Από τη μία πλευρά, υπάρχουν δημιουργοί που δεν μασούν τα λόγια τους: «…Ο Βλαντιμίρ Πούτιν έχει αποδειχθεί ένας παρανοϊκός και απρόβλεπτος αντίπαλος, που μας εμπαίζει για τα καλά», έγραψε ο συγγραφέας Ιαν Μακ Γιούαν στον Guardian. Σε κείμενό τους στη Liberation, οι Μπερνάρ-Ανρί Λεβί, Σον Πεν, Στινγκ και Σαλμάν Ρουσντί εκφράζουν τη φρίκη τους για τη βία κατά των αμάχων στην Ουκρανία, τον θαυμασμό τους για τον Ζελένσκι. Ακόμη, πολλοί Ρώσοι διανοούμενοι αντιτάσσονται δημόσια στον πόλεμο του Πούτιν. Ρισκάροντας το κεφάλι τους.
Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν ο καθ’ ημάς συνδικαλισμός σωματείων, εργαζομένων στον χώρο του πολιτισμού, ομοσπονδιών, άνθρωποι της τέχνης, που έχουν καταπιεί τη γλώσσα τους. Χειρότερα μάλλον. Για να μην κατηγορηθούν για σιωπή, αυτοί οι λαλίστατοι, που κατά καιρούς έχουν υπογράψει επιστολές διαμαρτυρίας για τα πάντα (έως και υπέρ του Κουφοντίνα), δίνουν τη μάχη του αυτονόητου («ο ουμανισμός και ο πασιφισμός είναι αξίες πέρα από ιδεολογικές τοποθετήσεις») και συνεχίζουν να κολλούν ένσημα δημοσιοϋπαλληλικής –ανέξοδης δηλαδή– επαναστατικότητας: «Καταδικάζουμε τον ιμπεριαλισμό απ’ όπου κι αν προέρχεται», «η τέχνη πρέπει να ενώνει και όχι να χωρίζει». Και άλλα παρόμοια, ουδετερόφιλα. Ο Πούτιν πουθενά. Τον κατάπιε η χοάνη του «ιμπεριαλισμού».
Σε αυτόν τον… στοχαστικό προβληματισμό δεν είναι, όμως, μόνοι. Εχουν απροσδόκητους και μισητούς συμμάχους τους Ελληνες νεοναζί, από τη φυλακή, αλλά και τους όψιμους θαυμαστές του «πολιτικού μεγαλείου του Πούτιν»· μέσα από τη Βουλή αυτοί (διαχειρίζονται επιστολές του Ιησού…).
Δεν έγινε τυχαία viral το μακροσκελές, οργισμένο σχόλιο, μιας πρώην Ανατολικοευρωπαίας, που ζει χρόνια στο Λονδίνο, της Πολωνής Zosia Brom, αρχισυντάκτριας του αναρχικού Freedom News, αναρτημένο στην ιστοσελίδα του (4/3). Γράφει μεταξύ άλλων πολλών:
«Αντιφασισμός σημαίνει να προστατεύεις τους ανθρώπους από άτομα που κατέχουν θεσμική εξουσία. Εν προκειμένω, τον Πούτιν. (…) Αφήστε αυτόν τον πόλεμο στα χέρια εκείνων που ξέρουν για τι μάχονται. Εσείς, μάχεστε για τα likes – αλήθεια, πόσο ταπεινωτικό είναι για την Αριστερά γενικότερα, αλλά και για τις επόμενες γενιές που θα αφεθούν απελπισμένες, αντί ηθικά ενισχυμένες, στη μάχη για έναν κόσμο χωρίς δικτάτορες. (…) Κοιτάξτε στον καθρέφτη και καταστρέψτε τον μπάτσο του ιμπεριαλιστικού εξαιρετισμού που έχετε μέσα στο κεφάλι σας. Καλή τύχη».