τις ίδιες που ξελαρυγγιάζονται για τον πληθωρισμό. Οικτίρουν την ενεργειακή κρίση, αλλά δεν λένε ότι σε μεγάλο βαθμό την έχει προκαλέσει ο ηγέτης που θέλουν να κατευνάσουν.
Και μόνη η απειλή της εισβολής στην Ουκρανία προκαλεί τεράστιο κόστος στις δυτικές κοινωνίες. Η Ρωσία έχει καταφέρει αναίμακτα, αλλά καίρια πλήγματα στον αντίπαλο. Εχει σίγουρα καταφέρει να της αναγνωριστεί de facto δικαίωμα λόγου στη «σφαίρα επιρροής» της. Για την τύχη της Ουκρανίας, δεν αποφασίζουν μόνοι οι Ουκρανοί. Αρα; Μήπως, όντως, ο Πούτιν έχει ήδη νικήσει;
Οχι, ακριβώς. Χάρη στον Πούτιν, οι Αμερικανοί επέστρεψαν στην Ευρώπη. Πριν από μόλις τρεις μήνες, οι ΗΠΑ έκλειναν στρατιωτικές συμφωνίες με την Αυστραλία πίσω από την πλάτη των Ευρωπαίων εταίρων τους. Φαινόταν έτσι να ολοκληρώνουν τη στροφή τους προς τον Ειρηνικό και την αναμέτρησή τους με την Κίνα. Η ρωσική απειλή ανασυγκροτεί το δυτικό μέτωπο στις μεταπολεμικές του συντεταγμένες.
Χάρη στον Πούτιν, η Ευρώπη συσπειρώνεται. Η Γαλλία ξαναβρίσκει ρόλο αντάξιο των προσωπικών χαρισμάτων του προέδρου της. Η Γερμανία αναγκάζεται να αναθεωρήσει τη στρατηγική της αδράνεια – ξεπερνώντας την αρχικώς ληθαργική στάση του νέου καγκελαρίου της. Οι ανατολικές χώρες-μέλη της Ε.Ε., στις οποίες εμφανίζονταν τελευταία φυγόκεντρες τάσεις, συνειδητοποιούν ξανά τους ζωτικούς λόγους που τις έστρεψαν προς την Ε.Ε.
Χάρη στον Πούτιν, μέχρι και το ΝΑΤΟ, που είχε φτάσει να θεωρείται γραφειοκρατικό κουφάρι του Ψυχρού Πολέμου, έχει ξαφνικά αποκτήσει γεωπολιτικό ίχνος.
«Μείνετε μακριά μου», λέει με όλους τους τρόπους –και με όλα τα έπιπλά του– ο Ρώσος πρόεδρος. Σε ποια απειλή αντιδρά έτσι; Υπάρχει στ’ αλήθεια δυτικό σχέδιο να περικυκλωθεί η Μόσχα; Επιχειρούσαν οι ΗΠΑ ή η Γερμανία να πλησιάσουν στρατιωτικά τη Ρωσία προτού η ίδια αρχίσει να ετοιμάζει εισβολή;
Μάλλον έχουν δίκιο όσοι λένε ότι ο Πούτιν δεν φοβάται τη στρατιωτική ισχύ της Δύσης. Φοβάται τους ίδιους τους Ουκρανούς. Φοβάται το ενδεχόμενο να μπορέσει στην «πόρτα» του να γεννηθεί μια κανονική ευρωπαϊκή δημοκρατία. Ο ίδιος θα ένιωθε πολύ ασφαλέστερος αν συνόρευε μόνο με καθεστώτα τύπου Λουκασένκο.
Ο Πούτιν απειλείται από τη δημοκρατία και την ευημερία που εξασφάλισαν τα τελευταία τριάντα χρόνια όσες χώρες βγήκαν από τον σοβιετικό έλεγχο για να ενταχθούν στο ευρωπαϊκό κεκτημένο. Φοβάται το αντίπαλο υπόδειγμα. Και έτσι το επιβεβαιώνει.
Ποσοστάκηδες
Κάποιοι το κρυφοπανηγυρίζουν. O Μητσοτάκης, λένε, δεν έχει δίλημμα για την πρώτη κάλπη. Εχει πει ο ίδιος ότι η εκλογή με απλή αναλογική είναι «άσφαιρη». Εχει έτσι επιτρέψει στους ψηφοφόρους να χρησιμοποιήσουν την πρώτη κάλπη χαλαρά, ως κυτίον παραπόνων. Γι’ αυτό κάποιοι στο ΠΑΣΟΚ βιάζονται να χαρούν ότι το κόμμα τους θα υποδεχτεί τη δυσαρέσκεια που η στρατηγική Μητσοτάκη έχει απελευθερώσει. Ομως, η αντίστροφη όψη αυτής της ανάλυσης, είναι ότι, αν η Ν.Δ. δεν έχει δίλημμα για την πρώτη κάλπη, το ΠΑΣΟΚ δεν έχει για τη δεύτερη. Αν ακολουθήσει μέχρι τέλους τη γραμμή του κόμματος που ζητάει να ψηφιστεί για να παραμείνει στην αντιπολίτευση, τι θα «πουλήσει» εκλογικά, όταν η ψήφος θα πρέπει να βγάλει κυβέρνηση; Θα του αρκεί ένα ευχολόγιο περί οικουμενικής; Δεν έχει ήδη αποδειχτεί καταδικαστική για το τρίτο κόμμα μια τέτοια υπεκφυγή; Είναι λογικό να μη θέλει το ΚΙΝΑΛ να εμπλακεί με όρους συναλλαγής σε σενάρια συγκυβέρνησης. Αλλά όταν το υπαρξιακό ερώτημα θα φτάσει να είναι «ποια κυβέρνηση;», ο Ανδρουλάκης δεν θα μπορεί να απαντά «δώστε μας ένα καλό ποσοστό». Το ποσοστό για το ποσοστό θα αφορά μόνο τον ίδιο.
Ανθοκομία
Οπως θα έλεγε και ο πρόεδρος Μάο: Τα λουλούδια στον Κυριάκο από μένα.