Μπορούμε να κατανοήσουμε την «ό,τι να ‘ναι στάση» του ΣΥΡΙΖΑ. Προσπαθεί να βγάλει από την Ουκρανία αντιπολιτευτικό ξίγκι και γι’ αυτό υιοθετεί έναν χωλό πασιφισμό κι έναν α λα καρτ διεθνισμό. Αλλά το ΚΚΕ δεν διδάχθηκε τίποτε από την Ιστορία του; Δεν έμαθε το παραμικρό από τα λάθη των προηγούμενων ηγεσιών του;
Πέρασαν 82 χρόνια από τη δεύτερη επιστολή του Νίκου Ζαχαριάδη «προς τον λαό της Ελλάδας (…) ο οποίος ξεσηκώθηκε σαν ένας άνθρωπος και χάλασε τα σχέδια του φασισμού». Αλλά, σημείωνε ο ιστορικός γραμματέας του ΚΚΕ, «έξω απ’ αυτά η Ελλάδα δεν έχει καμιά θέση στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ανάμεσα στην Αγγλία και Ιταλία-Γερμανία» (16.11.1940).
Τώρα ο νυν γραμματέας του κόμματος κ. Δημήτρης Κουτσούμπας προειδοποίησε τον πρωθυπουργό: «Θα έχετε εγκληματικές και ιστορικές ευθύνες απέναντι στον ελληνικό λαό να σέρνετε την Ελλάδα σε αυτή την ιμπεριαλιστική σύγκρουση. (…) Σταματήστε εδώ και τώρα την οποιαδήποτε συμμετοχή της Ελλάδας σε αυτόν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, που μπορεί να αποκτήσει απρόβλεπτες διαστάσεις» (Βουλή 1.3.2022).
Η στάση του Ζαχαριάδη, να θεωρεί τη ναζιστική θηριωδία μέρος του «ιμπεριαλιστικού πολέμου ανάμεσα στην Αγγλία και Ιταλία – Γερμανία», είναι κατανοητή. Το ΚΚΕ ήταν δεμένο στο άρμα της Κομμουνιστικής Διεθνούς, που εξυπηρετούσε τους σκοπούς της σοβιετικής γραφειοκρατίας. Το 1940 ο Στάλιν ήταν σύμμαχος του Χίτλερ και μάλιστα η ΕΣΣΔ είχε πάρει μέρος στον «ιμπεριαλιστικό πόλεμο», αλλά στο πλευρό των ναζί, αφού κομμουνιστές και φασίστες μοίρασαν την Πολωνία. Σήμερα τι εξήγηση μπορεί να δοθεί για τις τάχα μου «ίσες αποστάσεις», που σύμφωνα με το ΚΚΕ πρέπει να κρατήσει η Ελλάδα; Ο κόσμος άλλαξε ριζικώς: η Ρωσία δεν είναι ΕΣΣΔ, ο Πούτιν δεν είναι Στάλιν, η Κομμουνιστική Διεθνής δεν υπάρχει. Μόνο το ΚΚΕ απέμεινε αναλλοίωτο στον χρόνο.
Αλλά –ακόμη κι αν ασπαστούμε την ανάλυση περί «μαχόμενων ιμπεριαλισμών», ακόμη κι αν αποσιωπήσουμε παραλληλίες που εμφανίζονται ανάμεσα στους αναθεωρητισμούς της Ρωσίας και της γείτονος Τουρκίας– έχουμε ένα δεδομένο: ο ένας ιμπεριαλισμός είναι επιτιθέμενος και ο άλλος αμύνεται. Τα στρατεύματα του Πούτιν σκοτώνουν γυναικόπαιδα και οι Ουκρανοί προσπαθούν να σωθούν και να περισώσουν ό,τι μπορούν από τη χώρα τους. Αυτό δεν παίζει κανέναν ρόλο στην «ταξική (τρομάρα μας!) ανάλυση»; Δηλαδή, ποιο είναι το χρέος ενός κομμουνιστή, αν δει στον δρόμο έναν μεγαλόσωμο αστό να δέρνει ένα επίσης καλοντυμένο παιδάκι; Θα πει ότι αυτό είναι ζήτημα της μπουρζουαζίας, μια ενδοαστική διαμάχη, και το χρέος κάθε καλού κομμουνιστή είναι να κρατάει μεγάλες και συνεπώς ίσες αποστάσεις;