Σκόνταψε στα λόγια του. Ξεκίνησε να μιλάει για την Ουκρανία. Κι έφθασε μέχρι το Μεξικό, χωρίς να πολυκαταλάβει πώς τον οδήγησε μέχρι εκεί η εδεσσαϊκή μούσα του ελεύθερου συνειρμού. Ο ευρωβουλευτής Κώστας Αρβανίτης ξεκίνησε να καταγγέλλει την Ευρώπη σαν «ξεμωραμένη αλεπού». Κι έφθασε μέχρι το Καπιτώλιο, την Κούβα, τους ΛΟΑΤΚΙ, τη νεοορθοδοξία και τον ισλαμοφασισμό. Γιατί τέτοια πολλαπλή περιστροφή; Για να μην καταδικάσει μονοκόμματα τον Πούτιν. Η κριτική ότι πήγε να τηρήσει ίσες αποστάσεις μεταξύ δύο ιμπεριαλισμών τον αδικεί. Δεν είχε στάση, για να μπορεί να πάρει απόσταση.
Εξίσου αδικείται και το κόμμα του Αρβανίτη, στο οποίο κάποιοι βιάστηκαν να χρεώσουν ισαποστακισμό στο Ουκρανικό. Η επίσημη και καθαρή καταδίκη της εισβολής από τον ΣΥΡΙΖΑ διόρθωσε την εντύπωση του επαμφοτερισμού που είχε αφήσει η πρόσφατη ομιλία του Τσίπρα στη Βουλή – εκείνη η ομιλία που, ούτε λίγο ούτε πολύ, ζητούσε ουδετερότητα, διαγράφοντας ακόμη και τον φιλοαμερικανικό ζήλο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Ο Τσίπρας μίλησε καθαρά. Το σχήμα όμως των «δύο ιμπεριαλισμών» διά του οποίου επιχειρείται η σχετικοποίηση της ευθύνης για τον πόλεμο στην Ουκρανία είναι πολύ διαδεδομένο στην Αριστερά.
Επίσημες καταδίκες και ανεπίσημοι συμψηφισμοί στο Ουκρανικό.
Από τη μία, η Δύση παρουσιάζεται ως ιμπεριαλιστική – πράγμα που δικαιολογεί τον ιμπεριαλισμό του Πούτιν ως αυτοάμυνα. Από την άλλη, ελεεινολογείται η Ευρώπη ως κατώτερη των περιστάσεων. Δηλαδή; Πώς τη θέλουμε τη Δύση; Στιβαρή και μαχητική; Ή διαλλακτική και προσεκτική; Τι έπρεπε να κάνει η Ευρώπη, αφού τα επίμονα διπλωματικά διαβήματα προσέκρουσαν στην παραπλάνηση και στη χλεύη του αντιπάλου; Επρεπε να πολεμήσει στο πλευρό των Ουκρανών; Και τι θα έλεγαν τότε οι ισορροπιστές;
Η απάντηση βέβαια είναι, όπως πάντα, ένας αόριστος πασιφισμός, που δεν ξεχωρίζει τον θύτη από το θύμα – ή, ακόμη πιο πονηρούτσικα, διαχέει την ευθύνη του θύτη σε όλους. Ολοι καταδικάζονται ως θύτες με τη δοκιμασμένη μέθοδο του whataboutism: Κι εσείς βασανίζετε τους μαύρους. Κι εσείς βομβαρδίσατε τη Γιουγκοσλαβία. Κι εσείς εισβάλατε στο Ιράκ.
Τα εγκλήματα του παρελθόντος των άλλων επιστρατεύονται για να ισοφαρίσουν τα εγκλήματα του παρόντος. Κατασκευάζεται ένα ισοζύγιο του αίματος, διά του οποίου αποσιωπάται ο διαρκής πόλεμος του Πούτιν τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία. Ποιος βομβάρδιζε αδιακρίτως τη Συρία για να διασώσει έναν τύραννο και να προκαλέσει κύματα προσφύγων που θα αποσταθεροποιούσαν την Ευρώπη; Ποιος δοκίμασε να προβοκάρει –με τη δοκιμασμένη dezinformatsiya– τις εκλογές στις ΗΠΑ, στη Γαλλία και αλλού; Ποιος κηδεμονεύει φυγόκεντρες ακροδεξιές δυνάμεις στην Ευρώπη, όπως ο Σαλβίνι, ο Ορμπαν, η Λεπέν;
Ποιος καταδυναστεύει προπαντός τους ίδιους τους Ρώσους; Αυτός τον οποίο κάποιοι ονειρεύτηκαν κάποτε σαν ασφαλή λιμένα.