Καμιά φορά η στίξη δίνει στίγμα. Οπως, ας πούμε, η συριζαϊκή στίξη στη χρήση του όρου «Δύση». Η «Δύση» μπαίνει σε εισαγωγικά συχνά στον κομματικό Τύπο. Σαν να μην υπάρχει όντως Δύση. Σαν να είναι ένα σχήμα λόγου που τα στελέχη του κόμματος νιώθουν την ανάγκη να το πιάσουν με την τσιμπίδα. Από αυτή τη στίξη της «Δύσης» είναι κατάστικτη η επιφυλλίδα του Αριστείδη Μπαλτά στην προχθεσινή «Αυγή». Ο πρώην υπουργός των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν είναι πια καν βουλευτής. Το κείμενό του όμως απηχεί τις ιδέες που επικρατούν στην Αριστερά για τον πόλεμο.
Οταν η Δύση γίνεται «Δύση» και οι αντίπαλοι εξισώνονται.
Το μοτίβο είναι πια γνώριμο: Ξεκινάμε με μια αράδα καταδίκης του επιτιθέμενου, εν είδει disclaimer (στην εκδοχή του Μπαλτά, η Ρωσία «αψηφά το διεθνές δίκαιο»). Και αφού βγάλουμε την υποχρέωση, κατευθύνουμε όλους τους προβληματισμούς μας κατά της ελληνικής κυβέρνησης και της «Δύσης» που «περικύκλωσε» τον Πούτιν.
Σύμφωνα με τον καθηγητή, o χαρακτήρας των «δυτικών» κυρώσεων είναι «ολοκληρωτικός» και προκαλεί στη Ρωσία «ασφυξία». Η στρατιωτική βοήθεια προς την Ουκρανία είναι καταδικασμένη, γιατί η Ρωσία, αργά ή γρήγορα, θα επικρατήσει στο πεδίο. Ακόμη και ο αποκλεισμός των media της Μόσχας είναι «τρομοκρατικός» και «επέβαλε» στη Μόσχα να αποκλείσει τα «δυτικά» ΜΜΕ «εξ επαγωγής».
Το μόνο «ολοκληρωτικό» που βλέπει ο καθηγητής στη Ρωσία είναι ο οικονομικός της αποκλεισμός. Ολα τα κάνει «εξ επαγωγής». Και πώς θα έπρεπε να αντιδράσει ο κόσμος στην επαγωγική βία του Κρεμλίνου; Αν όχι με όπλα, αν όχι με κυρώσεις, τότε πώς;
Από τη στερεοτυπική παρουσίαση του πολέμου απουσιάζει σταθερά η βούληση των ίδιων των Ουκρανών. Η Αριστερά, που κατά τα άλλα θεοποιεί τη λαϊκή βούληση, την προσπερνάει όταν καλείται να μιλήσει για τον λαό που αντιστέκεται στον εισβολέα. Μιλάει για την «επέκταση» της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, σαν να επεκτάθηκαν μόνοι τους. Αυτόκλητοι. Οπως επεκτεινόταν κάποτε με τα διεθνιστικά του τανκς ο Υπαρκτός.
Ο Μπαλτάς μάς ζητάει να μην «ιδεολογικοποιούμε» τη σύγκρουση. Να μην τη «στριμώχνουμε στο δίπολο δημοκρατία/ολοκληρωτισμός». Τι σημαίνει αυτό; Δεν υπάρχει πίσω από τη στρατιωτική αναμέτρηση «ιδεολογικό» υπόβαθρο; Δεν βλέπει ο καθηγητής αξιακή διαφορά μεταξύ των αντιπάλων; Η Ουκρανία, που θέλει να ορίζει δημοκρατικά τη μοίρα της, δεν διακρίνεται ηθικά από το καθεστώς που εννοεί να την εξαφανίσει από τον χάρτη;
Ας μην ιδεολογικοποιούμε. Ας αφήσουμε τον Μπαλτά να ιδεολογικοποιεί μόνος του. Οσοι λέει βλέπουν αναμέτρηση μεταξύ δημοκρατίας και ολοκληρωτισμού, το κάνουν για να επαναφέρουν τη θεωρία των δύο άκρων και να χτυπήσουν έτσι την Αριστερά. Και η Αριστερά πρέπει να θέσει ξανά το καίριο ερώτημα της εποχής: Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα; Σωστά. Μόνο που για να αρχίσεις να ψάχνεις τον σοσιαλισμό, πρέπει πρώτα να έχεις ανοίξει τα μάτια σου στη βαρβαρότητα.